Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gebel om te sê …”

      “Dat jy al ’n skets gereed het vir my?”

      “Nee! Ek … Dis wat ek wil sê. Ek … sien nie meer kans nie.”

      ’n Rukkie stilte. “Ek verstaan nie, Wena. Het jy al begin?”

      “Nee. Ek …”

      “Hoe weet jy dan jy sal dit nie kan doen nie?”

      “Dis nie … Asseblief, ek wil dit nie doen nie. Ek wou u net sê …”

      “Jy … wil nie …” Skielik ís sy stem ontevrede. “Watter kaf praat jy nou, Wena? Jy was gister so opgewonde soos ’n kind daaroor. Ek kon dit sien. Wat het nou gebeur?”

      “Daar het niks gebeur nie.” Haar stem klink ook skielik anders, amper vyandig. “Ek wil dit nie meer doen nie. Ek stel nie meer belang nie, dis al. Dankie vir die … kompliment, maar … Wel, tot siens.”

      “Wena, wag! Luister.”

      Sy voel haar ingewande bewe toe sy weer haar voordeur oopsluit. Jy het dit gedoen, vertel haar verstand haar. Jy het baie verstandig opgetree. Dis al wat jy kon doen.

      Maar toe sy agter die naaimasjien plaasneem, vind sy soos haar dogter dat sy, selfs op veertig, nie groot genoeg is om die trane te keer nie.

      Sy wou dit so graag doen! Haar vingers het al gejeuk om daarmee te begin. Sy het dit al in haar gedagtes sien vorm aanneem – ’n deftige pakkie soos wat sy graag in haar kas sou wou gehad het om Sondae kerk toe aan te trek. Dan was daar ’n aandrok … ’n pragtige droom van ’n aandrok, soos wat sy weet sy nooit, nooit sal hê nie … ’n Trourok … ’n trourok vir Amanda.

      Met dikgehuilde oë bly sy net so sit. Toe sy die tuinhekkie hoor kraak, kyk sy verskrik op, sien hoe hy met vasberade tred die tuinpaadjie opgestap kom. Sy kyk hulpsoekend om haar rond. Sy kan hom nie nou in die oë kyk nie! Sy sluk swaar. Sy gaan nie die deur oopmaak nie. Nee. Sy sal nie op sy klop reageer nie.

      Maar daar word nie geklop nie. Die deur word oopgedraai en daar is harde voetstappe in die gang. Dan is hulle stil.

      Sy kyk strak voor haar deur die klein ruitjies na buite. Laat hom omdraai en loop, bid sy byna hardop. Maar sy voetstappe kom nader, verydel alle hoop.

      “Goed. Wat is die probleem?” Sy stem is bot en kortaf.

      Sy sluit haar seer oë en swyg. Wat kan sy antwoord? Hom vertel dat sy bang geword het … skielik bang geword het vir haarself?

      “Wena, ek het nie sulke kleinlikheid by jou verwag nie.”

      Haar kop ruk op, maar sy kyk nie om nie. “Kleinlikheid?”

      “Ja. Ek het die hele pad hierheen sit en wonder waaroor dit alles gaan. En al wat ek kan dink, is dat jy kwaad is omdat ek gister vergeet het van my afspraak met Amanda. Ek het ’n paar minute gelede eers daarvan onthou.” Toe sy nie antwoord nie, vervolg hy: “Soos ek Amanda ken, het sy seker weer te kere gegaan, en toe besluit jy, uit blinde lojaliteit, om my terug te betaal daarvoor en om my aanbod van die hand te wys. Dink jy nie jy kyk ’n bietjie skeef na sake nie, Wena?”

      Sy laat weer haar kop sak, pers haar lippe styf op mekaar, skud haar kop net weerloos heen en weer.

      “Kan jy jouself glad nie as ’n aparte mens van jou kinders sien nie? Kan jy jouself nie ’n slag die kans gun om ’n mens uit eie reg te wees nie? Het jy geen ander motivering in die lewe behalwe jou kinders nie? Het jy werklik deur die jare só in hulle versink dat jy self verdwyn het? Dat jy net ’n leë dop is?”

      Daar kom geen antwoord op sy vrae nie en hy sug. Sy hoor hom stap, op en af agter haar, met ongeduldige treë trap hy die blompatrone wat op die tapyt oor is, nog dowwer.

