Ena Murray Omnibus 22. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Net die goedjies waarmee hy hier ingetrek het. Die ander, die jas en die warm onderklere, ook die paar nuwe skoene en die snoesige woltrui wat sy vir hom ná hul troue gekoop het, lê voor haar.

      Hy het maar min aardse goed van sy eie gehad. Daarom kon hy so gou padgee. Sy skildergereedskap was die belangrikste. Die paar stukke klere kon binne ’n paar minute in ’n koffertjie gegooi word. Daar was regtig nie baie nie, want dít wat met ander mense se geld gekoop is, het hy agtergelaat.

      Sy skud haar kop stadig. My trotse man, my arme trotse, dwase man!

      Sy maak die kasdeur versigtig toe, stap terug na die sitkamer, kyk onseker om haar rond en stap dan tog na die venster toe en kyk af op die straat. Hoekom weet sy nie. Hy sal nie daar wees nie. Hy sal nooit weer in hierdie stad se strate gesien word nie.

      Sy voel iets onder haar hand, kyk ingedagte af, tel dit op. ’n Verfkwassie. Haar vingers knel daarom totdat haar kneukels wit deurskyn … so wit en bleek soos sy gelaat verlede nag was toe hy oor haar gebuk het.

      Toe sak sy stadig af op haar knieë, die skilderkwassie nog in haar hand vasgeknel, gryp na die vensterbank maar vang dit mis. Sy val plat op die vloer, sien hoe haar trane voor haar op die mat tap en sy kyk daarna asof sy na iemand anders se trane kyk, half verwonderd – asof sy werklik wonder hoe ’n hart dan moet lyk waaruit sulke trane kom.

      7

      Madame sien haar by die voorhekkie instap en daar kom ’n vreemde stilte in haar hart. Salome … Sy het aanvaar hulle sal mekaar nooit weer sien nie. En tog was daar ook diep in haar hart die hoop dat hulle nie finaal afskeid geneem het nie.

      Dis of haar bene meteens onder haar wil knak en sy gaan sit in haar geliefde ou stoel, kyk met stil oë toe die jong vrou in die deur verskyn.

      Oor die lengte van die groot vertrek ontmoet hul oë.

      Madame trek haar asem stadig, pynlik in. Dis ’n vrou wat in die volle vuurgloed van lyding staan wat sy voor haar sien. ’n Vrou wat diep teue geneem het uit die beker van smart. Salome, my kind … my arme, arme dogter!

      Toe, soos een maal tevore, snik Salome al haar hartseer teen Madame se boesem uit. En Maria Campagni het geen woorde nie. Sy kan maar net stil kyk na die ingedoke wange en die weggesonke oë met die swart skaduwees daaronder. Madame Campagni kyk tot diep in die siel van hierdie vrou, besef dat die jong meisie wat sy die eerste keer gesien het, ook die jong meisie wat sy deur die jare leer ken en liefkry het, vir altyd agtergelaat is. Salome is nou ’n vrou … vir altyd ’n gebroke vrou.

      ’n Kille woede jeens Flip Grimbeeck kom in die ou dame op, bars oor haar lippe. “Hy was jou nie werd nie, kind. Geen man is ’n vrou ooit werd nie. Hy is inherent selfsugtig. Hulle is volmaakte egoïste wat net aan hulself dink, net aan hul eie begeertes en drange en wat vir húlle pas! O, ek kan daardie man …”

      “Ek het hom liefgehad, Madame. Het hom nóg lief. Ek sal hom altyd liefhê. Ek sal hom nooit vergeet nie.”

      “Ek weet.” Madame se stem is meteens bitter. “Dis die ironie daarvan, dat sulke dinge altyd met sielvolle vroue gebeur. Dit gebeur altyd met mense wat van hul emosies lewe, vroue met ’n fyn siel. Hoekom is dit so?”

      Salome sak terug op die mat waar sy netnou op haar knieë voor Madame neergeval het. Sy skud haar kop, staar voor haar uit. “Ek weet nie, Madame. Ek … vra nie meer vrae nie. Dit … help nie.”

      Madame kyk op haar af. Nee. Dis beter om liewer nie te vra nie. Die Godsplan bly onverstaanbaar vir die menslike verstand. Hoekom moes die tragedie juis Salome tref? Hoekom moet juis hierdie vrou met die mooi siel, met die sterk karakter, wat in haar wese volwaardig vrou is soos God dit bedoel het, hoekom moet sý juis vandag hier op die mat sit, gebroke?

