Арвоҳ жазман. Нигина Ниёз

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ етолмасди. Қоп-қоронғи тунда аёлнинг оппоқ кўйлаги кўзга ташланар, у олислаб борарди.

      Шоислом унга бир қадам қўйсам етиб оламан, деб ўйлаганди. Лекин… У барибир чарчаб қолади, хаёлидан ўтказарди Шоислом. Ахир, Қизил деҳқонгача пиёда бориб бўлмайди-ку!!!

      Йигит шошиб қолганидан қаердан кириб, қайси кўчадан чиққанини билолмай қолди. Анча юришди. Қараса, боядан бери олдинда кетаётган оқ шарпа ғойиб бўлибди. Туйқус йўқолиб қолди. Шу атрофда таниши тураркан-да, деб ўйлади Шоислом тарвузи қўлтиғидан тушиб. Лекин у шарпа йўқолган жойгача юриб келди-ю, икки тавақали кўк эшикни кўриб донг қотиб қолди.

      Бу ўша эшик эди – Қизил деҳқондаги! Ана, қулфи ҳам ўзгармаган. «Шу ергача пиёда келдикми? – ўйлади Шоислом. – Ёки мен ҳалигача ухлаяпманми?!».

      Эшикни итарганди, у ўз-ўзидан очилиб кетди. Таниш йўлакдан ичкари кирди. Оқ шарпа «ғув» этиб ўзини панага олди. «Дарвозадан қараб турган экан-да!», ўйлади Шоислом. Кейин иккилана-иккилана эшикни тақиллатди. Қизил дарахтдан ўйиб ишланган эшик ғийқ этиб очилди. Шоислом ичкари кирди-ю, диванга қўйилган сумкаларни кўрди.

      Хона худди тушида кўрганидай, ҳашаматли қилиб безатилганди. Ўша залворли дарпардалар, ўша гиламлар… ичкаридан Дилбар чиқди.

      – Барибир етиб олибсиз-да! – деди унга ғалати тикилганча. – Аммо… келиб нима қилардингиз?! – таъна қилиб деди у.

      – Нега келганимни ўзим ҳам билмайман. Мана бу ерим ёниб кетяпти… – деди Шоислом кўкрак қафасини кўрсатиб.

      Дилбар нохуш жилмайди. Энсаси қотдими, «ҳамманг бир гўрсан», демоқчи бўлдими, Шоислом тушунмади…

      – Нега кетиб қолдингиз? Нега тўхтамадингиз?

      Дилбар индамади.

      – Чой ичасизми? – сўради у томдан тараша тушгандай.

      – Чой?! – ҳайрон бўлди Шоислом. – Чойми?! Ташқарида ёмғир бошлади…

      Дилбар ташқарига қулоқ тутиб турди-да, кўзлари каттариб кетди.

      – Ана, ана ёмғир ёғяпти! – кейин йигитнинг қўлларига ёпишди. – Қўрқаман, қўрқаман …

      Бу қўл эмас, суяк эди. Йигитнинг кафтига қаттиқ ботди. Шоислом ҳайратланиб қизга қаради…

      Қизнинг кўзларида қўрқув, алаҳлашда давом этарди.

      – Улар келишади! Яна келишади! Мени ўлдиришади…

      – Дилбар! – уни ўзига келтирмоқчи бўлиб қаттиқ бақирди Шоислом. – Ким келади? Кимни келади, деяпсиз…

      – Ўшалар! Пул сўраб келишади…

      – Мен борман-ку, ҳеч ким ҳеч нима қилолмайди.

      – Сиз… сиз кетмайсиз-а?! Сиз… менга уйланасиз-а? – у Шоисломнинг кўзларига мўлтайди. Йигит ҳам унга бақрайганча қотиб қолди. У нима дейишни билмасди ва кўз ўнгида ўзгараётган аёлни сира тушунолмаётганди. Балки наша-паша чекиб олгандир, деб ҳам ўйлади. Бошқа томондан кўрган туши ўнг келаётганидан ҳайратда эди. У қўрқа-писа аёлнинг томоғига кўз ташлади-ю, бақириб юбораёзди. Унинг оппоқ-силлиқ томоғини аниқ кўк тусли гардиш ўраб турарди.

      – Ҳозир, ҳозир… – деди қиз. Кейин шошганча ичкаридан бир нима олиб чиқди. Уни Шоисломнинг бармоғига СКАЧАТЬ