Firefly Lane (edycja filmowa). Kristin Hannah

Чтение книги онлайн.

      Kobieta z opieki społecznej była sztywna jak kołek. Starała się mówić to, co trzeba, ale Tully zauważyła, że stojąc w korytarzu przed jej pokojem, co chwila zerka na zegarek.

      – Nadal nie rozumiem, dlaczego miałabym się pakować. Mam prawie osiemnaście lat. Ten dom nie jest obciążony hipoteką. Wiem, bo przez cały rok to ja płaciłam rachunki. Jestem wystarczająco dorosła, żeby mieszkać sama.

      – Prawnicy na nas czekają – odpowiedziała krótko kobieta. – Jesteś gotowa?

      Tully schowała do walizki plik listów od Kate, zamknęła wieko i zatrzasnęła zamki. Nie była w stanie wypowiedzieć słów „Jestem gotowa”, więc chwyciła walizkę, a potem zarzuciła sobie na ramię sznurkową torbę.

      – Chyba tak.

      – To dobrze – odpowiedziała kobieta, odwracając się szybko i ruszając ku schodom.

      Tully z wahaniem obrzuciła swój pokój ostatnim spojrzeniem, widząc nagle rzeczy, których nie dostrzegała przez lata: marszczoną lawendową kapę na dużym białym łóżku, rząd plastikowych koników – teraz pokrytych kurzem – ustawionych na parapecie, gadającą lalkę pani Beasley na komodzie i szkatułkę na biżuterię Miss America z różową primabaleriną.

      Babcia urządziła ten pokój dla małej dziewczynki, którą porzucono w tym domu wiele lat temu. Wszystkie drobiazgi zostały starannie dobrane, lecz teraz pozostawały w cieniu wraz ze wspomnieniami, które wywoływały. Tully zaczęła się zastanawiać, kiedy będzie w stanie pomyśleć o babci bez łez.

      Zamknęła za sobą drzwi i poszła za pracownicą opieki społecznej przez cichy teraz dom, po schodach i na zewnątrz, na ulicę, gdzie stał poobijany żółty ford pinto.

      – Połóż walizkę z tyłu.

      Tully zrobiła to i usiadła na miejscu pasażera.

      Gdy kobieta włączyła silnik, z głośników huknęła muzyka. To było Don’t Give Up on Us Davida Soula. Natychmiast ściszyła, mamrocząc przeprosiny.

      Tully uznała, że za każdą piosenkę należałyby się przeprosiny, więc tylko wzruszyła ramionami i spojrzała przez okno.

      – Przykro mi z powodu twojej babci, bo chyba jeszcze tego nie powiedziałam.

      Dziewczyna wpatrywała się w swoje dziwne odbicie w szybie. Jej twarz wyglądała w niej jak negatyw, pozbawiony kolorów, nierzeczywisty. Tak naprawdę tak właśnie Tully się czuła.

      – Wszyscy twierdzą, że była wyjątkową kobietą.

      Tully nie reagowała. I tak raczej nie wydobyłaby z siebie głosu. Od spotkania z matką była w środku wyschnięta. Pusta.

      – No i jesteśmy.

      Zaparkowały przed dobrze utrzymanym domem w stylu wiktoriańskim w centrum Ballard. Ręcznie namalowana tabliczka na froncie głosiła: KANCELARIA ADWOKACKA BAKER I MONTGOMERY.

      Minęła chwila, zanim Tully wysiadła z samochodu. Gdy już znalazła się na zewnątrz, powitał ją łagodny, pełen zrozumienia uśmiech kobiety.

      – Nie musisz brać walizki.

      – Wolałabym to zrobić, dziękuję.

      Jeśli Tully była pewna czegokolwiek, to tego, jak ważny jest spakowany bagaż.

