Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ spot in sy oë. “Probeer jouself voorstel jy doen dit vir ’n doodgewone beesboer van Namibië.”

      “Moenie spot nie.”

      “Ek spot nie.” Hy kyk haar vas aan. “Ek is ernstig, Wena. Asseblief.”

      “Maar …” Sy beduie verslae met haar hande.

      “Jou idees is baie oorspronklik. Dit kan nie kwaad doen om te probeer nie, kan dit?”

      Sy lag verdwaas. “Ek weet nie wat om te sê nie. Ek … kan probeer …”

      Hy lyk verlig. “Natuurlik kan jy probeer. Jy het niks om te verloor nie. As ek van hulle gebruik maak, sal die vergoeding goed wees.”

      “Dis nie … van soveel belang nie.”

      “Ek noem dit maar net. Wel? Dan is dit afgespreek. Sodra jy iets gereed het, laat my weet.” Hy staan op asof hy skielik haastig is om te gaan. “Dankie vir die koffie en die beskuit.” Hy glimlag op haar af, maar sy oë is goedig toe hy groet. “Tot siens, mevrou Conradie.”

      Sy glimlag spontaan. “Tot siens, meneer Günther.”

      Toe hy weg is, val sy op die stoel neer waarop hy gesit het, ’n verdwaasde vreugde in haar oë. Sy is gevra om vir Günther ontwerpe voor te lê. Sý!

      Die vreugde wat sy in die jare wat verby is, ervaar het, was om haar kinders se ontwil. Maar vandag, vir die eerste keer in jare, het sy vreugde aan haarself. Sy voel asof sy soos Amanda in die lug kan opspring en in die rondte kan tiekiedraai. ’n Droom wat sy as jong meisie gekoester het en wat sy reeds lankal onderdruk en amper van vergeet het, het vandag weer skielik gestalte aangeneem – en dis Raul Günther wat weer lewe daaraan gegee het.

      Hy het gepraat van ’n nuwe begin, ’n nuwe toekoms. Sy het net na hom gesit en luister met die meerderwaardige wete dat hy van goed praat waarvan hy niks weet nie, en met woordelose bitterheid besef dat daar nooit weer vir haar ’n nuwe toekoms kan wag nie.

      En tog kán daar, besef sy nou met ’n hart wat opgewonde klop. Iets, in watter geringe maat ook al, kan sy terugwin van gister se drome. Raul Günther het dit skielik moontlik gemaak. Amanda is reg. Hy ís ’n fantastiese man.

      Haar oë is nog blink en droomverlore toe dit op haar dogter val wat skielik in die deur verskyn. Intuïtief beweeg sy vorentoe om haar die wonderlike nuus te vertel, want sy weet haar kind sal saam met haar bly wees.

      “Amanda, weet jy wat …” Dan gaan sy staan. “Manda? Is daar iets verkeerd?”

      “Nee, niks is verkeerd nie. Hoekom?” Die blou oë is koel, die gesiggie sfinksagtig.

      “Jy lyk … Daar ís iets verkeerd. Wat is dit, my kind?” Die jong meisie wil wegdraai, maar die moeder kry haar aan die skouers beet, draai haar terug, opregte kommer in haar oë. “Amanda, wat is dit deesdae met jou? Jy is ongelukkig. Daar is iets wat jou hinder. Vertel my, asseblief.”

      ’n Oomblik aarsel die jong meisie nog. Dan is dit of daar skielik iets in haar knak en sy werp haar teen haar ma vas soos toe sy nog ’n klein dogtertjie was en wilde snikke ruk deur die skraal lyfie. Die hande met die fyn barsies streel die blonde hare en soos hoeveel keer in die verlede bid sy om insig en begrip, om die vermoë om te kan help, die hartseer en ongelukkigheid uit haar kind se hart te kan weer.

      “O, Mams, ek is so ongelukkig!”

      “Dit kan ek sien, my skat. Kom sit hier en vertel my alles.” Sy lei haar dogter na die bank, kyk teer na die gesiggie wat op daardie oomblik weer so bitter jonk lyk. “Vertel vir Mams, wat is dit?”

      “Dis … Raul.”

      Êrens verstil dit in die moeder. “Ja? Wat het hy gedoen?”

      “Dis juis die ding! Hy doen niks nie … nie meer nie.”

