Uit die beek 2018. Barend Vos

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Here enigiets maar net laat loop? Wie, wat oor ’n greintjie Godskennis beskik, sal kan beweer dat Hy bloot toekyk hoe sy kinders lê? Dat Hy willoos toelaat dat hulle vergaan?

      Nee, Hy ken hulle. Hy weet alte goed dat hul hulpeloosheid uit ’n verslae gees ontspring en dat dit nie sal help om hulle met mooipraatjies, motiveringstoesprake of opruiende preke te probeer orent help nie.

      Daarom buk Hy, die allerhoogste God, voor sy kinders en tel hulle op. Hoog, sodat hulle kan sien en hulle aan sy vergesigte vir hulle kan vergaap.

      ____________________

      Here, wys my weer u plan vir my lewe, asseblief.

      My klein wêreldjie maak my só benoud.

      Donderdag 8 FEBRUARIE 2018 Lees 1 Korintiërs 9:16-23

      Net soos U wil

      Hoewel ek vry is en van niemand afhanklik nie,

      het ek my aan almal diensbaar gestel … (v. 19).

      ’n Vrywillige verkondiger van die evangelie, sê Paulus van homself. Hy sê hy het die drang om “soveel mense as moontlik vir Christus te wen” (v. 19). Daarom voeg hy by: “Vir almal het ek alles geword om … sommige te red” (v. 22).

      Entoesiasties soos min, hierdie Paulus. Totaal opgeneem in die taak wat hy op sy skouers geneem het. Om dit te verstaan, help dit ons om iets van sy agtergrond te onthou. Van die bloeddorstige ywer waarmee hy destyds die Jesusvolgelinge gejag het. Die oorgawe waarmee hy hom in die Joodse godsdiens ingewerp het. Só beskryf hy self die destydse Paulus: “Ek … was ’n fanatieke yweraar …” (Gal 1:13-14).

      Dalk is hierdie besetenheid (vgl. Hand 9:1) die rede waarom die Here hom uitgesoek het om sy werk te doen. Sulke energieke mense beteken dikwels baie vir God se koninkryk.

      Maar die grootste wonderwerk in Paulus se verhaal is dat die Here dit reggekry het om hierdie klipharde, gedrewe man se hart sag te maak. Om hom sover te kry om vir die swakkes swak en vir almal alles te word (vgl. v. 22).

      Dit is nie jou onvermoeide ywer wat jou ’n bruikbare instrument in God se hande maak nie; dit is die soepel manier waarop jy in daardie sagte hande pas. Waar jy gevorm en gemaak word om sy wil te doen. En van waar jy gestuur word met sy opdrag in jou binnesak, teenaan jou hart.

      ____________________

      Hier is ek ook, Here. Kyk tog dat ek in u hande pas, asseblief! Gebruik my dan.

      Vrydag 9 FEBRUARIE 2018 Lees Markus 1:29-31

      Sommer so …

      Hy het na haar toe gegaan, haar hand gevat en haar regop gehelp (v. 31).

      Dit word sommer so terloops vermeld, so asof dit ’n alledaagsheid was, hier reg aan die begin van die Markusevangelie: Petrus se siek skoonma vir wie Jesus genees.

      Hulle kom uit die sinagoge, die klomp mense saam met Johannes en Jakobus, en hulle vat koers na die broers Simon Petrus en Andreas se huis. Daar lê die ou dame, siek tot die dood toe, en Jesus hoor daarvan. Toe gaan help Hy haar, genees haar. Sy het opgestaan en hulle bedien.

      Sommer so, dié klein episode. So in die loop van ’n gewone dag.

      Dít, lyk dit my, gebeur meermale in die Evangelies, en deurgaans in die lewe: God se wonderwerke wat in die alledaagse gang van sake gebeur.

      Nie al hierdie werke is so dramaties soos dié waar iemand uit ’n siekbed gehelp word nie. Ja, sommige is wel, maar die meeste gebeur onder ons neus. Daardie keer as jy ’n oomblik wegkyk, die slag as jy nie juis aandag gee nie.

