Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ teen daardie tyd is ek regtig al te oud vir haar.”

      Sy frons. “Maar sy …”

      “Ja?”

      “Meneer … Raul, maar sy het my verseker dat jy jou liefde …” Sy breek af en kyk hom met selfbewuste oë aan. “Jy hét vir haar gesê jy het haar lief?”

      “Ja. Om my presiese woorde te herhaal – ek het gesê ek is lief vir haar.”

      “Wel?” Sy lyk verward, ontsteld.

      Meteens buig hy vooroor, neem haar hand onverwags in syne, voel die bewing in die vingerpunte en sluit sy ander hand ook warm om hulle. Hy kyk op. “Maar daar is baie soorte liefde in die lewe, is daar nie, Wena?”

      Sy voel te geskok om haar hand uit syne te trek. “Jy bedoel … jy het dit nie … só bedoel nie? Jy is lief vir haar, maar nie verlief nie?”

      Hy sit en kyk haar net aan, en sy vervolg, meer bekommerd as ooit tevore: “Maar my kind … sy het dit anders vertolk … verstaan … Sy is nog so bitter jonk en onervare.”

      “Ek weet.” Sy stem is baie sag. “Ek begryp hoe jy voel, Wena. Miskien moes ek daaraan gedink het dat dit verkeerd vertolk kan word. Dit was onnadenkend van my. En tog … Amanda is baie fynbesnaard. Sy het baie liefde nodig. Sy is altyd vir my so … soekend, as jy verstaan wat ek bedoel.” Wena knik. “Sy is vreeslik onseker van haarself, soek altyd gerusstelling. Ek glo dat wat ek vir haar gesê het, in ’n groot mate bygedra het tot die sukses wat sy sover behaal het. Dit het haar die nodige selfversekerdheid gegee om die beste in haar na vore te bring.”

      Sy skud haar kop, trek haar hand terug en hy laat dit dadelik gaan. “Dit mag so wees, en u … jy is seker reg. Jy is beslis die stukrag agter alles wat sy deesdae doen. Maar wat van môre? As sy moet ontdek dat jy nie só oor haar voel nie … Ek ken my kind, sy sal ten gronde gaan. Sy is geweldig emosioneel. Sy ken geen middeweg nie.”

      “Ek begryp, maar ek dink jy bekommer jou onnodig daaroor. Soos sy vorder en meer volwasse word, die wêreld deur haar loopbaan vir haar al groter en wyer oopgaan, so sal alles, ook ons verhouding, begin balanseer. Uiteindelik sal sy self besef dat daar geen toekoms daarin lê nie.”

      Maar die kommer wil nie wyk nie. “Is jy seker?”

      Weer neem hy haar hand, streel die fyn barsies liggies. “Ek is oortuig daarvan, Wena. Laat ons tyd kans gee om hierdie ding uit te sorteer. Ek belowe jou jou dogter is veilig by my. Ek gee jou my woord van eer ek sal nie misbruik maak van haar jonkheid en verliefdheid nie. Jy moet my vertrou, asseblief.”

      Sy kyk hom aan, die twyfel soos ’n kwaadaardige gewas in haar. Kan sy, durf sy hierdie wêreldwyse, ervare man se woord neem? Durf sy glo en vertrou haar pragtige jong dogter is veilig by hom, sal ongeskonde bly? Haar oë swaai weg. In die verlede het haar vertroue en geloof in ’n man se woord haar die grootste hartseer en vernedering denkbaar gebring. Sy het gesweer nooit weer nie. Nooit weer nie …

      En sy het ook nie. Deur die jare het sy haar pad alleen gestap. Soms het sy gedink sy sal ondergaan. Soms wou sy bly lê. Maar alleen het sy haarself opgetrek en moedig voortgestap. Die hande wat deur die jare na haar uitgereik het, het sy afgewys en verbygestap. Nooit weer nie …

      En vandag vra Raul Günther haar om hom te vertrou, nie om haarself nie, maar ter wille van iets veel kosbaarder: haar enigste dogter, die dogter oor wie daar soveel drome gedroom is, vir wie daar soveel ideale gestel is. Sy sou voortleef in haar kind, en dít wat sy nie kon bereik in die lewe nie, sou Mandatjie bereik.

      Die onbeskryflike onrus in haar laat haar vinnig opstaan. Sy stap weg van hom af en kom voor die ou naaimasjien tot stilstand en staar deur die klein ruitjies na buite.

