Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Hy was beslis nie buierig of moeilik nie. Weliswaar was daar een of twee keer ’n tikkie ongeduld in sy stem, maar deurentyd was hy die kalm, goedgemanierde man wat sy leer ken het. Hy het ook rustig en ontspanne gelyk terwyl hy sy koffie en beskuit geniet het. Hy het nie ongelukkig of rusteloos voorgekom nie. Inteendeel.

      Sy ruk haar gedagtes tot stilstand, fokus op haar kind voor haar, en besef dat dit nou vir haar onmoontlik is om Amanda van die wonderlike aanbod te vertel. Sy weet sy behoort haar te vertel dat Raul hier was, maar dis of iets haar lippe snoer. Sy weet nie hoekom nie. Daar is tog niks om weg te steek nie. Die man het hier aangekom en gevra sy moet vir hom ’n paar ontwerpe doen. Dis al.

      Maar diep in haar hart weet Wena dis nie al nie. Diep in haar hart weet sy dat sy meteens skuldig voel oor Raul se besoek en dat sy hoop dat Amanda nooit sal uitvind dat hy hiér was toe hy veronderstel was om ’n afspraak met háár na te kom nie.

      Daardie aand in haar kamer, alleen met haar gedagtes, knaag iets al erger aan haar. Het Raul werklik vanmiddag van sy afspraak met Amanda vergeet, of wóú hy dit nie nakom nie? Is Raul besig met ’n speletjie? Nie net met Amanda nie, maar ook met haar? Is die man besig om met fyn vernuf en ervaring ma en dogter om sy pinkie te draai? Is sy aanbod van vanmiddag opreg, of doen hy dit met ’n spesifieke doel voor oë?

      Eindelik laat sy haarself toe om die eerste deel van hul gesprek te ontleed. Wat het hy werklik bedoel met alles wat hy gesê het? Wou hy haar maar net week maak, en ás dit sy doelwit was, hoekom? Hoekom het hy so gedelf, so hard probeer om hulle op gelyke vlak te kry? Wat beoog die man?

      In die kamer langsaan kan sy hoor hoe haar dogter rusteloos lê en rondrol … en sy wens meteens diep uit haar hart dat haar en haar dogter se paadjies nooit met dié van die groot modebaas gekruis het nie.

      6

      Dit kos die jong meisie al haar moed om oënskynlik kalm binne te stap toe daar op haar klop geantwoord word.

      “Goeiemôre.”

      Raul kyk dadelik op, knik vlugtig. “Môre, Amanda.” Hy hou ’n vel papier na haar uit. “Ek wil hierdie tabelle oor ’n uur gereed hê, asseblief. Dankie.”

      Sy kop het reeds weer vooroor gesak, die pen flitsend oor die papier voor hom op die lessenaar. Die stem wat hom antwoord, is toonloos: “Goed.”

      Sy stap uit, trek die deur agter haar toe en plaas die tabelle op haar lessenaar. Dan neem sy haar handsak, stap vinnig na die kleedkamer en druk die deur agter haar toe. Sy leun daarteen aan, sluit haar oë en hou haar bewende vingerpunte op haar kuiltjie waar haar ontstelde hart tamboer.

      Hy het nie eens om verskoning gevra nie! Hy onthou nie eens dat hy gister ’n afspraak met haar gehad het wat hy nie nagekom het nie.

      Dit was op die punt van haar tong om hom daaraan te herinner, toe sy haar ma se woorde onthou. ’n Vrou moet ook haar trots hê. Sy moet haarself nie goedkoop maak nie. Gister, eergister, sou sy hom onomwonde aan sy blaps herinner het, hom selfs laat verstaan het hoe sy daaromtrent voel.

      Maar Amanda is stadig besig om te leer, om groot te word …

      Tog is sy nog nie groot genoeg om die trane te keer nie. Dan byt sy hard op haar onderlip, knip haar handsak oop en probeer die skade aan haar grimering herstel. Sy durf nie teruggaan met rooigehuilde oë nie. Die ander is reeds so katterig. Noem haar “meneer se suikerbroodjie”. Ook voor hulle moet sy haar trots behou.

      Terwyl haar dogter moedig weer die kleedkamer se deur oopmaak en terugkeer na haar werk, is Wena besig om met verdeelde aandag die huis aan die kant te maak.

      ’n Honderd keer tel sy ’n ding van ’n stoel of die vloer af op, staan dan daarmee in haar hande asof sy hoegenaamd nie weet wat om daarmee te maak nie.

