Świst umarłych. Graham Masterton

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Chyba nie mamy jeszcze podejrzanego, co? – spytała.

      – Nie, to nie ma nic wspólnego z Jimmym Ó Faoláinem. Odebraliśmy telefon na sto dwanaście, niecałe pół godziny temu. Z cmentarza Świętej Katarzyny w Kilcully. Wiem, wszyscy pomyśleliśmy to samo: „Tylko nie mówcie, że na cmentarzu jest jakiś trup”. Ale jest. Jakiś gość bez głowy. Siedzi tam na ławce. – Wyciągnął iPhone’a i pokazał jej zdjęcie przysłane przez funkcjonariusza z Kilcully.

      Katie przez chwilę oniemiała wpatrywała się w ekran. Trudno było uwierzyć, że to nie jakaś mistyfikacja.

      – A gdzie jego głowa? – spytała. – To znaczy… wiemy, kto to jest?

      – Na razie nie ma możliwości tego ustalić. Ale nie przeszukaliśmy jeszcze całego cmentarza.

      – A… co mu sterczy z szyi?

      – Da pani wiarę? To flet.

      Spojrzała na O’Rourke’a okrągłymi oczami.

      – Flet? Naprawdę?

      – Na cmentarzu było kilka osób, które przyszły odwiedzić grób babci. Usłyszeli dziwny dźwięk. A to było to. We flecie grał wiatr.

      – Niesamowite. Po prostu brak mi słów – powiedziała Katie. – Miał przy sobie jakieś dokumenty?

      – Nie, nic. Żadnego portfela, telefonu, kluczy. Był w kapciach. Ale nasi technicy są już w drodze.

      – Zgłaszano jakieś zaginięcia?

      – Tylko trzy dziewczynki uciekły z liceum Christ King, a jakiś staruszek z demencją powędrował dokądś z Brookfield.

      – No, jeszcze tego mi trzeba – mruknęła Katie. – Lokalny celebryta zamordowany przez nieznanego sprawcę lub sprawców i człowiek, którego tożsamości nie umiemy ustalić, zabity przez nieznanego sprawcę lub sprawców.

      Inspektor O’Rourke pociągnął nosem i skinął głową.

      – Sporo tych nieznanych, nie ma co…

      – No dobrze – rzuciła Katie. – Ale informujcie mnie na bieżąco, Francis, choćby trzeba było mi wysłać esemesa w trakcie konferencji, dobrze?

      – Tak jest, oczywiście.

      – Ten flet mnie niepokoi. Po co ktoś miałby wpychać coś takiego w szyję ofiary?

      – Nie wiem. Może zabity był członkiem folkowego zespołu i jakiś kumpel wkurzył się, że kręcił z jego kobietą?

      – Francis…

      – No zaraz, był taki przypadek w Wexford kilka lat temu, kiedy pewien gitarzysta kombinował z lalą basisty. Tamten udusił go strunami jego własnej gitary. Pamięta pani?

      – Nie popuszczaj za bardzo wodzy wyobraźni, Francis. Najpierw sprawdźmy, kim jest ofiara. To powinno dać nam odpowiedź na większość pytań.

      – O, zna mnie pani. Wyobraźnia nie jest moją najmocniejszą stroną. Wie pani, w zeszłym tygodniu dałem żonie w prezencie rocznicowym żelazko na parę, bo stale gderała, że stare jest do niczego. Matko Boska! O mało mnie nim nie rozprasowała na amen.

      * * *

      Katie uzgodniła, że konferencja prasowa odbędzie się w mniejszej sali konferencyjnej, bo spodziewała się, że pojawią się tylko stali wierni bywalcy, ale kiedy weszła, zorientowała się, że jest co najmniej dwudziestka reporterów, plus telewizja i kamery.

      Zobaczyła wszystkich najwytrwalszych dziennikarzy z Cork – Fionnuala Sweeney z RTÉ siedziała z przodu z Danem Keane’em z „Examinera”, Fergusem O’Farrellem z RedFM i Jean Mulligan z „Evening Echo”. Zajmując miejsce między Mathew McElveyem i nadkomisarzem Pearse’em, dostrzegła również Kierana Dennehy’ego z „Irish Timesa”, Darę Kerrigan z „Mirror” i Thomasa O’Neilla z „Sun”. Rozpoznała też trzech czy czterech wolnych strzelców, a nawet reporterów „The Corkman” i „The Southern Star”, lokalnych gazet, które zajmowały się sprawami północnego i zachodniego hrabstwa Cork i rzadko poświęcały uwagę tematom dotyczącym miasta.

      Świeciły reflektory kamer telewizyjnych. Katie przesłoniła oczy dłonią. Mathew McElvey nachylił się do niej.

      – Nie wiem, czemu zawdzięczamy aż tak wielkie zainteresowanie Jimmym Ó Faoláinem – szepnął.

      – Był celebrytą – powiedziała. – Może nie tej miary co Gerald Kean czy Brendan O’Connor, ale jednak.

      – Jasne, pani nadkomisarz. I oczywiście, jak zwykle, powiadamiałem wszystkie media, że udzielimy wypowiedzi prasie. Ale nie przewidywałem takiej frekwencji. Co tu robi Megan Daly z „Southern Star”? Zwykle pisuje o zwycięzcach w loterii ze Skibbereen albo o farmerach z Clon, którym traktor przejechał po stopach.

      – Michael? – zwróciła się do nadkomisarza Pearse’a. – Masz jakiś pomysł?

      – Wyraźnie coś się święci – przyznał. – Odkąd tu wszedłem, w sali aż się gotuje.

      Katie sięgnęła do stojącego przed nią mikrofonu, włączyła go i postukała palcem, by sprawdzić, czy działa. Rozejrzała się po sali i skinęła głową na powitanie, choć się nie uśmiechnęła. W końcu miała mówić o zabójstwie.

      – Dzień dobry – powiedziała. – Chcę potwierdzić, że dziś rano Garda Síochána dostała wezwanie do Woodhill Park w Tivoli. Znaleźliśmy tam ciało Jimmy’ego Ó Faoláina, dyrektora generalnego Leeside Investments. Zginął w wyniku oddania do niego kilku strzałów. Najwyraźniej zmarł na miejscu. Ciało zostało przewiezione do szpitala uniwersyteckiego, gdzie będzie przeprowadzona sekcja. Technicy badają miejsce zbrodni, a audyt śledczy zajmie się rachunkami pana Ó Faoláina, by ustalić, czy można z nich wysnuć jakąś hipotezę dotyczącą motywów. Z tego, co na razie wiemy, nie dostawał żadnych pogróżek i jak się wydaje, nie było oczywistego powodu, by ktoś chciał go zabić.

      – Gdzie dokładnie został znaleziony? – spytał Dan Keane.

      – W swoim domu, na parterze – odparła Katie.

      – W którym pokoju?

      – Nie jestem gotowa tego wyjawić, dopóki nie przeprowadzimy dalszych badań.

      – A co robił, kiedy go zastrzelono? – spytał Thomas O’Neill. – Czytał? Rozmawiał przez telefon? Oglądał telewizję? Jadł śniadanie?

      – Nie jestem gotowa tego wyjawić, dopóki nie przeprowadzimy dalszych badań.

      – W jaki sposób zabójca dostał się do domu?

      – Tego nie wiemy jeszcze na pewno. Nie było wyraźnych śladów włamania.

      – Możliwe więc, że Ó Faoláin znał zabójcę i sam go wpuścił? Albo ją, oczywiście.

      – Niewykluczone.

СКАЧАТЬ