Uit die beek 2018. Barend Vos

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Só sê die Here: Ware godsdiens het veel minder met jou te doen as wat jy dink. Trouens, dit is juis die klem op “ek, my en ons” wat godsdiens minder waar maak, en dikwels bloot onwaar.

      Godsdiens wat waarlik ’n diens aan God is, trek jou oë weg van jouself af. Dit laat jou fokus op brose, weerlose mense. Dit is hulle wat naarstig wag dat jy toetree tot hul stryd. Hulle wat van jou ingryping in hul lewe afhanklik is.

      Dus: Wat verwag God van hulle wat Hom aanbid? Eenvoudig: Kyk ’n slag weg van jouself. Kyk na hulle wat nie na hulleself kan kyk nie. Sorg vir hulle.

      ____________________

      Here, wys my! Bring my hart in beroering, en maak my hande en voete los sodat ek my kan haas om te gaan help.

      Vrydag 16 FEBRUARIE 2018 Lees Psalm 51:1-17

      Skoonmaak

      Skep vir my ’n rein hart, o God, vernuwe my gees en maak my standvastig (v. 12).

      Dit is seker een van die redes waarom God as “Vader” aangespreek word – omdat Hy agter sy kinders opruim. Omdat sy morsige kinders dit trouens van Hom verwag en dit dikwels van Hom vra.

      Kyk nou vir Dawid: Hy maak op groot skaal droog; hy onteer ’n weerlose vrou; hy sorg dat haar man vermoor word. Hy, van alle mense, wat ook “die man na God se hart” genoem word. Sy Vader se hart se punt.

      Maar toe hy betrap word dat hy eintlik bloot sy eie hart en dié se begeertes en luste gehoorsaam, breek daardie hart in stukke. Hy gaan lê voor die Here en vra sonder skroom: Ruim asseblief agter my op!

      Gaan kyk maar hoe Dawid opeenvolgend in hierdie omvangryke skuldbelydenis vra: neem weg; was my; laat my; wis uit; skep vir my; vernuwe; maak my; red my; gee my.

      Hy sê in soveel woorde dat hy niks hiervan self kan doen nie. Dit is nie valse beskeidenheid nie, nee. Hy het reeds die omvang van sy misdade besef en erken. En hy kom nie daarvan weg nie. “Ja … van my sonde bly ek altyd bewus” (v. 5).

      Vasgevang pleit hy dus: Verlos my! Dit is al hoop wat hy het: om hom te beroep op die Een wat hom ’n nuwe kans sal gee. Wat van voor af met hom sal begin. Ja, met hom, van alle mense. En ter wille van hom. Ten spyte van alles.

      ____________________

      Ek ken U as die God wat besmeerdes skoon was, wat reddeloses red. Hier is ek ook, Here, vuil en bemors. Skaam.

      Saterdag 17 FEBRUARIE 2018 Lees 2 Korintiërs 5:20b–6:10

      Tevergeefs?

      Ons smeek julle namens Christus: Aanvaar die versoening met God wat Hy bewerk het! (5:20b).

      Dit is sekerlik een van die ellendigste woorde in Afrikaans (en in enige taal): “tevergeefs”. Bloot die sê daarvan het ’n moedelose klank. Leeg. Vol verydeling.

      Teleurgestelde mense steek hul teleurstellings dikwels diep in hul hart weg. Praat nie juis daaroor nie. Sit eerder ’n vrome voetjie voor. Glip gemaklik ’n vrolike alles-sal-regkom-masker daaroor. Sê niks, dan is daar niks …

      Wie het al ’n oomblik aan God se teleurstellings gedink? Kan Hy hoegenaamd teleurgestel word? Hy is immers die Almagtige, die onbeweeglik Sterke? God rym in geen taal met weerloos nie.

      Tog skryf Paulus aan hierdie gemeente dat hulle moet sorg dat hulle God se genade nie tevergeefs ontvang het nie. God gee hierdie genade ten koste van sy Seun se lewe. Hy bewerkstellig die versoening tussen Hom en sy ander seuns en dogters op die bloed van sy Eniggeborene. Dit is duur, dúúr.

