Była sobie rzeka. Diane Setterfield

Чтение книги онлайн.

      – Słucham? – spytała.

      – Zdaje się, że mieszka u pani młoda kobieta o nazwisku Armstrong, prawda?

      Kąciki ust kobiety rozciągnęły się w triumfalnym uśmiechu.

      – Pracuje tu. Jest nowa, będzie pan musiał zapłacić podwójnie.

      A więc to miał na myśli Ben, mówiąc, że to niedobry dom.

      – Chcę z nią tylko porozmawiać.

      – Pewnie chodzi o list? Spodziewała się go od tygodni. Już straciła nadzieję.

      Szorstka, koścista kobieta wyciągnęła szorstką, kościstą dłoń. Robert spojrzał na nią i pokręcił głową.

      – Chciałbym z nią porozmawiać – powtórzył.

      – To nie ma pan listu?

      – Nie, nie mam listu. Proszę mnie do niej zaprowadzić.

      Powiodła go najpierw jednymi, potem drugimi schodami i przez całą drogę nie przestawała utyskiwać.

      – Jak mam nie myśleć, że chodzi o list, skoro od miesiąca dwadzieścia razy dziennie słyszę tylko „Czy przyszedł do mnie list, pani Eavis?”, „Pani Eavis, czy ma pani mój list?”.

      Robert Armstrong nie odpowiadał ani słowem, tylko ilekroć spoglądała w jego stronę, przybierał łagodny wyraz twarzy. Schody, które na dole wyglądały elegancko i wystawnie, wyżej stawały się coraz bardziej obskurne i zimne. Mijali po drodze otwarte drzwi do pokojów, za którymi widać było nieposłane łóżka i rozrzucone na podłodze ubrania. W jednym z pomieszczeń na wpół rozebrana kobieta naciągała pończochę na kolano. Kiedy go zauważyła, jej usta się uśmiechnęły, lecz oczy nie. Ścisnęło mu się serce. Czy to samo spotkało żonę Robina?