      “Dis goed en reg dat ’n ouer sy kind liefhet, Wena. Ek kan goed verstaan dat jy hulle wil beskerm. Maar hulle is nou groot. Hulle is besig om van jou af weg te beweeg. Wat gaan van jou word in die jare wat oorbly? Het jy al daaraan gedink dat hulle binnekort heeltemal uit hierdie huis sal weg wees? Wat dan? Wat gaan dan van jou word, Wena?”

      Nog steeds het sy geen antwoord vir hom nie, en hy kom weer agter haar staan, sy oë stip op haar agterkop.

      “Ek is jammer ek het die afspraak met Amanda vergeet. Ek het dit nie doelbewus gedoen nie. Soos jy self weet, was ek hier … by jou.” Hy swyg en dis asof sy laaste woorde soos iets tasbaar tussen hulle hang, asof dit verduideliking genoeg is. “Het jy haar vertel dat ek hier was?”

      “Nee.”

      “Het jy haar vertel van my aanbod?”

      “Nee.” Sy sug gelate, maar draai nie om toe sy verder verduidelik nie: “Sy was so ontsteld. Ek het gedink dis wys om liewer nie te sê dat jy … hier was nie. Ek kon haar dus ook nie van jou aanbod vertel nie.”

      “En toe het jy verlede nag lê en rondrol en besluit dat dit beter is as jy jou nie aan só ’n skurk verbind nie, al is dit ook net om ’n paar sketse aan hom voor te lê. Dis beter dat jy liewer niks met Raul Günther te doen het nie, want hy is maar soos alle mans: selfsugtig en onbetroubaar.” Dis so na aan die waarheid dat sy merkbaar verstyf, en agter haar druk Raul sy vuiste vinnig in sy broeksakke. “Jy sal liewer dít wat jy die graagste wil hê en wil doen, van die hand wys as om iets verder met my te doen te hê. Jy is al weer bang, Wena … soos gister.”

      Sy draai nou om, haar gesig strak. “Jy is heeltemal reg as jy sê dat ek nie ’n mens is sonder my kinders nie. Ek is nie. Wat my kinders raak, raak my. Ek is net ’n dop sonder hulle.”

      “En dis nie waar nie,” sê hy dringend terwyl hy effens vooroorbuig. “Jy is ’n volwaardige mens en vrou in jouself – as jy dit net wil erken … en toelaat. Jy speel net met jouself wegkruipertjie, Wena. Jy bluf niemand anders nie.”

      “Ek weet nie wat jy …”

      “Ja, jy weet goed. Jy skuil agter Amanda. Jy wil nie hê sy moet seerkry nie. Maar jou grootste vrees is dat jy sélf weer sal seerkry.” Sy kyk hom net bleek en roerloos aan, en sy oë priem genadeloos in hare af. “Of wil jy my werklik kom wysmaak dat jy so ontsteld is omdat ek ’n afspraak met jou dogter vergeet het? Hierdie traanmerke … Was hulle vir Amanda? Jy het my gaan bel en jouself wysgemaak jy doen net jou plig teenoor jou dogter … en intussen kruisig jy weer jouself, kom sit en huil jy hier omdat jy graag my aanbod wil aanneem, maar nie die moed het nie. Vir hoe lank gaan jy jouself nog agter hierdie ou naaimasjien wegsteek vir die lewe? Ek kan jou maar sê, Wena. Dit sal nie help om hier weg te kruip nie. As die lewe jou hier agter die naaimasjien wil kom uithaal, sál hy … en jy sal daar niks aan kan doen nie!”

      Hy kom orent, vat hierdie keer self die stuk materiaal van die stoel af en sit dit eenkant neer. “Ek sal Amanda om verskoning vra omdat ek ons afspraak vergeet het. Ek sal haar nie vertel dat ek hier by jou was nie. Ek laat dit aan jou oor of jy haar wil vertel, ook van my aanbod. Maar vandag oor ’n week is ek weer hier … en dan wil ek ten minste twee of drie ontwerpe van jou hê. Verstaan ons mekaar?”

      “Ja.” Sy luister verbaas na haar onderdanige stemtoon.

      Hy glimlag meteens, al die strengheid weg. “En nou … As daar nog koffie en beskuit is …”

      Sy knip haar oë vinnig, staan dan huiwerig op. “Ja. Ja, natuurlik.”

СКАЧАТЬ