      Sê nou dit was alles tevergeefs? Sê nou maar hierdie seuns en dogters ontvang dié onbeskryflik groot genade … en doen niks daarmee nie? Gooi dit weg? Ignoreer dit? Sê dinge soos: Later, later, wanneer ek tyd het?

      Dit is nou die tyd! roep Paulus uit. Ek soebat julle, sê hy, in Christus se Naam. Kyk dan wat het dit Hom gekos, én vir ons wat sy genade aan julle verkondig het. Moenie hierdie rykdom deur argelose vingers laat glip nie. Moenie God teleurstel nie. Moenie sy planne vir jou verydel nie.

      ____________________

      Here, help my om ten minste iéts van die omvang van u weldade te verstaan. Om dit dan aan te gryp.

      Sondag 18 FEBRUARIE 2018 Lees Genesis 9:8-17

      “My reënboog”

      Toe het God gesê: “Dit is die teken van die verbond tussen My en julle en die wilde diere … my reënboog het Ek in die wolke geplaas” (v. 12-13).

      Die Noagstorie is een van daardie Bybelverhale waarvan ons die helderste prentjie in ons kop het. Miskien is dit die nalatenskap van die Kinderbybel van ons kleintyd. Dalk is dit die entoesiasme van ’n kindertydse onderwyser of ’n ma-met-verbeelding wat daardie beelde gevorm het – dié van die reuse-ark, die diere, die duif met die takkie. En die reënboog.

      Noudat ons groot is, is die prentjies nie minder helder nie. Maar ons talle vrae – en waarskynlik suiwer sinisme – oor dié verhaal het straks nou die oorhand gekry. ’n Vloed wat die hele wêreld oorstroom? Die ganse diereryk in ’n houtskip, groot ofte nie? En is ’n reënboog nie maar die gevolg van die sonlig wat deur waterdruppels in die atmosfeer in die kenmerkende kleure opgebreek word nie?

      Sekerlik, ja.

      Sonder die minste twyfel is ons in ons volwasse ingeligtheid besig om al die verkeerde vrae aan hierdie verhaal te vra, en só is ons gewaarborg om al die verkeerde antwoorde te kry. Feit is: Die Noagstorie vertel ons herhaaldelik van God se sorg, sy trou, sy geduld. Sy tweede, derde, veertigste en hoeveelste kans aan mense van alle tye.

      Hier is die eintlike prentjie: God-met-Noag in die genadeskip, daardie reuse-reddingsboot; God-by-ons in die woeste waters wat ons wêreld wil verswelg. Kyk, hier is die duif, en daar die veelkleurige teken: Hy is hiér!

      ____________________

      Here God, geen storm sal u kinders oorweldig nie. U is by ons. Dit was nog altyd so.

      Maandag 19 FEBRUARIE 2018 Lees Psalm 25:1-7

      U geheue, en myne

      Moet tog nie dink aan die sondes en oortredinge van my jeug nie (v. 7).

      Ons almal het ’n geskiedenis. ’n Lang storie wat ons gebring het tot waar ons nou is. Een wat ons soos ’n skaduwee volg en soms behoorlik agtervolg met dié knaende vraag: Ag, hét ek maar … Of: Ag, het ek maar nié …

      Ons dra hierdie geskiedenis, dié verhaal-tot-op-hede, soos ’n ongemaklike stuk bagasie met ons saam. En soms is dit ons belewenis dat hierdie drag, namate die jare aanstap, al hoe swaarder word. Dat dit ons toenemend afrem. Ja, dan steier ons behoorlik onder die ellendige besluite wat ons deur die jare geneem het. Dit los ons nie uit nie. Die pakkaas bly pla, hou aan fluister, soos in ’n nare droom: Hoekom het jy …?

      Dan is daar die besluite wat ons toe nié geneem het nie. Toe ons gesê het ons is nog nie gereed nie, dit moet eers wag. Gee eers kans! het ons uitgeroep. En toe glip die kans deur ons vingers.

      Nou dra ons die gevolge van ons doen en СКАЧАТЬ