Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ leer ken het.

      Hy voel weer die verbasing in hom posvat terwyl hy na die beeld voor sy geestesoog kyk. Sy innerlike blik is baie krities en hy kyk niks mis nie. Genadeloos dwaal sy oë vanaf die reguit, gryswordende hare tot by die huisdraskoene … en daar is verbystering in Raul Günther se hart.

      Wena Conradie hoor daardie middag weer haar voorhekkie kraak, en toe sy vinnig opkyk, voel sy iets in haar styftrek. Sy sien hom die paadjie opgestap kom en haar gelaat verstil. Maar ín haar is dit nie stil nie.

      Sy wag tot sy sy klop teen die voordeur hoor opklink. Dan eers staan sy op. Nog aarsel sy. Sy kyk om haar rond, amper asof sy na ’n uitvlugkans soek. Dan stap sy amper teësinnig voordeur toe.

      “Goeiemiddag, Wena.”

      “O … middag … Raul.”

      Hy glimlag effens. “Dit klink asof dit nog steeds swaar gaan om my op my voornaam te noem.” Sy lyk verleë, laat haar oë sak, en hy vervolg vraend: “Mag ek jou kom pla?”

      Sy glimlag skuldig. “Natuurlik. Waar is my maniere? Kom binne.”

      “Dankie.”

      Raul volg haar weer die kort gangetjie af, en weer moet sy eers materiaal van die stoel af optel voordat sy hom sitplek kan aanbied.

      “Sit.”

      “Dankie.”

      Dis stil. Albei se oë rus op die tapyt voor hul voete.

      Dan vra sy sag: “Is daar iets verkeerd? Amanda …?”

      “O nee. Sy vorder nog steeds pragtig.”

      “Ek is bly.”

      Hy kyk op. “Maar jý is nog baie bekommerd, nie waar nie?”

      Sy knik eindelik. “Ja,” antwoord sy eerlik. “Amanda is nie gelukkig nie.”

      “Hoekom sê jy so?”

      “Die laaste paar dae … Daar is iets wat haar hinder, haar seermaak. Sy probeer dit wegsteek, maar ek ken my kind. Het julle … miskien woorde gehad?”

      Hy frons nou. “Nee. Ek het haar net baie duidelik laat verstaan dat ons nou eers net op haar loopbaan gaan konsentreer …”

      “Sy sal nie daarmee tevrede wees nie. Jý is vir haar belangrik. Nie haar loopbaan nie.”

      “Ek weet, maar wat moet ek daaromtrent doen? Ons het dit tog al bespreek.”

      “Ek weet.”

      Hy sug. “Jy neem my kwalik, nie waar nie?”

      Sy antwoord nie onmiddellik nie, sê dan gelykmatig: “Maak dit saak? Dis Amanda wat tel, dit is sy wat seerkry …”

      “Nie net sy nie.” Hy aarsel. “Ek wou nie vanmiddag oor Amanda kom gesels nie. Ek glo tyd sal daardie probleem oplos.”

      “Ek hoop so. Ek hoop van harte so, meneer Günther.”

      Die formele aanspreekvorm maak hom vies. “Jy wil my nie toelaat om nader te kom nie. Is dit bloot net oor Amanda dat jy my so op ’n afstand hou, Wena?”

      Sy lyk verbouereerd en haar stem is styf toe sy antwoord: “Ek weet nie wat jy bedoel nie.”

      “Nie?”

      Sy vou haar hande styf inmekaar, sê dan moedig: “Ek dink dis beter as ons liewer by ‘meneer’ hou.”

      Hy hou haar blik lank gevange, maar haar oë huiwer nie voor syne nie. Daar is ’n streng uitdrukking om sy mond toe hy sê: “Sê my, dink jy ooit aan jouself?”

      “Dit hang af wat jy bedoel.”

      “Jy skerm verniet. Jy weet wat ek bedoel. Daar kan nog twintig, dertig, veertig jaar van geluk vir jou voorlê.” Hy sien haar mond wrang trek, en daar flits ongeduld in sy oë. “Jy is nog jonk genoeg om weer te begin. Jy maak asof veertig die end van ’n mens se lewe is.”

      “Weer te begin waarmee, meneer Günther?” Haar stem klink onverwags uitdagend.

      “Om ’n nuwe toekoms vir jouself te skep. Om jouself nog ’n kans op geluk in die lewe te gun. Om weer te glo, te bemin …”

      “Jy weet nie waarvan jy praat nie,” sê sy afwysend.

      “Ek weet. Ek het ook teleurstellings agter my. Of het jy vergeet dat ek ook eenkeer getroud was?”

      “Jy kan ons twee nie vergelyk nie.” Sy kyk waarskuwend op. “Meneer Günther, ek kan geen doel in hierdie gesprek sien nie. As jy …”

      “Is jy bang, Wena?”

      “Waarvoor?”

      “Dat ek dinge gaan sê wat jy nie wil hoor nie?”

      Haar ooglede fladder. “Ek kan nie dink dat daar enigiets is wat jy vir my wil sê nie, meneer Günther. As dit iets is in verband met Amanda …”

      “In hemelsnaam, vergeet net vir een enkele oomblik van Amanda en dink aan jouself!”

      “Ek verkies om liewer aan my dogter te dink.”

      Hy sak terug in die stoel, kyk haar lank aan. “Soos jy dan verkies, mevrou Conradie.”

      Dis stil. Sy wens hy wil opstaan en loop, maar ten spyte van die ongemaklike stilte bly hy sit, ’n koppige trek om die mondhoeke.

      Ten einde raad moet sy eerste die stilte verbreek. “Kan ek … kan ek jou ’n koppie koffie aanbied?”

      Hy aarsel ’n oomblik, sê dan: “Ja dankie, mevrou. As dit nie te veel moeite sal wees nie.”

      Sy staan sonder ’n woord op, stap uit en gaan skink die koffie. Haar hande bewe toe sy die karringmelkbeskuit in ’n klein bakkie plaas. Hy neem die skinkbord by haar, wag dat sy eers hare neem en help hom dan self.

      “Dis lekker. Ek weet nie wanneer laas ek tuisgebakte beskuit geëet het nie. Ek dink dit was nog as kind in Namibië by my ouma aan moederskant.” Hy glimlag asof teësinnig vir die verbasing in haar oë, maar sy blik is nou weer vriendeliker. “Moenie so verras lyk nie. Ek is ’n doodgewone mens. Ek het ook ’n ouma gehad … of dink jy ek het in ’n rol rokmateriaal van ’n wolk afgeval?”

      Dit lyk asof sy wil begin glimlag, maar dan vra sy: “Was hulle boere?”

      “Ja. Doodeenvoudige boermense. My plaasvakansies is van die mooiste herinneringe wat ek het. Soms wonder ek of ek nie ’n beter mens sou gewees het as ek Ouma se plaas oorgeneem en met beeste geboer het in plaas van rokke te maak nie.”

      Sy moet nou glimlag. “Jy is verspot. Jy is ’n modebaas.”

      “Soos jy ’n modeontwerper is.” Hy sit sy koppie neer. “Dis eintlik waaroor ek vanmiddag met jou kom praat het … en toe ruk die gesprek handuit,” erken hy met ’n skewe glimlag. “Wil jy nie vir my ’n paar ontwerpe doen nie?”

СКАЧАТЬ