Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ sit die grootbaas van Günther diep ingedagte, en dis nie oor sy onderneming wat hy dink nie.

      In die dae wat volg, tref sy personeel hom dikwels so aan agter sy lessenaar – kop vooroor, pen doelloos besig met strepies trek op die vel papier voor hom, en dan lyk hy gesteurd as hulle hom iets vra. Soms lyk dit selfs asof hy moeite het om sy gedagtes te rig op die probleem wat voor hom neergesit word. Dikwels is hy ongeduldig – iets waarvoor hy nie bekend is nie. Soms is hy kortaf; enkele kere selfs amper bars wanneer dinge nie glad verloop nie.

      “Wat sou hom gebyt het?” wil ’n ontstelde tikster weet toe sy een middag uit sy kantoor kom. “Die baas was amper ongeskik,” sê sy vir haar kollega.

      Een van die meisies trek haar skouers op. “Nugter alleen weet. Ek werk nou al ses jaar hier, en ek het hom nog nooit so beduiweld gesien nie. Ek wonder of daar iets met die besigheid skort.”

      “Moenie laf wees nie,” laat die ander een hoor. “Daar kan niks met Günther verkeerd wees nie. Die state wys dit. As jy my vra, dink ek hy is verlief.”

      “Verlief!” Almal se oë draai na die wyse segsman en dié glimlag.

      “Ja. Hoekom nie? Hy is nog jonk genoeg om verlief te raak. Hy toon al die tekens.”

      “Liewe aarde, maar dáármee behoort hy nie probleme te ondervind nie. Daar kan net nie ’n vrou bestaan wat nie onmiddellik in sy arms sal val as hy hulle oophou nie. Net … ek sal graag die gelukkige vrou wil sien. Sy sal iets heel besonders moet wees.”

      “Hoekom?” vra Amanda Conradie.

      Die ouer dame kyk haar uit die hoogte aan. Dié is mos een van sy suikerbroodjies. “Die feit is, meisietjie, dat hy anders as ander mans is. Hy is heeldag en aldag omgeef van beeldskone vroue. Hulle is nie meer vir hom snaaks nie. Nee, as Raul Günther weer vir hom ’n vrou gaan vat, gaan dit iemand uit die boonste, boonste rakke wees. Miskien sal sy glad nie eens so danig beeldskoon wees nie.”

      “Ag kom, Cora,” val ’n ander in. “ ’n Mens kan hom nie voorstel sonder ’n pragtige vrou nie. Dis eenvoudig deel van Raul Günther.”

      “Is dit?” Die ouer vrou glimlag peinsend. “Ek wonder … Hy hét ’n beeldskone vrou gehad. Sy was sy hoofmannekyn. En wat het gebeur? Toe hy tot die ontdekking kom sy is net mooi en niks meer nie, toe laat spat hy. Nee. Ek dink as hy weer trou, gaan hy ons almal verras. Ek is oortuig hy sal nie weer vir ’n poppie met ’n madonnalyfie val nie. Raul Günther is nie ’n aap nie.”

      Die veronregte tikster sug en sak agter haar lessenaar neer. “O, wel, laat dit wees wat dit wil, maar ek wens van harte hierdie buierigheid van hom gaan nou verby. ’n Mens kan beswaarlik deesdae met hom huishou.”

      Amanda aarsel voor die kantoordeur voordat sy aanklop. In die verlede sou sy aangeklop en dan vrymoedig binnegestap het, haar hart bonsend in haar keel. Hy sou opgekyk, haar gewaar en geglimlag het.

      Maar deesdae … Dis beslis waar dat iets met Raul skort. Deesdae het selfs sy, die suikerbroodjie, soos sy weet die ander haar agteraf noem, geleer om te wag tot daar op haar klop geantwoord word.

      Sy hoor hom antwoord en sy stap binne, sien met ’n sinkende hart die frons tussen sy wenkbroue. Huiwerig lê sy die brief voor hom neer. Hy kyk vlugtig daarna, teken dit en gee dit dan terug. Sy weet hy verwag dat sy dadelik sal gaan, maar sy bly staan.

      Toe hy ongeduldig opkyk, kan sy nie langer stilbly nie. “Raul …” Die ongelukkigheid lê oop en bloot in haar oë. “Raul, wat is verkeerd?”

      Sy stem klink soos dié van ’n vreemdeling. “Ek het nie geweet dat daar iets verkeerd is nie.”

      “Maar daar ís! Jy is nie meer soos altyd nie. Is jy dan nie meer lief vir my nie?”

