Spoor. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ “Miskien moet jy eers loer as julle in die lug is …” en hy kyk betekenisvol na Emma. “Ek wil haar nie ontstel nie.”

      “Is daar iets wat ek moet weet?”

      “Jy weet wat gebeur op ons paaie,” sê hy.

      Ek huiwer. My Glock 37, tien .45 GAP-rondtes in die magasyn, is in my sportsak. Ek het niks meer nodig nie. Maar Diederik Brand het al omgedraai, loop na die doodstuig toe, klap op sy hande. “Kom, kom, julle moet roer.”

      Ek kyk na my horlosie. Vyf voor twaalf.

      Twee uur gelede was my lewe ’n lied.

      * * *

      Ek staan langs die vlerk, reg om in te klim. Emma kom na my toe aan met ’n eienaardige versnit van emosies op haar gesig – sorgsaamheid, trots, deernis …

      Ek wil haar soengroet. Sy omhels my onverwags, haar lyf styf teen myne. Sy sê iets, verlore in die lawaai van die vliegtuig se enjin.

      “Wat?” skree ek.

      Emma skuif, sodat haar mond teen my oor is.

      Sy roep: “Ek is lief vir jou, Lemmer.”

      * * *

      “Cape Town information, romeo victor sierra, good morning,” sê Lotter oor die radio as die Bokpoortpad onder ons verbyskuif en my maag in my keel sit.

      “Romeo victor sierra, good morning, go ahead,” kraak ’n stem oor die eter.

      “Cape Town, romeo victor sierra has taken off Loxton at ten zero four zulu, on flight plan reference zero two five, romeo victor sierra.”

      “Romeo victor sierra, squawk four zero six six, no reported traffic and call me crossing the FIR boundry.”

      ’n Vreemde wêreld se taal. Lotter herhaal die spookstem se woorde in bevestiging, stel hier en vat daar en bestudeer die onpeilbare instrumente. Ek wonder watter een die eerste aanduiding sal gee dat ons in ’n vuurbol sal vergaan. Dan kyk ek teësinnig uit by die borrelvenster. Onder ons is die Karoo skielik wyd en oop, die hemelruim bo is diepblou en onmeetlik groot.

      ’n Naarheid groei in my buik.

      Ek onthou die pakkie op my skoot, rol die lap om die vuurwapen af en ontbloot ’n eienaardigheid: Dis ’n MAG7, die plaaslik-vervaardigde kortloop-haelgeweer, lyk soos ’n Uzi op steroïede. 12-boor, vyf patrone in ’n lang boksmagasyn, ernstige stopkrag, die soort ding wat die polisie se taakmag vir binnewerk gebruik. Nog twintig rondtes in ’n plastieksakkie.

      Lotter fluit in my kopstuk. “Ek sweer, ek’s aan jou kant,” sê hy met sy vae Boere-Engels-aksent.

      “Maar wie’s aan Brand se kant?”

      “Wat bedoel jy?”

      “Dié wapens is net vir staatsgebruik. Burgerlikes kry nie lisensies daarvoor nie.”

      Lotter lag. “Ja, dié Diederik,” sê hy en skud sy kop. Hy kyk vir my. “Jy’s bietjie bleek.” Hy trek ’n bruin papiersak onder sy sitplek uit en gee dit vir my aan. “Vir as jy air sick word.”

      Wat net anderkant Hopetown gebeur.

      * * *

      “Groot brekfis gehad?” vra Lotter simpatiek.

      Ek antwoord nie, te bang om te praat.

      “Dis baie normaal,” sê hy met verwysing na my ongemak. “Jy sal nou beter voel.”

      Twintig minute later skuif nog ’n dorp onder ons verby. Ek haal diep asem, vra hoopvol vir hom of ons nie moet land vir petrol nie.

      Hy grinnik. “ Dié ding vlieg drieduisend kilometer op ’n tenk.”

      “Dis ver vir ’n mikroligte vliegtuig,” sê ek skepties.

      “Nee!” Verontwaardig. “Dis nie ’n microlight nie, dis ’n RV7.”

      ’n RV7 en ’n MAG7. Miskien het Nicola se wildlorrie ook ’n 7 in sy naam. Dan kan ek die boerpot wen.

      Lotter sien my gebrek aan geesdrif. “Beste kit plane in die wêreld,” sê hy. “Dis een van Richard van Grinsven se designs, top speed van oor die 190 knope, that’s about three hundred and fourty kilo’s per hour, hy kan cruise, hy kan aerobatics doen, hell of a range …”

      “Kon sweer dis ’n Van Braakel-design,” sê ek.

      Lotter lag. “Dis die speed en die hoogte,” sê hy. “Jou balance system sê jy beweeg teen ’n moerse spoed, maar jou oë sien dit nie. Dis soos om in ’n kar te lees. Kyk net gereeld af. Jy sal nou beter voel.”

      Beloftes.

      Hy raak besig met sy radio, praat sy onverstaanbare lugvaart-taal. “Cape Town, romeo victor sierra is crossing FIR boundry.”

      “Romeo victor sierra, call Johannesburg Central on one two zero decimal three, good day,” sê die radiostem.

      Ek luister nie verder nie, kyk af na die Karoo wat stadig maar seker grasveld word. En Lotter is reg, want ná ’n paar minute begin my ingewande stabiliseer. Sodat my gedagtes dwaal. Stadig. Versigtig. Na Emma toe.

      Ek is lief vir jou, Lemmer.

      Die eerste keer.

      * * *

      Emma en ek.

      Nege maande gelede was ons vreemdelinge, teenpole, verskillende wêrelde. Sy was klein, gesofistikeerd, vasberade, en mooi soos ’n nimf uit ’n kinderboek. En welgesteld in die oortreffende trap, danksy die erflating van haar industrialis-pa. Emma was desperaat op soek na haar verlore broer – en iemand om haar teen die beweerde onheile van sy verdwyning te beskerm. Ek was die lyfwag wat Jeanette aan haar toegeken het, agterdogtig, wantrouend, skepties, want Emma was alles waarteen my wette gewaarsku het.

      En toe oorrompel sy my stadigaan, teen my sin, teen my verwagtinge in en, bowenal, teen my beter wete. Want sy was eerstens ’n kliënt. En daarby is ek Lemmer. Wit gemors uit Seepunt se agterstrate, met ernstige woedebestuur-probleme, ’n sterk affiniteit vir geweld en op parool, ná vier jaar se uitgediende tronkstraf vir manslag. Ek ken my plek, ek verstaan die lewe se werklikhede.

      Ek het haar broer gekry. En ná afloop van dit alles is ek terug Loxton toe, seker dat ek haar nooit weer sou sien nie, en dat dit beter is só. Maar met Emma is niks voorspelbaar nie.

      Sy het my kom opsoek. Net om dankie te sê, het ek aanvanklik vermoed, want sy is meestal pynlik korrek, foutloos ordentlik.

      Ek was verkeerd.

      Die groei van ons verhouding het ’n sekere surrealisme gehad, ’n droomkwaliteit, asof ek ’n toeskouer daarvan was. Dalk danksy my ongeloof in die blote moontlikheid dat ’n vrou soos sy in my belang kan stel. En verblind deur die magiese van my en Emma, deur my verligting en verstomming en behoefte. En die morbiede nuuskierigheid oor waar en hoe dit sal ontspoor.

      Tot vanoggend, langs die RV7. Ek is lief vir СКАЧАТЬ