Uit die beek 2018. Barend Vos

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hul “prys die Here!” met blye galme die wêreld instuur, of hulle wat ’n skamele dankie in ’n mineurtoonaard prewel? Wie is reg, die loof-Hom-met-die-tromme-troepe of die saggies-en-teer-hakkelaars?

      Wie is reg? God is reg, in alles wat Hy doen. In sy oë wat ons raaksien en in sy ore wat ons hoor. In die verhoring van ons gebede en in die tydsberekening van sy ingrype. Hy is altyd gereed om ons lof te ontvang, die jubeling én die stameling. Hy het nie ons lof nodig nie; Hy weet wel ons behoort dit te doen. Maar Hy weet ook dankiesê is nie ons sterkpunt nie.

      ____________________

      U hoor ook my lof, Here! U weet dit kom diep uit my dankbare hart en my gesalfde siel.

      Woensdag 28 FEBRUARIE 2018 Lees Psalm 22:26-32

      Almal moet weet

      Die nageslag sal Hom dien, en hulle sal van die Here vertel aan die volgende geslag (v. 31).

      Dankiesê is veel meer as ’n privaat gebed of ’n openbare gedruis. Dit is ’n daad, of ’n reeks dade. Dankbaarheidsdade. Dankiesê is eintlik dankiedoen.

      Die psalmdigter weet dit alte goed, en daarom maak hy hom gereed om sy belofte aan die Gebedsverhoorder na te kom: Daar sal ’n offermaaltyd wees, ’n dankoffer-ete. Hier, waar almal kan sien en hoor en aansit en eet, sal hulle dit feestelik vier: Die Here het gehoor; Hy sorg; Hy verlos. Kom ons eet en drink daarop!

      Dit is ’n getuienismaaltyd vir klein en groot, vir arm en ryk. Die naklanke hiervan sal steeds verder en verder uitkring totdat almal sal weet: Die Here is die Koning van die konings.

      Só vestig Hy sy ewige majesteit hier by sy brose kinders. Hulle sal tussen die ete-en-drinke deur Hom vir sy voorsienigheid vereer. Hy sal dit goed vind en hulle sal altyd onthou waar alles vandaan kom.

      Wat is daar dan nóg wat die koninkryk se kinders te doen staan, behalwe om hul Here se goedheid te ontvang en voluit te geniet en Hom met oorgawe daarvoor te dank?

      Hulle moet daaroor praat. Hard en aanhoudend. Hulle moet dit in hul doen en late wys, sodat hul kinders en dié se kinders met iets van hierdie refrein kan grootword: Die Here is goed. Die Here sorg. Hy verhoor. Hy verlos.

      ____________________

      Ek ken U van kindsbeen af, Here. Ek dank U vir hulle wat my destyds van U geleer het, en vir hulle wat my elke dag wys hoe die Here se kinders Hom dank.

Maart

      Donderdag 1 MAART 2018 Lees Romeine 4:13-25

      Geloofsheld

      Toe daar geen hoop meer was nie, het Abraham nog gehoop en geglo … (v. 18).

      Prysenswaardig, Abraham se geloof. Volgens Paulus is dit die rede vir die vryspraak wat dié ou vader-van-vele van God ontvang het.

      Dit is wonderlik om weer eens te hoor, hard en duidelik, dat die onderhouding van Moses se wette nie jou saligheid bewerkstellig nie. Dat “geloof” en “genade” (v. 16) in een asem genoem word. Dat die Godsbelofte aan die gelowige Abraham ook vir latere geslagte gelowiges sou geld.

      Hoe allertroostend om te weet dat daar hoop anderkant hoop is. Dat dit dalk juis hierdie volgehoue hoop-ten-spyte-van is wat “geloof” genoem word. ’n Geloof wat ons vryspreek van al ons oortredings.

      Ook maar goed so. Vir ons, en vir Abraham. Want sy persoonlike geloofslewe was nie onbesproke nie. Inteendeel. Ons weet mos presies hoe effens óns geloof is, hoe broos, hoe maklik dit onder die geringste druk padgee.

      Abraham sal ons boonop kan vertel van Hagar, sy vrou se slavin. Hoe hy, toe God te lank na sy sin talm, sake in eie hande geneem het. En voorspelbaar genoeg toe nie te goed gevaar het nie.

