Ena Murray Keur 12. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ loop nie. En was jou hare ook, hoor? En skrop jul toonnaels. Dit lyk of julle rou oor iets . . .”

      “Ons rou ook, ja. Ons een kat is gister dood . . .”

      “Kom, Poens!”

      Die meisie gryp hom aan die hand en sleep hom weg terwyl hy hulle kwaai agterna staar. Liewe land! Waarin het hy hom begeef? Miskien sal hy die meisietjie nog op ’n manier regkry, maar daardie Poens . . . Sowat van ’n klein vuilbek het hy nog nooit raakgeloop nie. Hy sal beslis ’n slegte invloed op die meisiekind hê. Hierdie vriendskap moet liewer onmiddellik stopgesit word. Hy kan nie dink dat oom Herklaas kon toelaat dat Poens met sy kind omgaan nie.

      Hy is diep bekommerd toe hy na sy motor toe stap en sy koffer uithaal. Poens is die minste van sy nuwe probleme, besef hy. Poens kan weggejaag word, terug na sy eie huis, maar wat gaan hy met Katryntjie aanvang? Dis buite die kwessie dat die kind alleen hier kan bly en dan nog self na die boerderytjie omsien. Hy sal aan iets moet dink – maar wat? Wat gaan hy met hierdie onverwagse nuwe verpligting van hom aanvang? Hy het nie die vaagste benul gehad waarvoor hy hom inlaat toe hy oom Herklaas beloof het om na sy kind om te sien nie.

      Hy stap die huis binne, maar kom ná twee tree tot stilstand, sit die koffer neer en kyk om hom rond. Dis ’n klein voorhuisie met ou meubels, maar tog op ’n vreemde manier gesellig. Dit is baie duidelik dat daar in hierdie vertrekkie geléwe word. Hy stap na die eerste verslete ou gemakstoel, maar gaan staan toe Beauty sy stert heel verwelkomend kwispel, maar baie duidelik nie van plan is om sy stoel aan die gas af te staan nie.

      Met lippe opmekaar gepers, draai Festus om. Oom Herklaas het beslis die leisels te slap laat lê.

      Voor die tweede stoel moet hy weer bly staan. ’n Groot, bont kat met grasgroen oë lê en staar hom dromerig aan terwyl ses kleintjies hard besig is om hul aandete te nuttig onderwyl hulle van lekkerte en voldoening met die klein pootjies teen hul ma se maag knie.

      Festus is nie juis dol op katte nie, en ’n babakatjie vind hy ’n grieselige ding – veral as sy ogies nog nie behoorlik oop is nie, soos hierdie spulletjie s’n. Hy gril te veel om aan hulle te vat. Dan maar die ander stoel . . .

      Hier kyk ’n kapokhaantjie hom heel goedig aan. Festus voel weer ’n warmte oor sy gesig spoel. Wat te erg is, is te erg! Elke sitplek in hierdie huis is beset deur ’n gedierte! Hy klap na die haantjie en met ’n ontstelde gesketter vlieg dit van die stoel af en storm raas-raas by die voordeur uit.

      Hy neem plaas, maar sit nog nie behoorlik nie, of hy hoor ’n geskree wat al klink asof dit van onder hom kom. Hy kom vinnig orent en ’n vaal gedoentetjie vlieg onder hom uit, kom staan dan op sy agterpote op sy skoot en bekyk hom met swart ogies op en af, besluit dan blykbaar hy hou van hom en skiet vorentoe om in sy boonste baadjiesak te snuffel.

      “Siejy!” Festus is weer op sy bene en die meerkat vlieg oor die vloer en volg die haantjie by die deur uit. Met ’n gevoel van magtelose frustrasie sak hy weer op die stoel neer en sluit sy oë en bid in alle opregtheid dat oom Herklaas volkome moet herstel.

      Katryntjie doen eers inspeksie voordat sy en Poens dit waag om voor die vreemdeling te verskyn. Sy kan sweer hy is kapabel en hou self inspeksie. Dan trek sy Poens terug badkamer toe. “Jou ore is nog pikswart. Kom hier!”

      “Eina, Katryn, man, jy maak my seer! Jy sal ’n gat dwarsdeur my kop boor!”

      Katryn sit die lap neer, neem dan op die kant van die bad plaas. Haar oë verteder merkbaar. Ou Poensie! Wat sou sy tog sonder hom gedoen het?

      “Poens, daardie man dink ek is nog ’n dogtertjie,” sê sy half verbaas.

      Poens lag breed sodat die opening wys waar sy twee belangrike middeltande veronderstel is om te wees. Die sproete op sy neus spring op en af en die blou oë glinster van pret. “Ja. Hy dink jy is nog op skool!”