      Wat moet sy doen? vra sy haarself vir die hoeveelste keer af. Haar gesonde verstand vertel haar dat sy Raul liewer moet laat weet dat sy nie aan sy versoek kan voldoen nie. Dis beter so, redeneer sy met haarself. As sy ontwerpe vir hom gaan voorlê, is dit nóg ’n band wat haar en haar huis aan hierdie man gaan bind. En dit sal veel verstandiger wees om liewer die bande wat daar reeds is, te ontbind as om nuwes te smee.

      Haar dogter is reeds vas, só vas dat Wena twyfel of sy ooit weer sal loskom sonder om haar eie toekoms te vernietig. Maar sy durf nie toelaat dat sy ook aan hierdie man verknog raak nie, nie eens op ’n formele sakevlak nie. Die vrou hier diep in haar waarsku haar: Bly liewer weg!

      Maar sy is ten slotte ook mens. Sy wil só graag die ontwerpe doen. Nie omdat dit Raul Günther is wat dit wil hê nie, maar om haarself. Om die vergete droom wat skielik weer so helder na vore getree het, te voed. Dit is ’n wonderlike uitdaging en sy kan nie onthou of sy al ooit só graag iets wou deurvoer as juis om aan hierdie versoek te voldoen nie. Dit sal ’n bewys wees, ’n bewys aan haarself, dat sy, indien die lewenswiel anders vir haar gedraai het, tog iets sou bereik het.

      Sy kyk om haar rond, stap na ’n kas en wil die deur toedruk toe iets op die vloer uitgly. Sy tel die foto op, kyk ingedagte daarna. Andrew se stokperdjie.

      Sy bekyk die foto’s met meer aandag, besef opnuut dat haar seun beslis ’n aanleg het. Al is die foto’s met ’n goedkoop kamera geneem, is hulle kunswerke. ’n Weemoed vul haar oë. So het almal maar hul drome … Tevergeefs, omdat die lewe dit anders wil …

      Sy het eerste aan Andrew gedink toe Raul van vergoeding gepraat het. Sy het haar voorgeneem dat as Raul van haar ontwerpe gebruik maak, sy die geld gaan gebruik om vir haar seun ’n goeie kamera te koop. Sy kan al in haar verbeelding sien hoe sy bruin oë ophelder, hoe hy op sy beskeie manier dankie sê …

      Maar sy gaan nie meer die ontwerpe doen nie.

      Sy sit die foto’s netjies terug in die rak, druk die deur toe en stap kombuis toe. Daar sak sy langs die kombuistafel neer. Nee. Sy gaan nie aan Raul se versoek voldoen nie. Daardie vae sketse wat reeds in haar brein begin vorm aanneem het, moet uitgevee word. Sy moet vergeet dat daar ooit so ’n aanbod aan haar gemaak is, dat sy ook vir ’n keer gegun was om te bewys waartoe sy in staat is. Ter wille van Amanda …

      Maar gaan dit net om haar dogter? is die onverwagse vraag wat van êrens af opduik. Sy roer rusteloos, staan op. Of is sy bang, soos wat hy haar direk gevra het? Sy skink vir haarself ’n koppie koffie in, gaan weer sit. Is sy bang om Raul beter te leer ken? Is sy bang dat sy ook skielik dwaas kan word … en dit op veertig?

      Sy sluk, plaas die koppie weer in die piering. Is sy bang dat sy soos haar dogter gaan seerkry? Dan sal sy ’n groter dwaas as Amanda wees, want dié het nog onervare jeug as verskoning. Maar sy … sy sal geen verskoning hê vir haar dwaasheid nie. Want sy ken tog die lewe. Sy weet mos wat om te verwag. Sy weet mos dat ’n vrou nie ’n man durf vertrou nie. Sy weet mos dat die Raul Günthers van die wêreld net hartseer en vernedering bring vir die Amandas en die Wenas van die wêreld. Veral vir die Wenas …

      Sy grim bitter. Dis amper te belaglik om daaraan te dink. En tog dink sy daaraan. En sy moet op hierdie oomblik van volslae eerlikheid erken: die vrou in haar is glad nie so dood en begrawe as wat sy al die jare nog geglo het nie. Ten spyte van haar ontkenning, is daar nog dinge in haar wat geroer kan word, snare wat onder die regte aanraking nog kan tril.

      Daar is ’n gejaagdheid in haar oë toe sy opspring en vinnig na haar kamer stap. Sy gryp haar beursie, haal die kleingeld uit. Sy moet dit nou doen, nóú, voordat sy nie meer die moed het nie. Nou dadelik.

      “Dis Wena … Wena Conradie wat praat,” sê sy in die gehoorbuis.

      “Wena! СКАЧАТЬ