      Vir ons skeptiese 21ste-eeuse oë lyk dit dan op ’n haar na soos toeval, soos goeie geluk. Selfs: “Soos die duiwel dit wou hê …”

      Vir die desperate bidder wat op ’n antwoord wag en vir die geloofsoë van dié wat weet hoe afhanklik hulle van God is, is daar egter geen kwessie nie: Dit is ’n ingryping van God. ’n Onomstootlike bewys van sy genadige bemoeienis met sy kinders.

      Sommer so in die loop van ’n gewone dag.

      ____________________

      Here, u troue liefde bly vir my buitengewoon. Ek verwonder my elke dag oor U.

      Saterdag 10 FEBRUARIE 2018 Lees Markus 1:32-39

      Eenkantgebed

      Die môre vroeg, toe dit nog nag was, het Hy opgestaan en buitentoe gegaan na ’n eensame plek en daar gebid (v. 35).

      Die nuus oor Petrus se skoonma se genesing het sonder twyfel vinnig en wyd versprei, en dit het die desperates nuwe moed gegee. Én ’n nuwe koers laat inslaan, reguit na die Geneser uit Nasaret.

      Dit het ’n hele bedrywigheid tot gevolg gehad: Baie siekes, skryf Markus, is van allerhande kwale genees. En, soos ’n mens van Jesus sou verwag, is baie duiwels op hul plek gesit (vgl. v. 34).

      Maar hierdie Geneser het ook sy eie behoeftes gehad, sou dit blyk. Daarom het Hy iewers in die voordag, toe dit nog donker was, die pad gevat en gaan bid. ’n Afgesonderde plek gaan soek, weg van die gedrang, die opgewondenheid, die verwagtings, en daar sy Vader se aangesig gaan soek.

      God is oral en altyd te vind, maar sy kinders – klaarblyklik ook sy geliefde Seun, ten minste in die verhale wat oor sy aardse verblyf vertel word – het dit nodig om Hom in die stilte en in eensaamheid te gaan opsoek. Hulle wil te midde van die baie gesigte Hóm sien. Hom hoor tussen die gedruis van soveel stemme deur.

      Jesus se volgelinge was onthuts om Hom op daardie eenkantplek te vind. “Almal soek U,” het hulle Hom laat verstaan (v. 37).

      Hoe lank voordat hulle sou begryp dat God se kinders hul Vader se aangesig en stem nodiger het as enigiets anders? Sodat hulle nie sou vergeet hoe hulle voor sy ander kinders behoort te lyk en wat hulle alles in sy Naam vir hulle moet sê nie?

      ____________________

      Here, ek kom skuil by U teen die elkedagse

      gedrang. Kyk na my, praat met my. Ek het u woorde en u oë nodiger as brood.

      Sondag 11 FEBRUARIE 2018 Lees 2 Konings 2:1-12

      Soms ’n skouspel

      Terwyl hulle gesels-gesels verder gegaan het, was daar skielik ’n wa van vuur … en Elia is in ’n stormwind op, die hemel in (v. 11).

      “Die tyd het gekom dat die Here vir Elia … in die hemel sou opneem,” sê die 2 Koningsskrywer in vers 1. Wat ’n skouspel was dit nie! En byna net so fenomenaal soos dié gebeure was, so boeiend is die voorafgaande verhaal:

      Die ou profeet se jong opvolger, Elisa, wil sy mentor nie ’n oomblik uit die oog verloor nie. Hy weet wat kom, en dalk is hy bang om alleen gelaat te word. Dalk is hy onseker oor wat ná Elia se vertrek met hom sal gebeur.

      Daarom volg hy Elia tree vir tree, bestemming ná bestemming. Hy sweer: “So seker as die Here leef … ek sal u nie alleen laat gaan nie” (v. 2). Wanneer die ander profete hom met die feite oor Elia se weggaan konfronteer, ruk die СКАЧАТЬ