Ena Murray Omnibus 22. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      “Kan jy bestaan sonder om te sing?”

      Sy swyg eers, maak ’n radelose gebaar. “Dis nie … dat ek nie meer sal sing nie. Ek kan oral sing.”

      “Ja, natuurlik. Vir die bome en die bossies en die vlaktes … en by troues en skoolkonserte en selfs by begrafnisse.” Dis stil. “Jy het die potensiaal om jou land se beroemdste sangeres te word en jy wil dit gaan begrawe.”

      Die antieke muurhorlosie tik die sekondes af.

      “U is ook ’n vrou, Madame. U het ook eenmaal liefgehad.” Die groenbruin oë pleit. “U het u kuns gekies. Vandag, noudat u kan terugkyk, sou u, as u weer kon kies, dieselfde keuse gedoen het? Was die roem van die verlede die eensaamheid van die hede werd? Was die roem kompensasie vir die honger na liefde? Sê vir my, Madame!”

      Die ou dame verbleek merkbaar en haar oë weifel. Sy staan op, stap weg, gaan staan voor die oop vleuelklavier, laat haar vingers oor die klawers streel. Roem … Wat is roem? Dis net vir die hede. Dit gaan so gou verby en wat is dit dan? Net ’n herinnering. Hierdie ringe aan haar vingers, die pêrels om haar nek … Dis gister se asse waarmee sy haarself probeer warm hou in die koue winternagte van die ouderdom. Gister se roemvure is uitgebrand en jy is net ’n stofbedekte langspeelplaat, verouder en vergete in ’n tyd dat CD’s die nuwe musiekgier is.

      Die toejuiging van bewonderende skares is verby en die nagte het stil geword, baie stil waar jy alleen in jou groot huis lê, omring van soeweniers uit die verlede. En die groot ruikers wat by die armvol uitgedeel is … Hul blomblare lê verbleik tussen bladmusiek wat nooit meer oopgemaak word nie. Nog asse van gister se vure … asse waarin daar geen warmte meer is nie. Uitgebrande as … vergane roem.

      As haar keuse anders was? Hy leef nog. Hulle sou saans saam voor die kaggel gesit het, herinneringe gedeel het. Daar sou kinders en kleinkinders gewees het: die ewigbrandende hout op ’n onblusbare vuur.

      Sê vir my, Madame!

      Sy draai om en die ou oë swem, die stem kraak meer as gewoonlik. “Jy het reg gekies, my kind.”

      Hulle neem sonder woorde afskeid. In sulke oomblikke is woorde oorbodig.

      Toe hulle by die voordeur kom, sê Madame: “As jy ooit weer terugkom … onthou vir Maria Campagni. Sy sal hier wees.”

      Salome knik net, stom van smart en hartseer. Volgens menslike beraad sal sy nooit weer hierdie potsierlike gestaltetjie sien nie.

      Toe sy by die woonstel kom, wag dit vir haar – Rosalie se tjek. Met ’n stil gesig trek sy dit uit die koevert. Hiermee gaan sy haar treinkaartjie koop. Dan stap sy deur na die kombuis waar sy haar man hoor koppies regsit.

      “Ek maak koffie.”

      “Dankie, maar kom haal asseblief eers vir my die koffer van die kas af.”

      Hy draai stadig om, kyk haar stip aan. “Koffer?”

      “Ja. Ek sal moet inpak. My trein vertrek vanaand om sewe-uur.” Sy glimlag stadig. “Karoo toe. Ek gaan my mense vertel dat ek getroud is en dat ek saam met my man gaan.”

      ’n Teelepel val met ’n metaalklank op die teëlvloer.

      “Is jy seker, Salome?”

      “Ek is seker, my man. Baie seker.” Sy stap nader, plaas haar arms om sy nek, en weer, soos die dag van hul troue, sluk Flip Grimbeeck hard, voel hy byna beangs vir die liefde wat hy in sy vrou se oë lees. “Waar jy gaan, wil ek gaan. Jou land is my land. Jou toekoms is my toekoms. Jou geluk is ook myne.”

