Ena Murray Keur 12. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie. Ek is al oud genoeg.”

      Dit lyk of die man in die stoel gaan ontplof. Oud genoeg! Wat weet ’n kind van sestien? “Ek sal beslis ’n paar dingetjies hê om met jou pa te bespreek wanneer hy beter is. Ek kan duidelik sien jy het heeltemal handuit geruk.”

      ’n Geluid langs haar trek sy aandag en hy kyk dreigend na Poens wat hewig met ’n sakdoek doenig raak – of iets wat soos ’n sakdoek lyk.

      “Wat is dit met jou? Los jou neus en kyk na my.”

      Poens gehoorsaam, maar sê: “Die bleddie ding loop. Jy kan mos sien.”

      “Poens! Ek het nou genoeg van jou parmantigheid en lelike taal gehad. Los jou neus, sê ek. Ek is nie jou jy en jou nie. Jy sê vir my meneer of oom, maar nie jy en jou nie. Verstaan? Waar kom jy vandaan en waar bly jy en hoekom is jy nie by jou eie huis nie?”

      Katryn reageer ontsteld. “Hy bly alleen by sy ma nie ver hiervandaan nie aan die kant van die dorp. My pa het self gesê hy moet hier bly terwyl hy weg is. Poens bly hier!”

      Festus hys hom uit die stoel uit op. “Net ’n oomblik, jonge dame. Ek sal geen ongemanierde parmantigheid van jou duld nie, verstaan? Van nou af sal jy ’n bietjie vasgevat word. Ek sê . . .”

      “En ek sê Poens bly hier!” Sy hys haar ook op tot haar volle lengte en het nou skoon vergeet dat sy veronderstel is om sestien te wees. “Waar kom jý vandaan om jou lyf hier te kom rondgooi? Dis mý huis hierdie en hier sal ek maak soos ek wil, en ek sê Poens bly hier. Hy is ’n genooide gas – en dis meer as wat ek van jóú kan sê!”

      “O so!” Festus voel die bloed in sy slape klop. Hier lê baie werk vir hom voor – opvoedingswerk. Hier sal opgetree moet word. “Jy is doodgewoon ’n uiters ongeskikte kind wat nog moet leer wat etiket en goeie maniere beteken. Ek is nie ongenooid hier nie. Jou pa het my hierheen gestuur. Hy het my oor jou aangestel tot tyd en wyl hy weer gesond is. Van nou af sal jy dus maak soos ek sê, juffroutjie!”

      Die blou oë kyk hom met verbystering aan. “My pa . . . het jóú aangestel om . . . oor mý? Maar dis kaf! Ek . . .”

      “Dis beslis nie kaf nie. Dis ’n voldonge feit. En terwyl ek toesig oor jou het, sal jy jou gedra en doen wat ek sê. Jy kan sommer uit die staanspoor ’n paar maniere leer. Jy spreek my ook nie sommer aan soos jy lus het nie. Wat ek vir Poens gesê het, geld vir jou ook.” Hy sug. Hy klink strenger as wat hy bedoel het, maar dis beter dat hulle mekaar uit die staanspoor baie goed verstaan. Dit word vir hom by die minuut duideliker dat hy hom in ’n onbenydenswaardige posisie bevind. Hy voel skielik moeg en sak terug op die stoel. Hy is meer ontsteld as wat hy wil erken. As oom Herklaas nie weer gesond word nie . . . Hy wil liewer nie daaraan dink nie.

      “Nou goed, Poens kan voorlopig eers bly. Gaan sit my tas in die kamer, Poens. Is hier ’n bietjie koffie in hierdie huis – of tee?”

      “Ek sal gaan haal.” Sy staan en kyk hom ernstig aan. “Ek is jammer ek was ongemanierd. Dit was net ’n skok om te hoor dat my pa . . . Ek sal gou koffie gaan haal en dan sal ek aandete regkry.”

      Hy knik, kyk haar agterna. Arme kind. As hy verward en ontstig is, hoe moet sy nie voel nie? Sy is nog ’n blote kind. Hy sug weer, kyk peinsend voor hom. Hy sal môre reëlings moet begin tref dat Katryn by iemand kan bly wanneer hy weer stad toe vertrek. Hier kan sy nie alleen bly nie, al is Poens hier. Hy sal iemand moet kry om ’n ogie oor die boerdery te hou en al die diere te versorg. Dit lyk soos ’n dieretuin hier.

