Niespokojna krew. Роберт Гэлбрейт

Чтение книги онлайн.

      – Dzięki temu mogła opłacić studia medyczne – wyjaśnił Layborn – ale według mojego starego jej rodzinie nie spodobało się wywleczenie tego faktu. Wkurzyło ich to, mimo że dzięki tym zdjęciom sprawa zdecydowanie nabrała rozgłosu. Tak to już jest na tym świecie, prawda?

      – Jaki scenariusz obstawiał twój ojciec? – spytał Strike.

      – Szczerze mówiąc – odrzekł Layborn z westchnieniem – uważał, że Talbot prawdopodobnie miał rację: porwał ją Creed. Nic nie wskazywało na to, żeby zamierzała zniknąć: paszport został w domu, nie spakowała walizki, nie zaginęły ubrania, miała stałą pracę, nie musiała się martwić o pieniądze, niedawno urodziła dziecko.

      – Trudno ściągnąć z ruchliwej ulicy sprawną fizycznie, zdrową dwudziestodziewięciolatkę tak, żeby nikt tego nie zauważył – powiedział Strike.

      – To prawda – przyznał Layborn. – Creed zazwyczaj uprowadzał kobiety, kiedy były pijane, ale wtedy wieczór był ciemny i deszczowy. Gość wykręcił wcześniej podobny numer. Poza tym umiał uśpić czujność kobiet i zdobyć ich sympatię. Parę z nich poszło do jego mieszkania z własnej woli.

      – W okolicy widziano jadącego z dużą prędkością vana podobnego do samochodu Creeda, prawda?

      – Tak – powiedział Layborn – i z tego, co mi mówił ojciec, nikt tego porządnie nie sprawdził. Widzisz, Talbot nie dopuszczał myśli, że to mógł być ktoś, kto spieszył się do domu na podwieczorek. Zwyczajnie nie przeprowadzono rutynowych czynności. Słyszałem na przykład, że w pobliżu kręcił się dawny chłopak Bamborough. Nie twierdzę, że to on ją zabił, ale ojciec mi mówił, że Talbot poświęcił pół przesłuchania na próbę ustalenia, gdzie przebywał ten gość w wieczór, gdy zaatakowano Helen Wardrop.

      – Kogo?

      – Prostytutkę. Creed próbował ją uprowadzić w siedemdziesiątym trzecim. Bo widzisz, nie zawsze wszystko szło po jego myśli. W siedemdziesiątym pierwszym Peggy Hiskett zdołała mu uciec i przekazała policji rysopis, ale niewiele to pomogło. Powiedziała, że miał ciemne włosy i był przysadzisty, bo wtedy nosił perukę i damski wywatowany płaszcz. W końcu złapali go dzięki Melody Bower. Śpiewała w klubie nocnym i wyglądała jak Diana Ross. Creed zagadnął ją na przystanku autobusowym, zaproponował podwiezienie, a gdy odmówiła, próbował ją wciągnąć do vana. Uciekła, szczegółowo opisała go policji i dodała, że wspomniał o domu niedaleko Paradise Park. Pod koniec zrobił się nieostrożny. Zgubiła go arogancja.

      – Dużo o tym wiesz, George.

      – No, tata był jednym z pierwszych funkcjonariuszy, którzy po aresztowaniu weszli do sutereny Creeda. Nigdy nie chciał rozmawiać o tym, co tam zobaczył, a przecież widywał mafijne zabójstwa i co tylko chcesz… Creed nigdy nie przyznał się do zabójstwa Bamborough, ale to nie znaczy, że tego nie zrobił. Ten piździelec będzie trzymał ludzi w niepewności aż do śmierci. Jebany drań. Od lat zwodzi rodziny swoich ofiar. Lubi dawać do zrozumienia, że zabił więcej kobiet, ale nie podaje szczegółów. Jakiś dziennikarz zrobił z nim wywiad na początku lat osiemdziesiątych, ale potem nikomu nie pozwalali z nim rozmawiać. Ministerstwo Sprawiedliwości się zaparło. Creed wykorzystuje rozgłos, żeby dręczyć rodziny ofiar. Tylko to mu zostało. – Layborn dopił piwo i spojrzał na zegarek. – Zrobię, co w mojej mocy, żeby zdobyć dla ciebie te akta. Mój stary chciałby, żebym ci pomógł. Nigdy nie pogodził się z tym, jak potoczyła się ta sprawa.

      Gdy Strike wrócił do swojego mieszkania na poddaszu, wiatr przybrał na sile. Zroszone deszczem szyby grzechotały w luźnych ramach okien, a on uważnie przeglądał paragony z portfela, szukając tych, które należało dostarczyć księgowej.

      O dziewiątej, po kolacji ugotowanej na kuchence z jednym palnikiem, położył się na łóżku i sięgnął po używaną biografię Dennisa Creeda Demon z Paradise Park, którą zamówił przed miesiącem i która leżała jeszcze nieotwarta na jego stoliku nocnym. Odpiąwszy guzik spodni, by zrobić więcej miejsca dla olbrzymiej porcji spaghetti, którą właśnie skonsumował, wydał z siebie głośne i zadowalające beknięcie, zapalił papierosa, ułożył się na poduszkach i otworzył książkę na samym początku, gdzie zamieszczono oś czasu przedstawiającą suche fakty związane z długą karierą Creeda jako gwałciciela i mordercy.

      Strike przewrócił stronę i przeczytał pobieżnie wstęp zawierający jedyny wywiad, jakiego kiedykolwiek udzieliła Agnes Waite, matka Creeda.

      […] Zaczęła od poinformowania mnie, że na akcie urodzenia Creeda widnieje fałszywa data.

      – Tam jest napisane, że urodził się 20 grudnia, prawda? – spytała. – Było inaczej. To się stało 19 listopada w nocy. Mój ojczym skłamał, kiedy poszedł to zgłosić w urzędzie, bo za długo z tym zwlekaliśmy.

      Mówiła o Williamie Awdrym, człowieku słynącym w okolicy z porywczości […].

      – Zaraz po porodzie zabrał dziecko z moich ramion i powiedział, że je zabije. Utopi w wychodku. Błagałam, żeby tego nie robił. Prosiłam, żeby pozwolił dziecku żyć. Wcześniej nie wiedziałam, czy chcę, żeby żyło, ale kiedy je zobaczyłam, kiedy go dotknęłam… Poza tym Dennis był silny, od razu można było poznać, że chce żyć. To się ciągnęło kilka tygodni: Awdry mi wygrażał, krzyczał, że go zabije. Sąsiedzi usłyszeli płacz dziecka i pewnie słyszeli też pogróżki [Awdry’ego]. Wiedział, że nie da się tego ukryć, СКАЧАТЬ