      “Salome!” Hy sluit sy oë, druk haar met sy maer kunstenaarshande baie hard teen hom vas. “Salome, my vrou …”

      6

      Hulle sit om die kombuistafel toe sy binnestap, koffer in die hand. Daar heers ’n verbaasde stilte.

      Dis Rosalie wat eerste opspring. “Salome!” Die twee vroue omhels mekaar, dan staan Rosalie terug. “Hoekom het jy nie laat weet jy kom nie, jou skelm! O, Jan, is dit nie ’n heerlike verrassing nie!”

      Jan staan ook op. Hoewel hy en sy suster die afgelope jare weggegroei het van mekaar, bly hy lief vir haar en dis goed om haar weer te sien. “Hallo, sus. Baie welkom.” Sy stem verraai sy blydskap.

      “Dankie, Jan.” Salome kyk na haar ma. “Middag, Ma.”

      “Ja, middag, Salome.” Sy kry ’n klapsoen. “Waar val jy uit?” Ook Bessie Truter is bly om haar dogter te sien, dit kan Salome dadelik agterkom.

      Salome sit haar koffer op die kombuisvloer neer, merk dat alles nog net so witgeskrop is soos sy dit onthou. “Ek het net vir die naweek kom oë wys, Ma. Ek moet môreaand weer terug.”

      “So gou?” kla Rosalie teleurgesteld, maar lag dan dadelik weer. “O, wel, dis beter as niks! Kom sit en kom eet saam. Ek gaan haal ’n bord.” Haar oë is skielik skerp. “Jy is so maer soos ’n kraai. Hoekom het jy so maer geword?” Sy wag nie op ’n antwoord nie. “Jy moenie so hard werk nie, Salome. Dis nie nodig dat jy jou gesondheid moet benadeel nie.”

      Salome se oë sak skuldig en sy antwoord ontwykend: “Dis nou die mode om maer te wees.”

      “Ag, nee! Nie só maer nie! Hier is jou bord. Ek skep vir jou genoeg in. Jan, gee aan die vleis.”

      Salome weet nie hoe sy die bord kos gaan inkry nie. Daar is ’n knop in haar keel en ’n ysterklip waar haar maag moet wees. Hoe dierbaar is Rosalie nie. Hoe gaan sy dit regkry om hulle te vertel?

      “Hoe smaak ’n stukkie Karoovleis ná so ’n lang tyd?”

      Sy kyk haar broer aan, dwing ’n glimlag na haar lippe. “Vorentoe! Ai, daar kom darem niks by Karoovleis nie.” Haar oë versag. “Dankie, Jan, vir die biltong en droëwors wat jy so getrou gestuur het.”

      Hy lyk verleë. Dis al wat hy gehad het om te stuur. Geld het hy nie. “Ag, dit was niks. Jy kan nou weer ’n klompie saamvat.”

      “Ek het vanoggend ’n baksel beskuit geknie. Onthou dat ek vir jou in ’n blik sit,” sê Bessie ook gul.

      Emosie wil Salome oorweldig. Tot Ma is so gaaf! Sy kyk weg, betrap Rosalie se ondersoekende blik op haar, probeer weer glimlag, maar slaag nie regtig nie. Sy weet ook dat Rosalie dit sien en wonder.

      “Was jy siek, Salome?”

      Die reguit vraag laat Salome skrik, duidelik ongemaklik lyk. “Nee, hoekom?” Sy lag senuweeagtig. “Lyk ek só vreeslik?”

      “Nee, net nie gesond nie. Jy lyk of jy uit ’n siekbed opgestaan het. Ek het weke laas ’n brief van jou gehad.”

      Weer laat Salome haar oë skuldig sak. As Rosalie maar weet hoeveel briewe sy die afgelope tyd geskryf en nooit gepos het nie. “Nee, ek … was net baie … besig.” Sy skuif haar bord weg, lyk verleë. “Julle moet my verskoon. Ek kan nie meer so ’n groot bord boerekos opeet nie. Maar dit was baie lekker, dankie.”

      Rosalie se blik rus vlugtig op die kos waaraan skaars geëet is en dan begin sy sonder ’n woord afdek.

      Salome СКАЧАТЬ