      Kobieta skinęła głową i ruszyła pierwsza poprzerastaną trawą betonową ścieżką ku białemu frontowi domu. W przesadnie uroczym holu Tully zajęła miejsce blisko pustego biurka recepcjonistki. Tapety na ścianach zdobiły słodkie rysunki wielkookich dzieci. Punktualnie o szesnastej pulchny mężczyzna z łysiną i okularami w rogowych oprawkach wyszedł, by je przywitać.

      – Witaj, Tallulah. Jestem Elmer Baker, prawnik twojej babci, pani Hart.

      Tully przeszła za nim do małego gabinetu na piętrze z dwoma tapicerowanymi krzesłami i antycznym mahoniowym biurkiem zasypanym żółtymi prawniczymi notatnikami. W rogu stał wiatrak, który brzęczał i terkotał, posyłając ciepłe powietrze w kierunku drzwi. Pracownica opieki społecznej usiadła przy oknie.

      – Proszę, proszę. Siadaj – powiedział prawnik, przechodząc do swojego fotela za eleganckim biurkiem. – Posłuchaj, Tallulah…

      – Tully – powiedziała cicho.

      – Słusznie. Pamiętam, że Ima mówiła, że wolisz Tully. – Oparł łokcie na biurku i pochylił się do przodu. Jego owadzie oczy migotały za grubymi szkłami powiększającymi okularów. – Jak wiesz, twoja matka odmówiła wzięcia cię pod swoją opiekę.

      Tully potrzebowała wszystkich sił, żeby skinąć głową, choć zeszłej nocy przećwiczyła cały monolog o tym, że powinni jej pozwolić mieszkać samej. Ale teraz, tutaj czuła się mała i o wiele za młoda.

      – Przykro mi – dodał łagodnym głosem, a ona aż się wzdrygnęła. Zaczęła nienawidzić tego głupiego, bezużytecznego zwrotu.

      – Tak – odpowiedziała, zaciskając dłonie w pięści.

      – Panna Gulligan znalazła dla ciebie cudowną rodzinę. Będziesz jednym z kilkorga nastolatków pod ich opieką. Wspaniała wiadomość jest taka, że będziesz mogła dalej się uczyć w tej samej szkole. Myślę, że będziesz tym zachwycona.

      – Wniebowzięta.

      Pan Baker wydawał się zaskoczony jej reakcją.

      – Oczywiście. Przejdźmy do kwestii spadku. Ima zostawiła cały swój majątek – oba domy, samochód, konta bankowe i akcje – tobie. Wydała również instrukcję, byś nadal wysyłała comiesięczny przelew dla jej córki Dorothy. Twoja babcia uważała, że to najlepszy i jedyny sposób, by utrzymać z nią kontakt. Okazało się, że Dorothy potrafi dbać o kontakt, jeśli wiąże się on z przypływem pieniędzy. – Prawnik odchrząknął. – A więc… Kiedy sprzedamy oba domy, nie będziesz się musiała martwić o finanse przez dłuższy czas. Możemy się zająć…

      – Ale wtedy nie będę miała domu.

      – Przykro mi, ale Ima wydała konkretne dyspozycje. Chciała, żebyś mogła pójść do dowolnego college’u. – Podniósł wzrok. – Pewnego dnia zdobędziesz Pulitzera. A przynajmniej tak mi mówiła.

      Tully nie mogła uwierzyć, że znowu zbiera jej się na płacz i do tego przy tych ludziach. Wyprostowała się gwałtownie.

      – Muszę do łazienki.

      Blade czoło pana Bakera przecięła zmarszczka.

      – Och. Oczywiście. Jest na dole. Pierwsze drzwi po lewej od drzwi frontowych.

      Tully wstała, chwyciła walizkę i ruszyła powoli do drzwi. Gdy znalazła się na korytarzu, zamknęła je za sobą i oparła się o ścianę, powstrzymując łzy.

      Nie może trafić do rodziny zastępczej.

      Zerknęła СКАЧАТЬ