      Nee, ons is nie juis kampioengelowiges nie. Abraham was straks ook nie een nie. Tog word hy deur die Bybelskrywers as ’n geloofsvoorbeeld genoem. Dit help ons, al leer die Bybelverhale ons dat hy ook ’n voorbeeld van feilbaarheid is. Want nou weet ons immers dat God se genade groter as ons geloof is. Dat sy verbysterende volharding met ons alle verstand – en ons én Abraham se wankelrige geloof – te bowe gaan.

      ____________________

      Ek glo, Here. Kom tog my kleingeloof te hulp!

      Vrydag 2 MAART 2018 Lees Markus 8:31-38

      Wat mense wil hê

      “As iemand agter My aan wil kom, moet hy homself verloën, sy kruis opneem en My volg …” (v. 34).

      Petrus reken dat Jesus se lydensweg totaal onnodig is. Jesus maak hom stil en noem hom selfs “Satan” (v. 33), die een wat net sê wat mense wil hoor.

      Jesus stippel die gevolge van sy lydensweg uit en spesifiek hoe dit hulle, sy volgelinge, sal raak. Die tyd vir glans en gewildheid is nou verby. Hiervandaan is dit die hele pad afdraand, Jerusalem toe, Golgota toe. Dié wat op hierdie pad agter Hom wil aankom, moet weet hulle sal ’n kruis dra.

      Dit is klaarblyklik nie wat Petrus en sy makkers wou hoor nie. Hulle volg Hom dan op ’n triomftog: Hy genees siekes; Hy doen wonderwerke; Hy trap die hoogheiliges uit; Hy vertel die vreemdste stories oor God se koninkryk. Nou kom Hy met ’n storie oor lyding, oor verwerping, oor doodgaan. Hulle wil dit nie hê nie. Hierdie verhaal kan tog nie só verloop nie!

      Maar dit sou. En die meeste volgelinge sou die pad te swaar vind. Hulle sou teleurgesteld omdraai. Terugkeer na hul ou, bekende weë. Na veiligheid, voorspelbaarheid. Na stilbly en stilsit. Na die gedweë toekyk hoe Gods water maar oor Gods akker loop.

      Nee, die pad agter Hom aan is heeltemal te steil. Die kruis is loodswaar. En selfverloëning? Hoekom? Ek is mos wat ek is.

      Dit alles word vandag nog gesê en gedink. Wat mense van Jesus wil hê, is dikwels onversoenbaar met wat Hy van hulle wil hê. Hy het van die begin af gesê: “Volg My!” Dissipelskap, dus. Dit is wat Hy wil hê. Maar dan dié soort wat vir die meeste potensiële volgelinge te duur is.

      ____________________

      Jesus, U gaan voor. Ons huiwer, weifel, op u spoor.

      Saterdag 3 MAART 2018 Lees Markus 9:2-9

      Op die berg

      Toe sê Petrus vir Jesus: “Rabbi, dit is goed dat ons hier is. Laat ons drie hutte bou …” (v. 5).

      Petrus word, ten spyte van sy ellendige fout ses dae tevore, deur Jesus bergop geneem. Saam met twee ander uitverkorenes, Johannes en Jakobus, sou hy op daardie berg dinge sien en hoor wat sy verstand, en almal s’n wat later daarvan verneem het, te bowe sou gaan. Hy sou so verskrik wees dat hy dinge sou sê waaroor hy nie helder gedink het nie.

      ’n Mens kan Petrus nie hiervoor verkwalik nie. Kyk net wat hy alles moes sien, hoor daardie stem! Geen wonder hy praat so gou en so baie nie.

      Buitendien was Moses en Elia se wonderverskynings en Jesus se glansende gedaanteverandering en, les bes, die Goddelike stem ’n duidelike terugkeer na die triomfantelike roete waarlangs Jesus sy uitverkorenes sou lei – of hoe? Vergete is die somber vooruitsigte van ’n week gelede. Hier is beslis nie sprake van ’n uitmergelende roete nie. Hiér kan hulle vertoef, verhewe en verheerlik.

      ’n СКАЧАТЬ