Subtelna prawda. Джон Ле Карре

Чтение книги онлайн.

      W windzie ubrana w zielone sportowe marynarki para w średnim wieku zapytała go, czy jest z Liverpoolu. Niestety nie. A może jest z grupy? Raczej nie; a o jaką grupę chodzi? Ale już mieli dość jego wielkopańskiego akcentu i ekscentrycznego sportowego stroju, tak więc zostawili go samemu sobie.

      Zjechawszy na parter, zanurzył się w kłębiącym się rozwrzeszczanym tłumie. Pośród zielonych bibułek i baloników świetlny napis ogłaszał Dzień Świętego Patryka. Akordeon rzęził ludową irlandzką muzyką. Uwijali się tędzy tancerze i tancerki w zielonych kapelusikach. Pijana kobieta w przekrzywionym cylinderku złapała go za głowę, ucałowała w usta i powiedziała, że jest uroczy.

      Przepychając się i przepraszając, wywalczył sobie drogę do schodów przed hotelem, na których zbita grupka gości czekała na samochody. Wziął głęboki oddech i poczuł zapachy zatoki i miodu zmieszane ze spalinami. W górze nie błyszczały gwiazdy śródziemnomorskiej nocy. Ubrał się, jak mu kazano: solidne turystyczne buty, i nie zapomnij kurtki z kapturem, Paul, noce nad Śródziemnym bywają chłodne jak diabli. W wewnętrznej kieszeni na piersiach miał superszyfrującą komórkę. Czuł ją na lewym sutku – co nie powstrzymało go przed ukradkowym sprawdzeniem palcami.

      Świeżo umyta toyota hilux właśnie dołączyła do kolumny przybywających samochodów, i tak, była niebieska, i tak, na przedniej szybie po stronie pasażera miała czerwoną tabliczkę KONFERENCJA. Z przodu dwie bielejące twarze, za kierownicą młody mężczyzna w okularach. Dziewczyna drobna i sprawna, wyskakuje z samochodu jak żeglarka, otwiera drzwi.

      – Jesteś Arthur, zgadza się?! – krzyknęła z najwierniejszym australijskim akcentem.

      – Nie, tak się składa, że Paul.

      – Och, zgadza się, Paul! Przepraszam. Arthur na następnym przystanku. Jestem Kirsty. Miło cię poznać, Paul. Wskakuj!

      Ustalone hasło i odzew. Typowa przesada, ale mniejsza z tym. Wskoczył i znalazł się z tyłu sam. Drzwi zamknięte i wóz minął białe słupki bramy, wjeżdżając na bruk ulicy.

      – A to Hansi – powiedziała przez ramię Kirsty. – Jest w zespole. „Zawsze czujny” – zgadza się, Hansi? To jego motto. Przywitasz się z panem, Hansi?

      – Witaj na pokładzie, Paul – powiedział zawsze czujny Hansi, nie odwracając głowy. Akcent może amerykański, może niemiecki. Prywaciarze przejęli wojenki.

      Jechali między wysokimi kamiennymi murami i chłonął wszystkie widoki i odgłosy jednocześnie: trąbienie jazzu z mijanego baru, tłuste angielskie pary żłopiące w kawiarnianych ogródkach bezcłową wódę, studio tatuażu z przyozdobionym torsem w dżinsach biodrówkach, zakład fryzjerski z fryzurami na lata sześćdziesiąte, pochylonego starca w jarmułce pchającego dziecięcy wózek i sklep z pamiątkami sprzedający posążki chartów, tancerek flamenco, Jezusa i Jego uczniów.

      Kirsty się odwróciła, przyglądając się mu w mijanych światłach. Koścista twarz, piegowata od słońca australijskiego buszu. Krótkie czarne włosy ukryte pod bawełnianym kapeluszem. Żadnego makijażu i puste spojrzenie, przynajmniej jego zdaniem. Podbródek wciśnięty w zgięty łokieć. Ciało bezkształtne w obszernej wojskowej kurtce.

      – Zostawiłeś wszystko w pokoju, Paul? Jak ci mówiłam?

      – Wszystko spakowane, jak powiedziałaś.

      – Atlas ptaków też?

      – Też.

      Wjechali w ciemną ulicę, pod sznurami z praniem. Rozpadające się okiennice, zwietrzały tynk, graffiti krzyczące „Angole won!”. Z powrotem wpadli w oślepiający blask świateł miasta.

      – I nie wymeldowałeś się z pokoju? Przez pomyłkę czy coś?

      – W holu był tłum. Nie mógłbym się wymeldować, nawet gdybym chciał.

      – A co z kluczem do pokoju?

      Cholera, w kieszeni. Czując się idiotycznie, złożył klucz w jej wyciągniętej dłoni i śledził wzrokiem jego dalszą wędrówkę do rąk Hansiego.

      – Robimy objazd, zgadza się? Elliot mówi, żeby zapoznać cię z terenem, żebyś miał jakie takie wyobrażenie.

      – Świetnie.

      – Jedziemy w górę, więc mamy po drodze Queens way Marinę. Teraz cumuje tam „Rosemarie”. Przypłynęła przed godziną. Widzisz ją?

      – Widzę.

      – Aladyn zawsze tam cumuje, i to jego prywatne schodki do kei. Nikomu poza nim nie wolno z nich korzystać; ma nieruchomości w kolonii. Nadal jest na pokładzie, a goście się spóźniają, nadal pudrują noski przed zejściem СКАЧАТЬ