Палескія рабінзоны. Янка Маўр

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ жа забілі і зайца.

      – Адкуль ты ведаў, што там дзеецца? – запытаўся Мірон, калі яны са здабычай вярнуліся на сваё месца.

      – Жаласны піск паказваў, што гэта нейкі невялікі звярок трапіў у бяду. Тузаніна ў кустах сведчыла, што і вораг яго не надта моцны, калі яны так доўга тузаюцца. Потым пачулася нібы плясканне крылаў, і тады мне прыйшла ў галаву думка, што гэта, мусіць, якая сава напала на зайца, як гэта часта пішацца ў кнігах. Але ж і запусціла кіпцюры ў спіну! Сама хацела вырвацца, ды не магла, таму і ўдалося схапіць. А цяпер паспрабуем запалкі, можа, ужо будуць гарэць.

      Тыцнуўся Віктар туды-сюды, а запалак няма.

      – Згубіў у час тузаніны, – прамовіў ён у роспачы.

      Хацеў быў накінуцца на яго Мірон, але раздумаў.

      – Знойдзеш заўтра, – сказаў ён лагодна. – Ды, мусіць, і страта невялікая, бо, відаць, усё роўна з іх толку не было б.

      – А есці хочацца… – неяк жаласна сказаў Віктар.

      – Ты ж казаў, што мог бы есці сырое. Вось і еш.

      – Ну, ну! Лёгка казаць. Але ўсё ж такі, што мы будзем рабіць заўтра?

      – Заўтра і будзем меркаваць, – сказаў Мірон і лёг у сваё логава. – А цяпер будзем спаць. Вось палажы сабе з другога боку зайца – хай грэе, а я палажу пугача.

      Нарэшце дзённыя і начныя турботы змарылі хлопцаў, і яны заснулі так моцна, што, мусіць, цяпер іх не разбудзіў бы ні гром, ні мароз. А калі яшчэ паднялося сонца ды прыгрэла іх, то яны праспалі аж да поўдня. Прачнуліся, селі, азіраюцца.

      – Учора гэтай парой як пад'еў… – пачаў быў Віктар.

      – Давай пашукаем нашы запалкі, – перапыніў яго Мірон. – Тады і пад'ясі.

      Расплюснуты карабок з дзвюма запалкамі знайшлі хутка. З хваляваннем чыркнулі – запалка засіпела і больш нічога. А другая нават і не засіпела…

      – Ну і ліха з імі! – раззлаваўся Віктар і ўскінуў на спіну зайца. – Хадзем лепш дахаты.

      – А што рабіць з гэтай дурной савой?

      – Вядома, браць. Гэта ж добры ўлоў. Зробім чучала і паставім у нашым прыродазнаўчым музеі з надпісам: «Злоўлены ў Палескай пушчы героямі-падарожнікамі і даследчыкамі Міронам Бажком і Віктарам Калягам уласнымі рукамі, без ніякай зброі». Нават і зайца я згодзен ахвяраваць для навукі і славы.

      І яны пайшлі ўздоўж возера ў той бок, дзе павінен быў знаходзіцца іх дом.

      III

      «Па-а марам!» – Усё направа ды направа. – Зайцаў абед. – Зноў на тым самым месцы.

      Шпарка ішлі яны наперад па сухім бары. Злева час ад часу выблісквала возера. Бярозы, алешыны, вербалоз з маленькімі светла-жоўценькімі лісточкамі атачалі яго, нібы мярэжкі. Елкі і сосны на гэтым фоне здаваліся зусім чорнымі. Вясёлае веснавое сонейка шнырала паміж дрэў і цешыла і расліну, і птушку, і ваду, і нашых хлопцаў.

      Прырода, вясна і маладосць напоўнілі іх жыццярадаснасцю. Нават на голад забыліся.

      – Па-а марам, марам, марам, мара-ам! – зацягнуў Віктар.

      – Сёння тут, а заўтра там! – падхапіў Мірон.

      А ў адказ ім загуло ў лесе: «А-а-ам!»

      – Ведаеш СКАЧАТЬ