Jak mówić, żeby maluchy nas słuchały. Joanna Faber

Чтение книги онлайн.

      Pora na drobne i niezbyt imponujące narzędzie o wielkiej mocy. Nazywam je (prawie) milczącą uwagą. Słuchając dziecka, możesz dodawać empatyczne wtrącenia w rodzaju „mhm”, „och”, „hm”. To często wystarczy. Nastawiając z uwagą ucha, zaciskając mocno usta czy wydając pełne zrozumienia pomruki, pomagamy dzieciom dojść do ładu z uczuciami. Dajemy im dar nieprzeszkadzania w tym procesie różnymi reakcjami: radami, pytaniami, korygowaniem. Najważniejsze jest poświęcenie im całej uwagi i obdarzenie zaufaniem, że same to przepracują.

      Oto, co o użyciu tego narzędzia opowiedziała Sarah.

      Udało mi się! Moja siedmioletnia córka przyszła do mnie wieczorem tuż przed snem, żeby poskarżyć się na młodszego brata… po raz kolejny. O tej porze nie mam już wiele cierpliwości. Myślę tylko: „Kiedy to się skończy?”. Wszedł do jej pokoju, dotknął jej zabawki bez pytania, dokuczał jej i tak dalej. Zwykle staram się wytłumaczyć córce, że on jest jeszcze mały i że powinna mieć więcej cierpliwości, ale skutek jest taki, że powtarza swoje oskarżenia głośniej i bardziej emocjonalnym tonem. Tym razem ograniczyłam się tylko do: „Mhm… hm… och… rozumiem”, trzymając się scenariusza. I zdarzyło się coś cudownego. Po pięciu minutach powiedziała:

      – No dobrze, to pójdę sobie poczytać.

      I pocałowała mnie na dobranoc. Nie musiałam niczego rozstrzygać. Czuję się wyzwolona!

      Po powrocie ze szkoły Jamie powiedział:

      – Miałem okropny dzień. Nikt mnie nie lubi.

      Zwykle zacząłbym temu zaprzeczać. Jak przedszkolak może mieć okropny dzień, skoro zajmuje się tylko zabawą, malowaniem i słuchaniem historyjek? Nie musi przecież wypełniać formularzy podatkowych ani stać w korkach! Poza tym to nieprawda, że nikt go nie lubi. Zacząłbym wyliczać ludzi, którzy go kochają: rodzice, siostra, babcia i dziadek, przyjaciele.

      Ale tym razem ograniczyłem się tylko do pełnego współczucia „mhm” i otoczyłem go ramieniem. Usiadł i powiedział, że jego przyjaciel Max jest naprawdę wkurzający. Znów zacisnąłem usta, żeby mu nie przypominać, że sam czasami bywa wkurzający i że Max jest jego najlepszym przyjacielem. Syn opowiedział mi wtedy długą i smutną historię o tym, jak razem z Maxem grywali w Gwiezdne wojny, a teraz Max gra w Ghostbusters z nowym kolegą i nie chce już grać z nim. A on, Jamie, nie lubi Ghostbusters, bo to głupia gra i nie wie, jak się w nią gra, a teraz wszystkie dzieciaki w to grają. Kiedy się wygadał, poszedł coś przekąsić.

      Byłem zdumiony, bo nigdy wcześniej tak ze mną nie rozmawiał. Nie miałem pojęcia, że życie towarzyskie przedszkolaków jest takie skomplikowane. Zrobiło mi się smutno, ale myślę, że zdoła sam znaleźć rozwiązanie. Gdy zwierzył mi się z tego, co go gryzie, miał o wiele lepszy humor.