Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ met Raul Günther.

      Maar haar hande lê vanoggend willoos op die materiaal. Dis of haar vingers sonder krag is, sonder lus. Haar oë staar op die blink naald af wat wagtend in die lug hang … maar dis haar dogter se oë wat sy sien blink. Ek het hom verskriklik lief, sing die masjien toe sy ’n entjie stik en weer ophou.

      Amanda kan al liefhê. ’n Man verskriklik liefhê. Sy is negentien, amper twintig. Sý was agtien toe sy getroud is, toe sý ’n man verskriklik liefgekry het. Só lief dat sy alles oorboord gegooi het, alles vir hom opgeoffer het … en wat het sy daarvan gekry?

      Gaan dit ook met haar dogter gebeur? Asseblief nie, pleit sy woordeloos. Moenie dat Amanda ook daardie hartseer, daardie vernederings leer ken nie!

      Maar dis moontlik, baie moontlik dat dit gaan gebeur saam met ’n man soos Raul Günther. Dis byna vanselfsprekend moontlik.

      Eindelik staan sy maar op en begin gereed maak om stad toe te gaan. Sy kyk na haarself in haar enigste ordentlike rok en sy hoor weer haar dogter se vraag. Haar mondhoeke trek wrang. Hulle sê mos ’n skoenmaker het nooit skoene nie. Dag ná dag neem vormlose materiaal vorm aan onder haar vlytige vingers, maar daar is nooit tyd om vir haarself iets te maak nie. Sy sug en soek na haar handsak, merk op dat dit ook duidelike tekens begin toon van tamheid. Baie beslis sal die groot modebaas se kennersoog hierdie dingetjies raaksien.

      Wat daarvan? vra sy haarself driftig af. Soos Amanda tereg opgemerk het, is dit nie in háár wat hy belang stel nie. Dis in Amanda, in haar mooi, ongeskonde dogter in wie hy belang stel.

      Traag klim sy later van die bus af en begin aanstap in die rigting van die groot gebou op die hoek. Sy kyk op na die naam Günther wat in swierige letters op die uithangbord pryk. Dié naam is landwyd bekend vir eksklusiewe klere en goeie smaak. ’n Günther-uitrusting is die droom van elke vrou wat smaak het vir ontwerpersklere.

      Sy kom in die deur van die restaurant tot stilstand, laat haar blik teësinnig om haar dwaal. Iets vertel haar dat sy liewer nie moes gekom het nie. Iets onverklaarbaars waarsku haar om liewer om te draai en terug te gaan na die huisie in die agterstraat, waar sy hoort. Dis nie haar plek hierdie nie.

      Maar hoe kan sy omdraai? Ter wille van haar dogter moet sy bly, moet sy Raul Günther ontmoet, die man wat in so ’n totaal ander wêreld as sy leef; al weet sy watter beproewing dit vir haar gaan wees.

      Dis amper deur ’n waas dat sy Amanda en die man langs haar gewaar. Sy begin stadig aanstap in hul rigting, weet net op hierdie oomblik dat haar eie wense en begeertes nie tel nie, dat sy hierdie treë tussen haar en Raul Günther moet aflê, nes sy jare gelede geweet het dat sy vorentoe móét aanstap.

      “Hallo, Mams.” Amanda se stem klink lughartig, maar die ingestelde moederoor hoor ook die ongemak daarin.

      Sy glimlag vir haar dogter. “Hallo, Amanda.”

      “Mams, dis Raul.”

      Sy is verplig om haar blik van haar dogter af te verplaas na die man wat sy hand na haar toe uithou.

      “Aangename kennis, mevrou. Ek is werklik bly om u te ontmoet. Baie dankie dat u gekom het.”

      Sy stem is gesaghebbend en amper bevelend, maar tog ook gaaf. Sy sien hom voor haar staan, die suksesvolle man van die wêreld; ’n ervare man met kennis van die lewe in sy oë, in sy hele houding – daardie daar-is-niks-wat-jy-my-kan-vertel-nie-houding; daar-is-niks- wat-jy-weet-wat-ek-nie-reeds-weet-nie.

