Schwytać szczęście. Dorota Milli

Чтение книги онлайн.

      – Oprócz tego, że nie masz pracy?

      – I faceta – zaznaczyła. – Nie mam zegarka. Zniknął, a zawsze wkładałam go do tej samej szuflady, w to samo miejsce, do tego samego pudełka ozdobionego wstążeczką.

      – Kiedy zniknął?

      – Może to tylko przypadek, ale wraz z Grześkiem. Rano przed pracą, w dzień, kiedy żegnałam się z nim po raz ostatni, jak się po czasie, a dokładnie wieczorem, okazało. Nie mogłam go znaleźć. Śpieszyłam się i poszłam bez niego. Może to był zegarek szczęścia i gdy go zabrakło, ono też odeszło, niszcząc cały mój świat? Pech się rozgościł, a to jego skutki, nie mam pracy – wywnioskowała.

      – To nie wina pecha, ale twoja decyzja, odeszłaś na własne życzenie.

      – Fakt, ale coś z tym szczęściem jest nie tak. Zegarek był złoty z dodatkami srebra, wyjątkowy, bo to prezent od mamy, który podarowała mi w nagrodę za dyplom.

      – Z kim ty się związałaś? – zapytała Liwia, w której obudziły się złe przeczucia.

      – Z Grzegorzem Piotrowskim.

      – Jak go poznałaś?

      – Na imprezie firmowej, przyszedł z kolegą, którego w sumie nie poznałam… – uświadomiła sobie. – Właściwie nie wiem, co na niej robił, nie był od nas.

      – To gdzie pracował?

      – Mówił, że był maklerem giełdowym.

      – A był?

      – Cóż… Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, nie sprawdziłam, nie sądziłam, że powinnam. Chodził do pracy, przynajmniej tak mi się wydawało. Wybiegałam o świcie i późno wracałam, więc jak wychodziłam, był, jak przychodziłam, był. – Hana zastygła na moment, gdy niektóre elementy ich krótkiego wspólnego życia zaczynały niebezpiecznie układać się w obraz, który się jej nie spodobał.

      – Oszukiwał cię – podsumowała Liwia, widząc, że Hana doszła do tego samego wniosku.

      – Nie zaczynaj, zawsze lubowałaś się w negatywnych scenariuszach. Kochał mnie… Dobrze, wyduś to.

      – Nie spodoba ci się.

      – Wszystkie twoje opinie mi się nie podobały, były przygnębiające, ale proszę, kop leżącego.

      – Zazwyczaj się sprawdzały.

      – Naprawdę chcesz się tym chwalić? Lepiej nic nie mów.

      – Zgłoś to na policję, Hana. Kradzież.

      – Mam powiedzieć, że okazałam się idiotką?

      – Czyli pogodziłaś się ze stratą?

      – Grześka tak, z zegarkiem i pracą nie. – Hana szerzej otworzyła oczy. – Przynajmniej poznałam odpowiedź. Bardziej ubolewam nad stratą pracy i zegarka. Odzyskam go. Znajdę Grześka i zażądam zwrotu zegarka.

      – Wiesz, gdzie go szukać?

      – Nie wiem, ale są inne rzeczy – powiedziała, żeby się pocieszyć, bo tych nici prowadzących do Grześka nie mogła teraz uchwycić.

      – Czy jego telefon odpowiada?

      Hana zamknęła oczy, nie chcąc wyczytać z twarzy dziewczyny to, co sama o sobie pomyślała. Właśnie dlatego nie przepadała za Liwią, bo ona wygłaszała przykre rzeczy, które zazwyczaj pokrywały się z rzeczywistością.

      – Czy jak znowu odpowiem „nie”, uznasz mnie za skończoną frajerkę?

      – Jesteś po prostu zbyt dobra, Hana – powiedziała Liwia z ciepłym uśmiechem.

      – Dziękuję, Liwia, właśnie tego potrzebowałam. – Hana miała ochotę wrócić do domu i zapłakać w czterech ścianach, gdzie nikt nie usłyszy jej rozpaczy.

      2