      Dit word nog stiller in Wena Conradie. “Wat bedoel jy, my kind?”

      “Alles was so wonderlik aan die begin, Mams,” sukkel sy dit uit, en die moederhart krimp vir die vreeslike hartseer wat sy voor haar sien. Ag, hoe kwesbaar is ’n jong hart tog nie!

      “Toe het alles skielik verander. Hy is nie meer teenoor my soos hy was nie. Hy sê hy het my nog lief, maar dit lyk nie meer so nie. Hy is deesdae onmoontlik op kantoor. Ook teenoor my gedra hy hom styf en formeel en het selfs al ’n paar keer met my geraas. Verder … Hy vra my nooit meer om saam met hom te gaan uiteet of fliek nie. Hy gesels skaars met my! En vanmiddag …”

      Weer volg ’n nuwe tranevloed en die moeder wag stil tot haar dogter weer ’n mate van beheer oor haar stem het. “En vanmiddag het ons ’n afspraak gehad. Ek het hom vanoggend reguit in die kantoor gevra wat aangaan, of hy my dan nie meer liefhet nie.”

      “Ai, Mandatjie, my kind …” begin Wena vermanend.

      Die nat oë is uitdagend. “Hoekom nie? Ek is lief vir hom en ek is nie skaam daaroor nie.”

      “Maar ’n meisie vra nie sommer vir ’n man of hy haar liefhet nie.”

      “Hoekom nie? Hy het eerste gesê hy het my lief,” kom dit driftig.

      Die moeder kyk haar kind magteloos aan. Dis so moeilik om te verduidelik. Günther het dit nie só bedoel nie. Aan die ander kant … Sy het net sy woord daarvoor. Watter versekering het sy dat hy nie besig is om met haar dogter te speel nie … en terselfdertyd besig is om haar moeder met mooi woorde en vleiende aanbiedinge ’n rat voor die oë te draai nie? Wat laat haar die man se woord sonder meer aanvaar? Wat weet sy van hom af? Hoe goed ken sy hom?

      Maar haar dogter ken sy. Sy weet dat albei haar kinders ’n inherente eerlikheid in hulle het – iets waarvoor sy die Vader nooit genoeg sal kan dank nie.

      “ ’n Meisie moet trots en selfrespek hê, Amanda. Sonder integriteit kan sy nooit volwaardig vrou wees nie. My kind, as ’n man duidelik toon dat hy nie langer belang stel nie, dan moet jy nie aan hom bly vasklou en jou aan hom opdring nie. Dan maak jy jouself goedkoop.”

      “Dis nie dat hy nie meer belang stel nie, Mams. Maar daar het iets tussen ons ingesluip. Ek voel dit aan! As daar ’n ander meisie is … As ek weet daar is ’n ander meisie vir wie hy meer omgee, dan is dit iets anders. Maar daar is niemand nie, en ek kan sien hy is ook ongelukkig. Ek kan dit nie verstaan nie, Mams!” Haar blou oë pleit. “As ek net kan agterkom wat aangaan!”

      Wena kyk stilswyend terug. Sy verstaan ook nie. Sy behoort te verstaan. Sy en Raul Günther het tog openlik oor Amanda gepraat. Tog moet sy met haar dogter saamstem: Hier is iets wat nie rym nie. Amanda vertel hy is moeilik op kantoor. Sy sê hy is ongelukkig. As hy werklik net ’n vaderlike liefde vir haar het soos wat hy voorgee, hoekom ontstel die saak hom dan so hewig?

      “Jy het my nog nie vertel wat toe vanmiddag gebeur het nie.”

      “Ons het ’n afspraak gehad. Toe ek hom in sy kantoor vra of hy nog vir my omgee, toe sê hy ja, maar dat ons vanmiddag verder sal praat. Hy sal my ná my klas kry en dan kan ons iets gaan drink. Ek het ’n ronde uur gewag. Hy sal nou nog opdaag. Dís nie Raul nie, Mams!”

      Haar mond gaan oop om haar dogter daarop te wys dat hy miskien ’n onvoorsiene oponthoud gehad het, en toe tref dit haar. Raul Günther was hiér! Hy is pas voordat Amanda tuisgekom het, hier weg. Hy was die hele tyd hier СКАЧАТЬ