      Wena sien die grys langs die slape, daardie silwerblink skynsel wat menige onervare hart al in die verlede gevang het en nog sal vang. Sy sien die skerp blou oë, die reguit neus, die stewige mond met die ferm kakebeen, en sy besef in alle regverdigheid teenoor haar dogter dat sy haar nie kan kwalik neem omdat sy haar nugter rede oor hierdie man verloor het nie. Hy is absoluut perfek aangetrek, byderwets, maar met ’n fyn ontwikkelde smaak wat by sy jare pas … en haar hart sak in haar skoene. Sy het reeds verloor voordat sy nog begin het.

      Sy sien die peinsende oë op haar, besef met ’n innerlike terugdeinsing dat hy alles aangaande háár ook raaksien. Die grimeringlose gesig. Die hare wat sommer net los agteroor afgekam is. Die verslete handsak in haar hande met die kort naels. Die Sondagrok en skoene wat voorverlede jaar se mode weerspieël.

      Sy staan weerloos voor hom, maar tog is haar ken trots gelig, ontmoet sy sy blik, woordeloos, wag dat hy moet klaar kyk … en sy gevolgtrekking maak.

      Dan glimlag die man. “Kom sit. Ek het reeds vir ons ’n bottel droë wyn op die ys.”

      Sy laat toe dat hy haar met sy vingers liggies onder haar elmboog na die tafeltjie lei. ’n Man met gepoleerde maniere. ’n Fantastiese man, het haar dogter gesê …

      “Ek is jammer u moes met ’n huurmotor kom, mevrou. Ek kon enige tyd ’n motor gestuur het.”

      Sy voel, eerder as sien, die vae gebaar wat haar dogter langs Raul Günther maak, maar sy sê met ’n vaste stem: “Ek het met die bus gekom.”

      Daar is ’n vinnige frons tussen sy oë en sy stem klink ontevrede. “Ek het verstaan dat … Ek is baie jammer vir die ongerief, mevrou Conradie. Ek sal u met die motor terugstuur ná ons afspraak.”

      “Dis glad nie nodig nie, dankie, meneer Günther. Ek is gewoond bus ry.” Dan eers kyk sy reguit na haar dogter, sien die openlike verwyt in haar oë en die ligte gloed op haar wange. Sy glimlag teer. Arme Mandatjie. Sy ken die lewe nog te swak om te weet dat dit op die lange duur nie baat om ’n valse front voor te hou nie. Op ’n dag word jy tog uitgevind.

      “Mevrou, ek wil u komplimenteer met u dogter. Het sy u vertel dat sy baie goeie vordering maak in die modewêreld? Ek verwag groot dinge van haar as mannekyn.”

      Nou glimlag die moeder spontaan en die bruin oë blink trots. “Ja. Amanda het my vertel en ek moet u bedank, meneer Günther. Dis ’n wonderlike kans wat u haar gee. Ek is baie dankbaar.”

      “Ek het nie veel daarmee te doen nie, mevrou. Amanda hét dit net in haar.”

      Die ouer vrou glimlag net. Maar jy is die stukrag agter alles, sê sy aan haarself.

      “Ek wil egter haar moeder ook komplimenteer. As ek persoonlik mag wees … U is besonder knap met naaldwerk en wat my veral boei, is u ontwerptalent.” Hy glimlag vriendelik. “Amanda het my vertel wie die skepper is van die meeste van haar klere.”

      “Ag, ek geniet dit om vir haar klere te maak.”

      “Dis nie net bloot klere maak nie, mevrou. Besef u dat u ’n besonderse talent het?”

      Sy kyk hom stil aan en haar gedagtes gaan terug na toe sy nog jonger as Amanda was. Toe is daar ook vir haar vertel dat sy ’n besonderse talent ontvang het, dat sy dit moet ontwikkel, dat sy dit ver gaan bring. En sy het haar drome gedroom, groot drome. Maar toe …

      “Het u enige opleiding ontvang?”

      “Nie juis nie. Daar was ’n onderwyseres … Ag, nee wat, ek doen dit maar sommer, eintlik net vir Amanda.” Sy glimlag weer teenoor haar dogter. “Sy inspireer ’n mens om vir haar mooi klere te wil maak, dis al.”

      Maar Raul Günther se gesig bly ernstig. “Dis nie al nie, mevrou. U dogter is ’n gebore mannekyn en u is ’n gebore ontwerper.”

      Sy lag en skud haar kop. “Ag nee, nou oordryf u darem.”

СКАЧАТЬ