Koniec historii. Luis Sepulveda

Чтение книги онлайн.

      6

      Równoleżnik południowy 33°

      Aby znaleźć igłę w stogu siana, trzeba najpierw odnaleźć stóg, i to się robi całkiem spokojnie. W kopercie, którą mi wręczył Sława, był plik banknotów pięćset euro, nigdy wcześniej ich nie widziałem, i folio z kilkoma dosłownie informacjami. O dwóch ludziach, z którymi miałem się spotkać, napisane było, że obaj walczyli w Afganistanie, mają argentyńskie paszporty i podróżują w towarzystwie innych trzech towarzyszy broni narodowości rosyjskiej. Na koniec znalazłem w kopercie niewyraźną fotografię zrobioną przez kamerę bezpieczeństwa na rosyjskim lotnisku, sądząc po mundurach ludzi, wyglądających inaczej niż ci, których miałem odnaleźć, a na dole fotografii widniała data 12.02.2010. Jeśli to była data ich wyjazdu z Rosji, wyprzedzili mnie o wiele dni.

      Musiałem zacząć od zera, zaopatrzyć się w broń i niewykrywalne środki łączności, tak więc nie pozostało mi nic innego, jak podążać za cieniem tego, czym byłem.

      Przeklinając upał, poszedłem w kierunku stacji metra; pojechałem na zachód, na dworzec autobusów odjeżdżających na południe. Podczas podróży w charakterze sardynki w puszce pomyślałem, że wszystko w tym mieście jest inne, całkiem inne od tego, co zapamiętałem; mój wehikuł czasu zatrzymał się najwyraźniej na dwadzieścia lat. Wszystko się zmieniło, ale chilijska rzeczywistość jest zwodnicza i wszystko się zmienia po to, by było tak samo jak dawniej. Doły społeczne mierzy się teraz w gigabajtach, ale nadal są dołami społecznymi.

      Dworzec autobusowy był rozżarzonym piecem, w którym gromadziły się całe rodziny oczekujące na pojazd mający je stamtąd zabrać; cuchnęło zepsutym jedzeniem, potem i klęską, przeklęty odór nędzy. W toaletach było jeszcze straszniej; śmierdziało sfermentowanym moczem; na szczęście nie musiałem zwiedzać ich w całości, by wpaść na faceta, którego szukałem: dilera, który palił w oczekiwaniu na ćpunów.

      – Masz pół minuty, żeby mi powiedzieć, kto rządzi w La Legua i gdzie go znajdę.

      – Ulatniasz mi się stąd albo cię potnę – odpowiedział diler.

      – Nie zrozumiałeś mnie – rzekłem i przyładowałem mu prawą pięścią prosto w wątrobę. Zgiął się wpół, zaczął dyszeć jak bezkształtna ryba próbująca złapać oddech, a drugi cios w lewe ucho przywrócił mu rozsądek.

      – Już dość, koleżko. Dość – poprosił, leżąc na ziemi.

      Pomogłem mu wstać z kałuży szczyn, a kiedy stał już na nogach, przywaliłem mu w krocze.

      – W życiu są tylko dwie prawdy. Pierwsza: nie jestem psem. Druga: zaraz stracisz jaja.

      – W porządku. Jest interes do zrobienia. Zapytaj o grubego Lalo, ale nie mów, że to ja cię do niego przysłałem.

      – Jak się rozmawia, to i dogadać się można.

      W kieszeni koszuli dilera zobaczyłem telefon komórkowy, który pożyczyłem; w zamian zostawiłem dwa banknoty po dziesięć tysięcy pesos.

      La Alameda pozostała mi w pamięci jako piękna aleja z patrycjuszowskimi domami i niewielkimi, bardzo europejskimi pałacykami, przekształconymi w hotele i pensjonaty, mające dać schronienie tym, którzy przyjechali z dżdżystego południa, ludziom onieśmielonym majestatem stolicy. Obecnie był tu bazarek z nieskończoną rozmaitością przedmiotów wyprodukowanych w Chinach, wszelakim badziewiem; kotłowała się tu ociekająca potem ludzka masa, którą można było rozdzielić na tych, co sprzedają, i tych, co kupują, nieważne co ani po co.

      W przyjaznym cieniu starego budynku dworca kolejowego, na który nie przyjeżdżały od dawna żadne pociągi, wziąłem do ręki telefon ćpuna i wybrałem numer. Poczekałem, aż przyjazny głos odezwał się do mnie z Quellón, południowego krańca wyspy Chiloé.

      – Don Silva, proszę dobrze nadstawić uszu, bo muszę pana prosić o przysługę.

      – Jedno pańskie słowo, don Belmonte.

      – Proszę, żeby pański syn zastąpił pana w robocie, a pan weźmie furgonetkę i pojedzie do mnie do domu. Niech pan powie Pedrowi, żeby pojechał razem z Veronicą do miasta i zameldował się w pensjonacie doñi Anity. Wieczorem zadzwonię do nich pod numer pensjonatu. I niech Pedro zabierze wszystkie narzędzia. Umowa stoi?

      – W try miga, don Belmonte. Jaką ma pan pogodę w Santiago?

      – Cuchnie СКАЧАТЬ