Ena Murray Keur 12. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hier op Skaars-van-als allesbehalwe ’n skaarste aan allerhande soorte diere is. Dis Poens wat hom vertel dat almal in die omtrek weet hoe goed Katryn met siek diere is en dat die meeste diere siek of beseer hier aangeland het. Katryn het hulle gesond gedokter, en dan het hulle maar sommer hier gebly. Soos Snoefie die meerkat, en Beauty en Pensie die kat, en Loffie die mak duif wat omtrent die hele aand op Katryn se skouer sit en slaap het totdat sy hom netnou in sy hokkie gaan sit het.

      Beauty is maer en verhonger in die veld aangetref as ’n klein hondjie. Katryn het hom gedokter met bietjies melk totdat hy gesond was, en toe het hy maar net hier gebly. Snoefie se stert en een heup het in ’n slagyster vasgesit wat gestel was vir jakkalse. Katryn het hom gedokter, en al loop hy vandag nog duidelik mank, het hy gesond geword en gebly. So het Loffie op ’n dag met ’n af vlerk en een af pootjie op die werf neergeval – die werk van kinders met windbukse. Katryn het hom opgetel . . . en vandag volg hy haar waar sy gaan. En Pensie, die groot kat, het op ’n dag net by Skaars-van-als aangeloop gekom . . . afgegooi langs die groot pad deur mense wat haar nie meer wou hê nie.

      Festus voel werklik gesteurd toe die bakkie met die blou polisielig bo-op die kap by die werf indraai. Hy kan die verstywing in Katryn se skraal lyfie sien, en hy staan vinnig op, ’n gevoel van onheil in hom. Hier is nie ’n telefoon op Skaars-van-als nie. Dis ’n luukse wat oom Herklaas homself nooit veroorloof het nie.

      “Ek sal gaan hoor wat hulle wil hê,” sê hy vinnig toe dit lyk of Katryn hom wil volg. Sy bly gehoorsaam staan en hy is intens bewus van die seun en dogter wat hom stilswyend met die oë volg toe hy nader stap na die jong konstabel wat uitklim.

      “Ek is Festus Dumas, oom Herklaas se vriend,” stel hy homself bekend.

      “Daar het ’n boodskap uit die stad gekom, meneer. Meneer Klem is vanaand sesuur oorlede.”

      Festus wag eers dat die bakkie vertrek voordat hy terugstap. Dan, sonder ’n woord, druk hy die klein gestaltetjie teen hom vas en laat haar huil.

      3

      ’n Ruk lank staan hulle net so: Poens koponderstebo, en hy met die rukkende klein lyfie in sy arms. Hy is magteloos om haar groot smart te temper. Haar pa is al wat sy op aarde gehad het. Nou is sy heeltemal alleen in die wêreld.

      Ná ’n rukkie staan sy terug, vee met die agterkant van haar hand oor haar nat gesig waarop die trane duidelik in die maanlig blink.

      “Jammer. Ek moes nie myself so verloor het nie. Verskoon tog.” Sy snuif hardop.

      ’n Teerheid wat hy nog nooit ervaar het nie, neem skielik van hom besit. Hy kry haar skraal pols beet en trek haar terug in sy arms. Die gedagte dat sy haar hart alleen in haar kamer gaan uitsnik, staan hom nie aan nie. Sy een hand streel oor haar kop. Oom Herklaas het gesê sy het al swaar gekry in haar kort lewetjie. Dié dat sy met sulke grootmenswyshede vorendag kom. Katryntjie is ’n kind wat deur armoede en swaarkry gebrei is. Maar sy bly ’n kind, en op hierdie oomblik is sy net ’n eensame dogtertjie, verdwaal in ’n smart wat te groot is vir die klein hartjie.

      Hy haal sy sakdoek uit, hou dit teen haar neus en beveel sag: “Snuit.”

      Sy gehoorsaam, en toe hy sy sakdoek terugsit in sy sak, kyk hy af op die gesiggie hier digby sy bors. “Katryntjie, ek is so jammer. Maar jy moenie bang of alleen voel nie. Jy is nie alleen nie. Ek sal vir jou sorg.”

      Hy sien die blonde koppie skud. “Dankie, maar dis nie moontlik nie. Ek is niks van jou nie.”

      Hy glimlag met deernis, en dis skielik seer in hom. So klein – en ook so trots! “Ek het jou pa belowe ek sal na jou omsien as . . . as hy iets moet oorkom.”

      Maar sy skud weer haar kop, die oë moedig na hom opgehef. “Ek weet hy het dit goed bedoel, maar hy moes dit nie gedoen het nie. Jy is niks aan ons verskuldig nie. Dis nie reg . . .”

