Spoor. Deon Meyer

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ virgin,” sê Sportief.

      “You’re a poet, and you know it,” sê die groot een.

      “Emma, ko’ lê ma’ …” sing Rot. Hu-hu-hu.

      “ … sê ma’ vir jou grê’ma dié omie wil jou bybie hê.”

      Lag uitbundig.

      Ek maak my beursie oop, my vingers reg om geld uit te haal. Ek sien hoe my hande bewe.

      “Toe, Emma, ek sal sag met jou wees,” sê Rot.

      “Of miskien nié,” sê Sportief. Hu-hu-hu.

      Ek hoor Emma se stoel wat terugstoot en ek weet die moeilikheid is hier.

      “Kom,” sê Emma, “kom probeer.”

      “Hôôô …” sê Rot, maar met minder bravade.

      Emma se stem sny soos ’n lem: “Ek wonder wat jou vrou sal sê as sy jou nóú kan sien. En jou kinders …”

      Hulle het nie ’n slim antwoord vir haar nie.

      “Dis vyf-en-neëntig rand,” sê tannie Wilna fluisterend. Vir haar onthalwe moet ons hier uit. Nou.

      “Julle is pateties,” sê Emma.

      Swanger stilte. Ek sit my geld haastig op die toonbank neer en draai om. Emma staan daar voor hulle, haar lyf styfgespan van woede. “Emma …” sê ek, want ek het haar al in aksie gesien, hoe sy nege maande gelede ’n fyn vinger in ’n groot poliesman se bors gedruk het, herhaaldelik en vreesloos.

      Ek sien Staalgrys se gesig, die gif, en ek weet wat hy volgende gaan sê sal alles verander. Ek is op pad na Emma toe as hy vra: “Wie de fok dink jy is jy?”

      Ek klou verbete aan my laaste selfbeheersing. My kop skree: Loop uit.

      “Jý’s fokken pateties, klein maergat teef,” sis Staalgrys.

      Humeur spoel my weg. Ek verander van rigting, na hom toe.

      21

      Spoor includes a wide range of signs, from obvious footprints, which provide detailed information on the identity and activities of an animal, to very subtle signs which may indicate nothing more than that some disturbance had occurred.

      – The Basics of Tracking: Classification of Signs

      “Hel, maar dis darem mooi fietse hier buite – julle ouens is seker skatryk,” kom ’n joviale, diep stem van die deur af. ’n Groot figuur met ’n bekende gesig loop haastig voor my in. Hy knipoog vir my, keer my af. “Lemmer, my ou maat, ek soek jou die hele dorp vol,” sê hy asof hy my goed ken.

      Iewers in my agterkop registreer dit wie hy is. Diederik Brand, boer van die distrik. Ek loop om hom, wil by Staalgrys begin, wil hulle seermaak. Grote begin al opstaan.

      Emma sien my, kom tot haar sinne. “Lemmer, nee,” sê sy.

      Diederik sit ’n breë, ferm hand op my skouer, sy stem sag en paaiend: “Jy wil dit nie aan jouself doen nie.” Hy draai na hulle tafel toe. “Menere, sê vir my wat kos een van daardie goed?” vra hy terwyl hy my deur se kant toe stuur.

      Emma sien wat hy wil doen, kom vat my ander arm; haar hand is koel op my vel.

      “Tweehonderd-en-twintig,” sê Rot, sy stem hoog van spanning. “En dis sónder die ekstras.”

      Diederik en Emma het my by die deur, maar my oë is op Staalgrys – hy sien iets daarin, kyk weg.

      “Ongelooflik,” sê Diederik. “Pragtige masjiene.” En dan is ons buite en hy sê sag vir my: “Dis nie wat jy wil hê nie.”

      Emma trek hard aan my arm. “Ek moes nie kwaad geword het nie,” sê sy. “Ek moes hulle geïgnoreer het.”

      “Nee,” sê ek en beur terug restaurant toe.

