Інструкцыя по спакушэнні замужніх жанчын. Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ гэта я яшчэ не піў! – услых здзівіўся я.

      «Бутэльку рыжскага бальзаму адкаркуй, – параіла другое «я». – Прападаць – дык з музыкай!»

      Гэта была першая разумная думка майго апанента, але я адкінуў яе. Яшчэ не вечар.

      Я паглядзеў на гадзіннік. Палова на чацвёртую. Цікава, госці ўжо ўсе сабраліся?

      Ці ёсць такія, хто таксама ехаў па навігатары? Не, на маёй вулачцы больш нікога не было.

      Я раптам убачыў, як адчыніліся аўтаматычныя вароты аднаго з асабнякоў, і з іх выехаў джып.

      «Цуд! – узрадаваўся я. – Калі больш няма на каго спадзявацца, вер у цуды, і табе адплаціцца».

      Я ледзь не бегма накіраваўся да джыпа, матор якога вуркатаў, але з месца ён не кранаўся. У салоне машыны я разгледзеў чатыры постаці ў хіджабах.

      «Адкуль тут хіджабы? – спыніўся я. – Я ж знаходжуся ў Галіцыне…»

      «А цяпер усё Падмаскоўе пераўтварылася ў Ісламскую дзяржаву, – улезла маё другое «я». – Кожны дзень новыя мячэці адчыняюцца».

      Ад разгубленасці я нават не цыкнуў на спрачальніка.

      Усе чатыры ўладальніцы хіджабаў былі маладыя і прыгожыя. Старэйшая з іх сядзела за рулём. Ды і хіджабы, трэба сказаць… Гэта быў дарагі матэрыял, можа быць, парча.

      Я дзівіўся з мусульманак, што называецца, разявіўшы рот.

      «Пра справу не забывайся», – паляпала мяне па шчоках другое «я».

      – Так… – ачомаўся я. – Дзяўчаты, вы не ведаеце, дзе тут праспект Рэвалюцыі?

      «Якія яны табе дзяўчаты? – з лёгкай ноткай перавагі спытаў мой апанент. – Гэта ж сапраўдныя гурыі. І чаму ты спытаў пра праспект Рэвалюцыі? Табе ж патрэбна Барадзінская».

      Тры гурыі як па камандзе апусцілі вочы. Ім не дазвалялася размаўляць з няверным. І толькі чацвёртая гурыя, дзяўчо гадоў чатырнаццаці, усміхнулася, паказаўшы брэкеты на зубах, і махнула рукой:

      – Праспект Рэвалюцыі там.

      – А Барадзінская?

      – Барадзінская тут.

      Яна паказала на завулак, па якім пайшлі джыгіты, якія запэўнівалі мяне, што ён вядзе да Лясной.

      – Хай ратуе вас Алах! – прыціснуў я да грудзей правую руку. – Да скону буду памятаць!

      Джып гайдануўся і паволі крануўся з месца. Я доўга праводзіў яго поглядам, стараючыся захаваць у памяці ўсмешку малодшай з гурый.

      «Мужчыны, нябось, у Сірыі ваююць, – зноў няўчас вылезла маё другое «я», – а гэтыя на базар па барана паехалі. У іх заўтра Курбан-байрам».

      «Адкуль ты ўсё ведаеш? – абурыўся я. – Навошта ім баран?»

      «Рэзаць».

      «Як, самі будуць рэзаць?!»

      «Канечне, самі. Мусульмане з нажамі добра ўпраўляюцца».

      Я зразумеў, што другое «я» канчаткова ахамела, і вырашыў больш з ім не спрачацца. Няхай думае, што хоча. А мне трэба на Барадзінскую.

      Завулак вельмі хутка вывеў мяне на вуліцу, якая на самай справе называлася Барадзінскаю. Гэта была звычайная вуліца, асфальтаваная, з хатамі на той і гэты бок. Каля СКАЧАТЬ