Истоки европейской лирики. Альба. Сергей Лемехов

Чтение книги онлайн.

      – I —

      Per grazir la bona estrena

      d’amor que·m ten en capdelh,

      e per aleviar ma pena

      vuelh far alb’ ab son novelh.

      la nuech vey clara e serena

      et aug lo chan d’un auzelh,

      en que mos mals se refrena,

      don quier lo jorn et apelh.

      Dieus! qual enueg

      mi fay la nueg!

      per qu’ieu dezir l’alba.

      – II —

      Qu’ie·us jur pels sans evangelis

      que anc Andrieus de Paris,

      Floris, Tristans ni Amelis

      no fo vas amor tant fis.

      depus mon cor li doneris

      us pater noster non dis,

      ans qu’ieu disses: Qui es in coelis,

      fon ab lieys mos esperis.

      Dieus! qual enueg

      mi fay la nueg!

      per qu’ieu dezir l’alba.

      – III —

      En mar, en plan ni en roca

      non puesc ad amor gandir,

      mais non creyrai gent badoca

      que·m fasson de lieys partir;

      qu’ayssi·m punh al cor e·m toca

      e·m tolh maniar e dormir

      que, s’ieu era en Antioca,

      yeu volri’ ab lieys morir.

      Dieus! qual enueg

      mi fay la nueg!

      per qu’ieu dezir l’alba.

      – IV —

      Amors, yeu saupra gent tendre

      e penre ors o laupart

      o per far fort castelh rendre,

      mas vas vos non truep nulh’ art;

      ni no·m play ab vos contendre,

      qu’ayssi quo·n ai maior part,

      suy plus volpilhs al defendre

      e·n ay mil tans de regart.

      Dieus! qual enueg

      mi fay la nueg!

      per qu’ieu dezir l’alba.