      Sy knik en lag. Sy kan hom seker nie verkwalik nie, want toe sy haarself netnou in die spieël beskou het, moes sy lag. Maar sy lyk nou heelwat anders. ’n Duiweltjie blink in haar oë. Hy het in elk geval nie die reg gehad om hom grootmeneer te kom hou op hul plaas nie. En dit was nie nodig om so neerhalend met hulle te praat nie. Wie is hy? Sy het hom niks gevra nie.

      “Poens, kom ons trek hom ’n streep. Ons hou hom onder die indruk ek is nog ’n dogtertjie.”

      Poens kyk haar onseker aan. Hy is altyd daarvoor te vinde om mense strepe te trek, maar hy weet nie of hierdie een gaan werk nie. Die onsekerheid in sy oë vertel Katryn dat selfs Poens daaraan twyfel of hulle met hierdie een gaan wegkom.

      Sy byt haar onderlip. “Nou dan nie ’n dogtertjie nie, maar ’n tiener.” Sy neem voor die spieël plaas en bekyk haarself. In die kuitbroek wat duidelik beter dae geken het, los bloes en haar skoon hare weer in ’n gemaklike poniestert, kaal voete, haar gesig sonder ’n titsel grimering, sal sy baie maklik vir ’n tiener kan deurgaan. Mense skat haar altyd baie jonger as wat sy is. Met haar fyn liggaamsbou en kinderlike gesiggie het sy al baie probleme ondervind. Sy glimlag. Sy onthou nog goed die dag toe sy by die hospitaalkamer ingestap het om die ou oom reg te kry vir ’n operasie. Hy het byna kaalkoejawel by die hospitaal uitgehardloop. Nie eens die matrone kon hom oortuig dat sy ’n volwaardige verpleegster van twintig is nie. Hy het subiet geweier dat ‘‘ ’n bogkind” hom verpleeg. Ten einde raad, ná vele soortgelyke voorvalle, was sy, voordat sy huis toe gekom het, permanent in die kindersaal – waar sy baie gewild was.

      Sy sê nou vir Poens, wat haar met ’n skewe rooikop sit en beskou: “Ek wed jou ek sal hom bluf!”

      Poens se oë vernou. Vir weddenskappe is hy ook altyd te vinde, maar hy het al geleer om nie sommer teen Katryn te wed nie. Hy kom meestal die slegste daarvan af.

      “Ek dink jy sal. Jy lyk nie soos ’n grootmens nie.”

      Katryn glimlag, slaan haar arm om sy skouers. “Nou toe, kom. Maar jy moet dink voor jy praat, Poens. Jy moet my nie verklik nie. Daardie man sal ons sowaar afslag as hy uitvind ons het hom vir die gek gehou.”

      Poens se blou oë skitter en dan lag hy hardop. Dis hoekom hy so lief is vir Katryn en hoekom hy elke oomblik wat hy maar kan, hier op Skaars-van-als by haar boer. Hier lag ’n mens. Daar waar hy bly, is geen rede om te lag nie.

      Met neergeslane oë staan hulle oomblikke later soos twee soet kinders voor Festus, gereed vir inspeksie.

      Hulle staan roerloos terwyl sy blik oor hulle dwaal. Vir die eerste keer kan hy hulle werklik goed bekyk. Hy blik vlugtig na Poens – ’n rooikop wat beslis rooi is, die gesiggie besproet van ’n kant af, seker so elf jaar oud.

      Speurend en opsommend kyk hy na die meisie. Dit voel asof sy hart ruk. Sy is glad nie so jonk as wat hy gedink het nie. Noudat sy skoon is, skat hy dat sy seker so sestien moet wees. Nie ’n beeldskone kind nie, maar daar is iets aan die elfagtige gesiggie wat baie aantreklik is. ’n Fynbesnede gesiggie, met effens hoë wangbene, donker wenkbroue en wimpers by die goudblonde hare. In die verslete broek en vormlose bloes lyk haar lyfie nie veel anders as dié van die seuntjie langs haar nie.

      Hy kyk na die kaal voete en frons. “Jou toonnaels is nog vuil en jou hakskene is gebars.”

      ’n Ligte gloed kleur die fyn gesiggie, en net vlugtig flits die parmantige blou oë na hom op. Dan sak die ooglede weer en sy antwoord gedemp. “Dis gevlek. Ek kry dit nie skoner nie. En my hakskene lyk so van al die kaalvoet loop.”

      Hy pers sy lippe opmekaar. Miskien sou dit beter gewees het as sy nog ’n klein dogtertjie was en nie ’n opstandige tiener nie. СКАЧАТЬ