      Sy frons word onheilspellender, maar dis duidelik dat hy ’n poging aanwend om sy humeur te beteuel. “Amanda, ek het klaar gepraat. Werk en … liefde meng nie. En ons is nou aan die werk.” Hy sien die blou oë vol trane skiet en hy sug skuldig. Vir ’n emosionele breekpunt sien hy nie kans nie. Hy staan op en druk haar kop spontaan teen sy bors vas. Hy hou haar liggies vas, sy frons nou een van bekommernis. “Ons kan vanmiddag ná klas gesels. Ek sal jou daar kry en dan kan ons êrens iets gaan drink. Goed?”

      Die blou oë kyk op en hy lees haar hele hart daarin en sluk. Baie liggies soen hy haar op die punt van haar neus en gee haar dan ’n speelse klappie. “Nou toe, weg is jy. Ek het baie werk.”

      Maar toe die deur agter haar toegaan, neem hy nie weer agter sy lessenaar plaas om met die baie werk voort te gaan nie. Hy gaan staan voor die venster.

      Dit het alles so onskuldig begin. Omdat dit uit die aard van sy beroep tweede natuur is om ’n mooi vrou raak te sien, haar potensiaal op te som, op te let hoe sy aantrek, of sy die meeste van haarself maak, bloot uit ’n professionele oogpunt, het hy gou die nuwe tikstertjie in sy kantoor opgemerk. Dit was die manier waarop sy aangetrek het, die wyse waarop sy beweeg het, en veral die kinderlike onskuld wat van haar uitgestraal het, wat sy aandag getrek het.

      Veral haar klere het hom begin interesseer. Hy het opgemerk dat dit nooit van die duurste en beste materiaal was nie. Tog was die styl en snit altyd iets besonders. Haar klere het nooit die stempel van ’n kettingwinkel gedra nie. Dit was oorspronklik. Maar sy self het ook reg laat geskied aan dít wat sy gedra het. Gou het hy die potensiaal in haar raakgesien. Amanda Conradie was ’n gebore mannekyn.

      Daar het dit begin. Maar die professionele belangstelling wat hy in haar gehad het, het baie gou tot iets meer persoonliks ontwikkel. Hy het haar kinderlike spontaneïteit verfrissend gevind, so anders as waaraan hy deur die jare gewoond geraak het in sy kunsmatige wêreld. Hy het sterk aangetrokke gevoel tot haar, haar op ’n besondere manier liefgekry. Nou, vandag, op hierdie oomblik, kan hy die gevoel wat sy in hom wakker gemaak het in die regte perspektief plaas, kan hy dit sien vir wat dit was en is.

      Daar is ’n siniese trek om sy lippe. Hy het deur die jare geleer om ’n mooi vrou op te som. Hy werk jare lank al daagliks met hulle en hy dink hy kan sê hy kén die vrouegeslag. Hy weet dat baie van hulle net ’n mooi gesig en ’n mooi liggaam as enigste bate het en verder is daar niks nie. En selfs dié wat intelligensie kan byvoeg, boet dikwels karakter in. Op die oog af is hulle pragtig, maar van binne is hulle lelik.

      Hy besef dat hy miskien te kras oordeel. Die lewe stel baie meer eise aan ’n mooi vrou. Daar is soveel meer versoekings, soveel meer slaggate. En dikwels val daardie pragtige beeld omdat dít wat binne is nie sterk genoeg is om dit staande te hou nie.

      Hy weet. Hy was met so ’n vrou getroud.

      Daarom dat Amanda Conradie hom so aangetrek het. Hy het homself dikwels betrap dat hy gewens het dat sy in jare ’n bietjie ouer was. Tog het die waarskuwingsligte gedurig geflits wanneer hy na haar gekyk het: Sy is te jonk, hopeloos te jonk vir hom. Aan die begin sal dit goed gaan, maar soos die jare aanloop, het sy nugter verstand hom gewaarsku, sal dit nie meer goed gaan nie. Sy bied hom nou haar liefde met kinderlike openhartigheid aan, maar hy sal ’n skurk wees as hy dit vir homself gaan toeëien.

      Al hierdie dinge het sy verstand hom vertel, en tog het hy geweet dat hy vasgevang was. Amanda was reeds hopeloos verlief op hom. Diep in sy hart hoop hy dat dit van verbygaande aard sal wees, maar as dit nie is nie? Soos haar ma vermoed.

      Hy weet hy het te veel aandag aan haar gegee. Hy weet dat hy in ’n onverantwoordelike oomblik vir haar gesê het dat hy lief is vir haar. Dit was ook nie ’n leuen nie. Hy ís lief vir haar. Sy wek in hom net die teerste gevoelens op, ’n beskermingsdrang СКАЧАТЬ