      “Asseblief, Katryntjie! Ek wíl dit doen. Glo my, ek wil. Dink jy ek sal jou sommer net hier los . . . alleen?”

      Sy kyk onseker na hom op. Die gedagte om alleen hier agter te bly is te veel om te verdra. Sy vrees die eensaamheid en alleenheid wat op haar wag. Die gedagte dat daar nie meer een enkele mens op hierdie aarde is wat sy hare kan noem nie, is ’n verskrikking. Sy ís ’n verdwaasde, bang kind op hierdie oomblik.

      Hy vee die los hare weg van haar gesiggie. “Ons sal ’n plan maak, kleintjie. Jy sal nie alleen wees nie. Van nou af sal ek vir jou sorg. Kom, gaan maak vir ons ’n koppie koffie en dan moet jy en Poens gaan slaap. Môre is ’n besige dag vir ons almal.”

      Sy draai gehoorsaam om, maar te bly dat iemand die leisels oorgeneem het, dat iemand anders vir haar dink. Haar oog val op Poens wat hulle besonder stil staan en aankyk, en sy weet intuïtief wat in sy koppie omgaan en dat hy ook met vrese in sy kinderhartjie staan. Spontaan gaan haar arms na hom toe uit en sy trek hom styf teen haar vas.

      Dis of die selfbeheersing, wat hy met verbete vasberadenheid toegepas het, knak. “Gaan jy . . . gaan jy nou weg van my af, Katryn?”

      Dis ’n kort, bang vragie . . . en haar hart pyn opnuut. Sy weet wat hierdie vraag beteken . . . ook vir die klein seuntjie.

      “Natuurlik nie, Poens. Natuurlik sal ek nie weggaan nie.”

      “Belowe?”

      Sy kyk in die bang ogies af. “Ek belowe. Kom. Ons moet nou ingaan.”

      Arms om mekaar stap hulle na binne en Festus kyk hulle agterna. Hy het die vraag gehoor – en die belofte. Dis ’n belofte wat nie gestand gedoen kan word nie. Katryntjie sal nie hier kan bly nie. Daar is geen ander uitweg nie – hy sal haar moet saamneem stad toe. En natuurlik sal Poens hier moet agterbly by sy eie mense.

      Onder die besef dat sy eie lewe ook ’n skielike omwenteling ondergaan het en dat die patroon daarvan van hierdie oomblik af radikaal sal verander, volg hy hulle ná ’n paar oomblikke . . .

      Maandagmiddag ná die begrafnis kry Festus Katryn eenkant terwyl Poens besig is om die diere te versorg.

      Sy lyk vir hom ontstellend volwasse in die wit begrafnisrok. Die poniestert het verdwyn en haar hare is in ’n breë vlegsel agter haar kop vasgesteek. Hierdie vreemde mengsel van kind en grootmens tref hom diep. Hy weet dat hy nie sy rug op hierdie arme meisie mag keer nie. Dit is ondenkbaar dat sy op haar jare so weerloos en onbeskermd die lewe ingestoot word sonder dat daar iemand is wat na haar sal omsien. Hy sal nooit weer met sy gewete kan saamleef as hy dit toelaat nie. Nee, hoe hy ook al die afgelope dae planne beraam het, hy het elke keer net by een antwoord uitgekom – sy is nou sý verantwoordelikheid.

      Sy betrap sy ernstige oë op haar, en sy verstyf. Sy is hom dankbaar vir al sy hulp en sy weet nie wat sy sonder hom sou gedoen het nie, maar sy besef ook dat hy vanmiddag nog, of dalk môre, sal teruggaan stad toe en dat sy alleen hier gaan agterbly. Sy sal oor haar toekoms moet besluit, en sy weet nie hoe nie, want dit is nie net sy wat in die gedrang is nie. Daar is Poens . . . Sy kan hom nie sommer uit haar lewe stoot nie. Sy het belowe . . .

      Haar blik sak voor syne. Sy wil nie eens aan haarself erken hoe sy die oomblik vrees wanneer hierdie man hier sal wegry en sy alleen gaan agterbly nie. Daar is soveel groot besluite om te neem. Die plaas, byvoorbeeld. Dit was nog nooit juis winsgewend nie. Dit het net siel en liggaam aanmekaar gehou. Maar haar pa was gelukkig hier. Hy het niks meer van die lewe gevra nie. En hierdie plasie was haar veilige hawe. Sy het dit lief soos wat haar pa dit liefgehad het. Sy kan nie dink dat sy verplig gaan word om dit te verkoop nie; dat daar in die toekoms nie meer ’n СКАЧАТЬ