Świst umarłych. Graham Masterton

Чтение книги онлайн.

      Rozdział 6

      Kiedy detektyw Michael Ó Doibhilin szedł Baker Road w kierunku baru Halfway, znowu zaczęło mżyć. Stanął przy wejściu, by otrzepać z wody brązową puchową kurtkę.

      To był składający się z jednej sali pub na końcu szeregu podupadłych sklepików po północnej stronie miasta, obok zabudowań ośrodka zdrowia St Mary’s. Tego wieczoru grał zespół Padłe Osły. Michael słyszał, jak przy akompaniamencie gitar, folkowego bębna i kobz wrzeszczą Nigdy nie pobijesz Irlandczyka. Piosenka ginęła w typowej wrzawie podochoconych głosów i śmiechów.

      Naprawdę nie mógł się już doczekać, kiedy to zadanie się skończy. Z początku było fajnie – wpadał do pubu z tą swoją opowieścią, przykrywką, że szmuglował narkotyki dla gangu Caveya w Dublinie. Twierdził, że ziemia zaczęła mu się tam palić pod nogami, bo inny gangster, Jer Brogan, coraz mocniej wchodził na rynek narkotyków, a gliny nasiliły kampanię toczoną przeciwko dilerom. To niby dlatego wrócił do rodzinnego Hollyhill. Stałym bywalcom pubu mówił, że nadal szuka jakiejś dobrze płatnej roboty, a najchętniej nielegalnej i dobrze płatnej.

      Po dwóch miesiącach udawania, że jest Tommym Ó Frighilem, był już tym znużony. Musiał pokazywać się w barze niemal co wieczór, pić i gadać o piłce nożnej i hurlingu, a potem wracać do domu nad ranem, cuchnąc alkoholem i papierosami. Rzucił palenie pięć lat temu i wprawdzie nie było dozwolone wewnątrz pubu, ale gdyby nie przyłączał się do Seamusa Twomeya i Douglasa Quinna, kiedy tylko wychodzili na dymka, traciłby połowę informacji, jakie mógł z nich wyciągnąć na temat szmuglowanych przez nich fentanylu i zioła.

      Nabawił się chronicznego kaszlu, a jego dziewczyna, Eithne, zagroziła, że odejdzie, jeśli on nie rzuci palenia. Kiedy zostawała u niego, narzekała, że wraca, zataczając się, i śmierdzi jak cap. Ze względów bezpieczeństwa nie mógł wytłumaczyć jej, gdzie się podziewa, co robi i dlaczego.

      Drzwi pubu gwałtownie się otworzyły i z lokalu wyszedł jeden ze stałych bywalców, a za nim popłynęła głośna fala muzyki. Był to Dermot O’Leary, pulchny gość o siwiejących włosach, w okularach i swetrze na suwak.

      – O, jesteś, chłopie – powitał Michaela, nie wypuszczając z warg przygotowanego papierosa. – Już myślałem, że cię dziś nie zobaczymy.

      – Robiłem zakupy ciotce Brannie. Właśnie miała operację biodra i nie może chodzić sama do sklepu.

      – O, to z ciebie taki cichy święty, co, Tommy? A tutaj zgrywasz twardziela.

      – Nie mów, że sam zapominasz o urodzinach mamy – skontrował Michael.

      – Pewnie bym nie zapominał, gdybym, kurde, wiedział, kim była moja rodzicielka. Wychowywałem się w sierocińcu St Vincent’s.

      – O, przepraszam. Nie chciałem cię urazić.

      – Pytał o ciebie Seamus. – Dermot wskazał głową na wnętrze pubu. – Mówił, że musicie o czymś pogadać.

      – Tak? O czym?

      – Lepiej jego spytaj. Albo się zmywaj. Wiesz, jak to z nim jest, kiedy się o coś wkurzy.

      – Nie zrobiłem nic, o co mógłby mieć pretensje – powiedział Michael. – W każdym razie nic takiego nie przychodzi mi do głowy.

      Dermot wzruszył ramionami, wyjął zapalniczkę i zapalił papierosa.

      – Trzymaj się, chłopie. Mogę ci tylko życzyć powodzenia.

      Michael zawahał się. Wiedział, że gdy Seamus Twomey się wścieknie, wszyscy trzęsą portkami ze strachu. Zwykle był najgłośniejszy w pubie. Jego śmiech przypominał ryk СКАЧАТЬ