Subtelna prawda. Джон Ле Карре

Чтение книги онлайн.

      Ekran ożywa. Nocny ruch uliczny rzednie, ale nad żadnym z niewielu samochodów nie ma halo, nie ma błądzącej taksówki minivana. Szyfrujący telefon znów wibruje.

      – Widzisz coś, czego my nie widzimy, Paul? – słyszy.

      – Nie wiem, czego nie widzicie, Dziewiątka. Aladyn rozmawiał z bratem, potem skręcił. Wszyscy tu są zaskoczeni.

      – My tutaj też. I to bardzo, do cholery.

      „My”? Ty i kto, ściśle biorąc? Ósemka? Dziesiątka? Kto szepce ci do ucha? Z tego co wiem, przekazuje ci pisemne wskazówki, kiedy ze mną rozmawiasz. Każe ci zmienić kierunek i zaczynać od nowa? Pan Jay Crispin, nasz korporacyjny dyktator i dostawca informacji wywiadowczych?

      – Paul?

      – Tak, Dziewiątka.

      – Masz bezpośredni widok. Raportuj, proszę. Już!

      – Problem sprowadza się do tego, czy Aladyn się połapał, że jest śledzony. – I po chwilowym namyśle dodaje: – A także czy odwiedza swoją nową kochankę, którą ponoć tu zainstalował, zamiast jechać na umówione spotkanie z Szulerem… – Jest coraz bardziej pod wrażeniem własnej pewności siebie.

      Szuranie butów. Odgłosy tła. Szepczący znów działa. Przerwa połączenia.

      – Paul?

      – Tak, Dziewiątka.

      – Zaraz. Czekaj. Tu są pewne osoby, z którymi muszę pogadać.

      Paul czeka. Osoby czy osoba?

      – Okej! Problem rozwiązany… – teraz mówi minister Quinn pełną gębą – …Aladyn nie zamierza… powtarzam, nie zamierza… nikogo posuwać, mężczyzny ani kobiety. To ustalone. Jasne? – Nie czeka na odpowiedź. – Rozmowa telefoniczna, której wysłuchaliśmy, to była zmyła, żeby nieszyfrowaną wymianą zdań potwierdzić spotkanie z Szulerem. Człowiek po drugiej stronie połączenia to nie jego brat. To pośrednik od Szulera. – Cisza na kolejną radę z boku. – W porządku, jego kontakt odcinający. To był kontakt odcinający Aladyna… – pada potwierdzenie określenia.

      Linia znów głucha. Kolejna rada? Czy też jego sieć PRR nie jest tak wzmocniona, jak ją reklamowano?

      – Paul?

      – Dziewiątka?

      – Aladyn jedynie mówił Szulerowi, że nadjeżdża. Informował. Wiemy to bezpośrednio ze źródła. Bądź łaskaw przekazać niezwłocznie Jebowi.

      Czasu wystarczyło na tyle, by niezwłocznie przekazać Jebowi, zanim Don znów poderwał rękę.

      – Ekran drugi, dowódco. Dom siódmy. Kamera z morza. Światło na parterze, lewe okno.

      – Tam, Paul… – rzuca Jeb.

      Jeb kucnął obok Dona. Skulony za nimi, patrzy między ich głowami, początkowo nie wiedząc, na którym świetle powinien się skupić. Tańczyły w parterowych oknach, ale to były odbicia kotwiczącej floty. Zdejmuje noktowizor i wytrzeszczając do bólu oczy, ogląda powtórkę zbliżenia parterowego okna domu numer siedem.

      Widmowe punktowe światełko, bijące w górę jak światło świecy, sunie przez pokój. Trzyma je upiornie białe przedramię. Kamery na lądzie teraz przekazują obraz. Tak, znów światło. A upiornie białe przedramię zabarwia się na pomarańczowo od lamp sodowych przy drodze dojazdowej.

      – Więc jest w środku, tak? – rzuca Don. – Dom numer siedem. Parter. Przyświeca sobie pieprzoną latarką, bo prądu nie ma – mówi to jakoś bez przekonania.

      – To Ofelia – rzuca Krótki, humanista. – W cholernej koszulce nocnej. Zaraz się rzuci do Morza Śródziemnego.

      Jeb prostuje się na tyle, na ile pozwala dach kryjówki. Ściąga kominiarkę, robi z niej opaskę na szyję. W widmowym zielonym świetle pomalowana farbą maskującą twarz nagle jest dziesięć lat starsza.

      – Tak, Elliot, też to widzieliśmy. W porządku, potwierdzam, ktoś tam jest. Kto, to inna sprawa, jak podejrzewam.

      Czy wzmocniona sieć łączności naprawdę szwankuje? W słuchawce słyszy ponaglający głos Elliota:

      – Jeb? Jeb, potrzebuję cię. Jesteś tam?

      – Słucham, Elliot.

      Południowoafrykański akcent jest teraz bardzo wyraźny, ton bardzo nadęty:

      – Otrzymałem rozkazy, dokładnie minutę temu, mój zespół ma przejść w stan najwyższej gotowości przed natychmiastowym załadunkiem na pokład. Dalej polecono mi ściągnąć zespoły obserwacyjne z centrum miasta i skupić je na Alfie. Podejście do Alfy będzie osłaniane z pojazdów stacjonujących. Jednocześnie twój oddział zejdzie w dół i przystąpi do akcji.

      – Kto mówi, że oddział zejdzie i przystąpi, Elliot?

      – Taki jest plan bitwy. Oddziały morskie i lądowe połączą siły. Jezu, Jeb, zapomniałeś, jakie dostałeś rozkazy?

      – Wiesz bardzo dobrze, jakie dostałem rozkazy, Elliot. Są takie, jak na początku. Znaleźć, namierzyć i zakończyć. Nie znaleźliśmy Szulera, Elliot, zobaczyliśmy światło. Nie możemy go namierzyć, dopóki go nie znaleźliśmy, a nasza PID jest nic niewarta.

      PID? СКАЧАТЬ