      Of miskien moet dit juis sý wees, dink Madame peinsend. Hý weet dat Salome die smart kan dra, en nie net dra nie, maar selfs sterker, mooier, meer verhewe bo die smart sal kan uitstyg. Die swakker vrou sal ten gronde gaan. Maar Salome se inherente krag sal haar aanspoor na hoër hoogtes.

      Dikwels breek die lewe van sy mooistes en sterkstes, nie om hulle te verpletter nie, maar juis om ál die potensiaal wat daar in hulle is los te breek …

      Sy staan op, hou haar hande na Salome toe uit en trek haar van die vloer af op. Sy glimlag deur haar trane. “Nou is net jou sang oor, Salome. Smart het geen ware kunstenaar nog ooit geknak nie. Van ons grootste komponiste was blind, of doof en sieklik. Baie het nooit die vervulling van die liefde gesmaak nie. Dit het hulle juis laat uitstyg. Sonder daardie beperkings sou hulle miskien nooit die pieke bereik het nie.

      “Ek weet dit kan op hierdie oomblik vir jou geen troos bied nie. Daarvoor is alles nog te rou, te stukkend. Maar jy het nie alles verloor nie, my kind. Daar is een ding wat nog joune is, net joune, en dit sal altyd joune bly: jou stem. Van nou af gaan jy sing, Salome! Jy gaan sing soos jy nog nooit gesing het nie, want ek glo dat die hoogste kuns uit pyn gebore word. Kom.” Sy trek haar na die vleuelklavier toe. “Sing! Sing net wat jy wil. Sing so lank jy wil.”

      Salome kom langs die klavier staan en sy onthou … onthou hoe sy as kind afgehardloop het rivier toe, nie net wanneer sy gelukkig was nie, maar veral wanneer sy hartseer was en hoe sy daar, met die stil Karoovlaktes om haar, haar hartseer uitgesing het. Saggies begin sy neurie en haar leermeester snap dadelik die melodie en dan begin Salome sing. Sy sing met ’n oorgawe wat Madame nog nie voorheen gehoor het nie.

      Du mein Gedanke, du mein Sein und Werden!

      Du meines Herzens erste Seligkeit.

      Ich liebe dich wie nichts auf diese Erden,

      Ich liebe dich! Ich liebe dich!

      Ich liebe dich in Zeit und Ewigkeit!

      Salome sing tot haar bene van uitputting onder haar knak. Madame lei haar na ’n stoel en laat haar daarin neersak. Sy is gedaan, dit kan haar leermeester sien. Madame gooi ’n kombers oor haar bene en gaan haal iets om te eet, maar toe sy binnekom, sien sy dat Salome aan die slaap geraak het. Sy gaan sit stil in haar eie ou stoel. Wanneer Salome wakker word, sal die krisis verby wees en Madame weet dat sy dan weer die lewe sal kan aanpak. Haar sang sal haar staande hou.

      Madame se ou blou oë rus lank op die slapende gesig. Daardie eerste dag het sy gesê dat sy nog nie kan sing nie, maar dat sy eendag sal kan sing – wanneer sy, Madame, en die lewe met haar klaar is. Haar leermeester kan haar nou nie veel meer leer nie, maar sy sal nog die aansporing wees, die padwyser wat weer rigting sal gee.

      Wat Madame Campagni op hierdie oomblik nie weet nie, is dat die lewe maar pas met sy vormingswerk begin het. Die beker is nog lank nie leeg nie. Maar die lewe het tyd, baie tyd. Hy is nie haastig nie. Hy maak van tydsame prosesse gebruik, omdat dit wat hy doen, wat gedoen móét word, deeglik gedoen word.

      Toe Salome laat daardie aand wakker skrik, kyk sy Madame verskonend aan. “O, Madame, dit spyt my! Het ek tog nie aan die slaap geraak nie? En kyk hoe laat is dit al!”

      “Maak dit saak, my kind? Jy het goed gerus. Ek is bly. Jy het dit nodig gehad. Nou gaan ek vir jou kos haal. Bly sit net waar jy is.”

      “O, Madame!” Die groenbruin oë is vol dankbaarheid. “U is te goed vir my.”

      Madame kyk haar leerling met deernis aan. “Is ek, Salome? As jy maar weet … as jy maar weet hoe jy warmte in ’n ou mens se koue lewe gebring het! Nee, my kind. Ek kan nooit te goed vir jou wees nie, want jy is die dogter wat God my eindelik gegee het.”

СКАЧАТЬ