Размова з люстэркам. Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ні выпівох не было ніколі. Але ж і прынцаў не мелася таксама. А хацелася вясковай кабеце радню займець багатую ды ўплывовую, каб дачцэ лягчэй было ў жыцці, каб не паўтарыла матчынай долі. Яна падымала дачок адна, Шурык, былы муж-п’яніца, жыў са сваёй маці і не дапамагаў нічым. Усяго што даў ёй – толькі вясковую мянушку Шурыха, якая прыклеілася да жанчыны на ўсё жыццё.

      Шурыха выпіналася з усіх сіл, каб дзеўкі, як гаворыцца, выбіліся ў людзі. Якія там заробкі ў паляводаў? Дык навучылася шыць, Людміле і Марылі такія прыдумляла ўборы, што хадзілі лепей апранутымі, чым дачка старшыні калгаса. Нават некаторыя райцэнтраўскія модніцы да яе прыязджалі з заказамі. І праз пэўны час ужо шчыравалі ўтрох: маці здымала меркі і кроіла тканіну, Марыля шыла, а ўжо розныя там густоўныя аздабленні былі клопатам старэйшай дачкі.

      Але зусім не шаўчыхамі павінны стаць яе дзеўкі. Яна бачыла па тэлевізары іншы ўзор: прыгожыя дагледжаныя жанчыны з нафарбаванымі пазногцямі жывуць у горадзе ў прыгожых кватэрах з усімі выгодамі, гуляюць па шырокіх вуліцах і парках, ходзяць па вялізных крамах. Культурная праца і культурнае жыццё – вось да якой мэты трэба імкнуцца яе дочкам.

      Старэйшая, Люда, апраўдала матуліны надзеі: скончыла каледж і ўдала выйшла замуж за хлопца з кватэрай у абласным цэнтры. А малодшая, на якую ў Шурыхі былі яшчэ большыя планы, бо нарадзілася Марыля сапраўднай прыгажуняй і вучылася лепей, праваліла ўступныя экзамены ў інстытут і ў тое ж лета выскачыла замуж за суседчынага Мішку, які вярнуўся з арміі. І сам балбес без прафесіі, і дзяўчыне сапсаваў жыццё, бо дачка адразу ж зацяжарыла. Дарэмна Міхась бажыўся, што ўсё зробіць, каб Марыля была шчасліваю. Шурыха адмовілася ладзіць вяселле і нават перастала вітацца са сватамі.

      Колькі гадоў цягнулася гэтае супрацьстаянне? Міхась вымушаны быў пайсці вучыцца ў прафтэхвучылішча, бо там быў сямейны інтэрнат і маладым далі пакойчык. Але мару пра інстытут не кінуў: нельга яму адставаць ад першага зяця, які быў з вышэйшай адукацыяй і з неблагім заробкам. І Марыля праз сем гадоў агорала інстытут, каб парадаваць перш за ўсё маці. Ім усё давалася не хутка і не лёгка. І калі Міхась з бацькоўскай, праўда, дапамогай купіў аднапакаёўку, ён перш за ўсё падумаў, што гэтым нешта даказаў сваёй цешчы.

      Міхась заўсёды завітваў да Шурыхі не з пустымі рукамі (па праўдзе, дык сваім бацькам менш гасцінцаў прывозіў), але ніяк не мог улагодзіць кабету. Праўду кажуць, што любоў не церпіць прымусу – не любіла яго Шурыха, і ўсё тут. А вось ягонай маці нявестка падабалася заўсёды, яшчэ з тых часоў, калі дзяўчынка хадзіла ў малодшыя класы. Аднойчы, калі ў калгасным садзе збіралі гарох і Марыля сабрала больш за многіх дарослых, Вольга Адамаўна пахваліла дзяўчыну:

      – Да чаго ж спрытная! Мне б такую нявестку!

      – Ціпун табе на язык! – адбрыла Шурыха суседку. – Мая Марыля не для твайго шалапутнага!

      Чаму адразу – шалапутнага? Вельмі крыўдна было пачуць такія словы. Маці Мішу любіла больш за астатніх сыноў, бо СКАЧАТЬ