Była sobie rzeka. Diane Setterfield

Чтение книги онлайн.

      Historia się rozprzestrzenia

      Margot i Rita podniosły śpiącą dziewczynkę i nad główką wyciągnęły jej rączki z rękawów koszulki. Wypłukały ubranie w ciepłej wodzie i starły z niej zapach rzeki, chociaż nadal utrzymywał się we włosach. Dziecko zamruczało cicho z zadowolenia pod dotykiem wody, ale się nie obudziło.

      – Co ci się śni, kruszyno? – wymamrotała Margot. – Słodkie maleństwo.

      Przyniosła koszulkę nocną, którą trzymała dla odwiedzających ich wnuczek, i wspólnymi siłami obie kobiety wsunęły malutkie rączki i ramionka w rękawy koszulki. Dziewczynka nadal spała.

      W tym czasie Jonathan pozmywał i powycierał kufle, a Joe schował do skrytki pieniądze z wieczornego utargu, po czym zamiótł podłogę. Z kącika izby wypłoszył kota, który wśliznął się wieczorem niezauważony. Urażone zwierzę wyszło dumnym krokiem z cienia i podeszło do pieca, gdzie jeszcze żarzyły się węgielki.

      – Nie myśl sobie, że się tu ułożysz – powiedziała Margot do kota.

      – Pozwól mu zostać – wstawił się za zwierzakiem Joe. – Noc dzisiaj prawdziwie upiorna.

      Rita ułożyła dziecko w pątniczej izbie, obok śpiącego mężczyzny.

      – Zostanę tu na noc, żeby mieć na nich oko – oznajmiła.

      Margot zaproponowała, że przyniosą rozkładane łóżko, lecz Rita zaprotestowała.

      – Wystarczy krzesło – odparła. – Przywykłam do takiego czuwania.

      Dom pogrążył się w ciszy.

      – To ci dopiero historia – wymamrotała Margot, układając wreszcie głowę na poduszce.

      – O tak, bez dwóch zdań – mruknął Joe.

      Rozmawiali szeptem. Skąd przybyli ci nieznajomi ludzie? Dlaczego akurat Pod Łabędzia? I co im się właściwie przytrafiło? Jonathan powiedział „cud” i wszyscy smakowali to słowo na językach. Słyszeli je nieraz, przywoływane z Biblii, gdzie oznaczało niemożliwe rzeczy, które działy się niemożliwie dawno temu w tak dalekich krainach, że mogą już nie istnieć. Tutaj, w gospodzie, oznaczało ono śmiechu wartą szansę, że Beszant, co naprawiał łodzie, spłaci kiedyś w całości swój rachunek. Tak, to by był cud jak się patrzy. Lecz tego zimowego wieczoru, w noc przesilenia, Pod Łabędziem w Radcot słowo to nabrało całkiem nowego wymiaru.

      – Nie zmrużę oka od zachodzenia w głowę – przyznał się Joe.

      Ale cud, nie cud, oboje byli bardzo zmęczeni, a połowa nocy już minęła, więc czym prędzej zgasili świecę. Spowiła ich noc, a w niej utonęły wszystkie cuda i dziwy.

      *

      Na dole, w izbie pątniczej, gdzie dwoje pacjentów spało obok siebie na łóżku, Rita siedziała na krześle z otwartymi oczami. Mężczyzna oddychał powoli i głośno. Powietrze, wchodząc i wychodząc, musiało się przedostać przez spuchnięte nozdrza, przez kanały wypełnione zaschniętą krwią – drogą, która w ciągu ostatnich godzin została skrzywiona, a potem na nowo wyprostowana. Nic dziwnego, że wydawał odgłos niczym piła ze złamanym zębem. W krótkich chwilach zawieszenia, kiedy oddech chorego balansował między wdechem a wydechem, słyszała ulotne furkotanie płuc dziewczynki, a w tle tego wszystkiego niekończące się tchnienie rzeki.

      Powinna zasnąć, ale czekała, aż zostanie sama, aby spokojnie pomyśleć. Metodycznie i na chłodno zaczęła ponownie przebiegać w myślach wszystko, co się wydarzyło. Przyglądała się sobie, jak sprawdza funkcje życiowe dziecka, jak СКАЧАТЬ