      Agter haar hoor sy hom nader kom, hoor sy hom vra: “Is dit só swaar om my te vertrou, Wena?”

      Daar is ’n lang stilte. Dan is dit of die woorde onwillekeurig uitbars: “Ek het haar swaar grootgemaak. Sonder vader, sonder enige hulp. Sy gaan seerkry, ek weet dit. Ek voel dit aan.” Sy swaai om, die donker oë vol trane. “En sy mag nie. Mandatjie mag nie seerkry soos ek …”

      Die ooglede val vinnig voor sy intense blik en sy wil weer van hom af wegdraai, maar hy laat dit nie toe nie. Sy hande vang haar skouerknoppe stewig vas, maar tog ook met ’n teerheid wat haar weer vinnig laat opkyk.

      “Ek verstaan. Jy het een maal diep seergekry.”

      “Een maal? Honderd, duisend kere!” Sy vang haar onderlip vas, en meteens lyk sy vir hom, ten spyte van die silwer drade in haar hare en die fyn kepies om haar oë en mond, nie veel ouer as Amanda nie. Sy blik sak af, rus op die deinende bors hier digby hom en ’n skaamte oorweldig hom op daardie oomblik: ’n skaamte vir die mansgeslag wat so maklik ’n goeie vrou kan vertrap.

      Hy kyk op haar geboë kop af. Nie net vertrap nie. Dikwels ook verguis. “Jy glo nie meer in ’n man nie.” Dis nie ’n vraag nie, maar ’n stelling.

      Sy maak ’n afwerende gebaar met haar hand, draai onder sy vingerpunte weg, gaan leun teen die verweerde kabinet van die naaimasjien. Haar oë rus op die stukkie tapyt voor haar.

      “Ek is nie van belang nie. Dit gaan om Amanda.” Haar stem is byna emosieloos. “Sy verafgod jou. Miskien juis om jou jare, jou ervaring, die … grys in jou hare. Miskien is jy net ’n vaderfiguur vir haar, die vader wat sy nooit geken het nie. Ek hoop … ek bid dit is hoe dit is. Maar sy kan ook werklik verlief wees. Wat dan?”

      Hy soek na woorde, sê dan vreemd bedaard: “Daarom sê ek dat ons die tyd moet kans gee om helderheid te bring. Ek kan haar in die pad steek, maar gaan dit die probleem oplos? Of gaan dit net groter probleme skep? Amanda is nog soms baie impulsief. As ek my onmiddellik van haar onttrek, kan ’n mens byna enigiets te wagte wees. Haar loopbaan gaan daarmee heen wees, en dit sal baie jammer wees. Ek glo dat daar groot dinge op haar wag. Jy sal my moet vertrou. Asseblief.”

      Sy sug en vee moeg oor haar oë, maar hy kry nie die kopknik wat hy verlang nie. “Ek sal hoop en … bid.”

      Die stilte wat volg, impliseer dat die onderhoud verby is. Tog lyk dit of hy onwillig is om te gaan. Uiteindelik sê hy: “Ek is jammer. Ek het jou lank uit jou werk gehou. Dankie.” Toe sy opkyk, herhaal hy: “Dankie dat ons kon praat.”

      Sy knik net en hulle stap saam voordeur toe.

      Andrew staan op die stoep toe hulle uitstap. Hy lyk verbaas en nuuskierig, maar toe sy blik op die welgestelde man langs sy moeder val, versluier die bruin oë, word die gesig ietwat strak.

      Hy verduidelik ietwat onbeholpe asof hy nie daar hoort nie: “Ek het iets vergeet. Ek het dit net gou kom haal.”

      Die moederoë is sag. “Meneer Günther, ontmoet my seun, Andrew. Drew dis … Amanda se baas.”

      “O.” Hy wil sy hand uitsteek, trek dit dan verleë terug tot agter sy rug en Wena se hart pyn. “My hand is … nie so skoon nie. Aangename kennis, meneer Günther.”

      “Aangenaam, Andrew.” Hy glimlag en daar is begrip in sy oë, ’n begrip wat die jong seun op hierdie oomblik haat. “Daar is niks met ’n vuil hand verkeerd nie, ou seun. Dit behoort altyd aan ’n man wat werk.”

      Andrew staan en kyk hulle agterna terwyl hulle aanstap na die blou hekkie. Dan kyk hy af op sy hande en ’n vreemde bitterheid kom lê om die jong mondhoeke toe hy vinnig die huis in verdwyn.

СКАЧАТЬ