      “Lemmer!” sê Diederik Brand skerp. Ek kyk na hom, sien sy twee kuiltjies, die gerusstellende glimlag.

      Ek gaan staan.

      “Luister,” sê hy, “hoe sal jy daarvan hou om die laaste twee swartrenosters in Zimbabwe te red?” Asof dit ’n heeltemal gepaste vraag is.

      * * *

      Ek weet net twee dinge van Diederik Brand. Hy boer groot tussen die Sakrivier en die Nuweveldberge. En as Loxton se mense sy naam noem, sê hulle: “Ai, dié Diederik,” en dan lag hulle en skud die kop soos oor ’n geliefde maar onnutsige seun.

      Ek ken hom van sien, meestal net ’n harige arm wat uit ’n bakkie se venster groet. Nou sit hy en praat in my sitkamer, op die nuwe leerbank – Emma se vredesoffer nadat sy my ou Isuzu op die grondpaddraai net voor Jakhalsdans gerol het.

      Ons het saam met hom tot hier gery, hulle al twee wat my paaiend oortuig het die ridders is nie die moeilikheid werd nie. Nou sit ek na Brand en luister, ’n deel van my kop nog in die Rooi Granaat, besig om straf uit te deel.

      Hy is ’n groot man in sy vyftigs, die skouers breed, sy gelaat songebrand soos alle Karooboere s’n. Swart-en-grys hare krul oor sy ore en die netjiese kakiehemp se kraag, hy het ’n militêre snor en lagplooitjies langs die ondeunde oë. Sy natuurlike sjarme is van die innemende, selfontkennende soort. Hy sit vooroor, elmboë op die knieë, en vertel sy storie boeiend, behendig en met groot dringendheid. Emma hang aan sy lippe.

      “Ons probeer al twee jaar lank om swartrenosters in die hande te kry, maar dis moeilik. Om ’n permit te kry is omtrent onmoontlik – daar’s ’n helse lang waglys, jy moet gekeur word, genoeg grond hê, die regte habitat, jy moet bereid wees om by die teelprogramme betrokke te raak. Die nasionale wildtuine kry voorkeur. Zambië het die afgelope jaar die enigste tien beskikbares gekry, want daar is die goed sedert ’98 as heeltemal uitgesterf beskou. En jou swartrenoster is duur, jy praat van ’n halfmiljoen rand stuk. Maar ons moet plan maak, want hulle was inheems aan hierdie wêreld, destyds. Nou, omdat ek so wyd gaan vra het, weet almal in die bedryf ek soek die diere. En drie weke gelede, toe bel ’n ou my uit Zimbabwe uit, hy was by Zim Natuurbewaring, natuurlik al lankal deur Mugabe se stormtroepe verjaag, maar hy doen nog private safari’s in die Chete. In elk geval, hy bel en hy sê hulle het ’n bul en ’n koei gekry, toevallig, langs die Sebungwe-rivier, so ’n entjie suid van Kariba. Die goed is verskrik, wild, bitter kwaai, jy kan nie naby kom nie. Hy sê as ons nie die goed red nie, gaan hulle in elk geval binnekort vir die horings geskiet word, maar hulle het nie geld vir verdowing en vervoer nie, as ek instaan vir die koste, sal hulle die diere grens toe smokkel, ek moet net daar kom haal. En dit is nie so eenvoudig as wat dit klink nie, want die Sebungwe is 700 km te pad van die SA grens af en hulle moet versigtig wees met al die padblokkades en die goed, so dis ’n helse opoffering van hulle kant af, maar dit gaan vir almal oor die saak …”

      Hy hou skielik op met praat, kyk venster se kant toe. Van buite kom die hoë noot van ’n vliegtuigenjin, enkelmotore, al hoe harder. Diederik Brand knik, asof hy dit verwag het.

      Ons dorp. Skielik ’n miernes op ’n Saterdagoggend.

      “Meneer Brand, wil jy nie koffie hê nie?” СКАЧАТЬ