      Die gedagte aan ’n rustige naweek op die platteland waartydens hy nugter oor sy probleme tuis kan dink en oplossings kan vind, is na die maan. Dis geen rustige naweek wat vir hom voorlê nie, en die probleme waarteen hy hom hier kom vasloop het, dreig om veel groter te word as dié wat hy tuis agtergelaat het . . .

      Later neem hulle plaas om die kombuistafel. Die aandete lyk maar power – brood, botter en konfyt. Dan word ’n geurige pastei op die tafel neergesit en hy kyk verras daarna.

      “Dit ruik heerlik. Het jý dit tog nie gemaak nie, Katryntjie?” vra hy in ’n poging om die ietwat kil atmosfeer te verlig. Sy knik net en hy sê weer vriendelik: “Maar dis baie oulik van jou. Waar het jy dit geleer doen?”

      “Ek het huishoudkunde op skool gehad,” prewel sy.

      Weer is daar ’n geluid van Poens se kant af wat vinnig verdoesel word toe hy die agterdogtige oë op hom gewaar. “Sy het die botter ook self gemaak.”

      “Dis pragtig. Baie pragtig.” Hy hou Poens opsommend dop. Hy het ál die gevoel die klein rakker wil bars van die lag, maar waaroor kan hy nie dink nie. Hy tel sy vurk op, sien dat die twee hom doodstil sit en aankyk. Hy lig sy wenkbroue, laat sy vurk weer sak. “Iets verkeerd?”

      “Jy moet eers die seën vra,” kom dit van Poens.

      Hy is duidelik onkant betrap en dis Katryn wat die ongemaklike stilte verbreek. “Jý kan vanaand vir ons die seën vra, Poens.”

      Hy sien hulle hande vat en dan strek daar ook twee handjies na sy kant toe uit. Gehoorsaam neem hy hulle en buig sy kop.

      Poens bid: “Seën wat ons eet, Here, laat ons u goedheid nooit vergeet nie, amen, oe, Katryn, maar nou is ek honger!”

      Alles word in een asem gesê en vir die eerste keer wissel Katryn en haar nuwe voog ’n glimlag. “Val dan maar weg, maat. Hier is baie.”

      Katryn kan nie help om geamuseerd op te merk dat die stadsheer, nes klein Poens, ook deeglik wegval nie. Die pastei verdwyn, en die boerbrood en botter en appelkooskonfyt verdwyn net so toweragtig.

      Die aandete – wat eers vir hom, gewoond aan eksotiese restaurantdisse en Bes se puik etes, so armoedig vertoon het – word ’n koningsmaal. Hy kan nie onthou wanneer laas hy ’n ete so geniet het nie. Dit laat hom ook terugdink aan sy ouma en oupa aan moederskant wat ook op ’n plaas gewoon het, en hy onthou vanaand weer dat daar altyd varsgebakte brood en plaasbotter op die tafel was en hoe hy as kind net so weggelê het daaraan soos Poens vanaand. Hy strek sy hand weer na die broodbord uit . . .

      Toe hy sy glas karringmelk optel, is sy oë peinsend en Katryn kan sien dat sy gedagtes dwaal.

      Festus dink ver terug. Dit was die gewoonte by sy oupa en ouma op die plaas, en ook by sy ouerhuis, om altyd eers die seën te vra. Hy glimlag effens weemoedig. Dis byna dieselfde gebed wat Poens vanaand afgerammel het wat sy oupa en vader gebruik het. Dis ’n gewoonte wat by hom uitgesterf het. Net so was dit altyd die gewoonte om mekaar se hande te neem terwyl daar gebid is.

      Hy kyk die twee kinders aan weerskante van hom beurtelings aan. Oom Herklaas mag in ander opsigte in gebreke gebly het om sy dogter op te voed en reg groot te maak, maar daar is sekere dinge wat hy nie agterweë gelaat het nie. En miskien is dit juis dié dinge wat die grootste waarde het.

      Hy kry effens lag vir homself. Vanwaar die skielike filosofiese gedagtes?

      Ná aandete gaan sit hulle op die stoepie en kyk hoe die vlaktes om hulle verdonker. Om hulle lê die stilte soos ’n mantel, en die geskree van die krieke en paddas maak die stilte nog geselliger. Bokant hulle skyn die sterre helder. Hy kyk omhoog. Die stad se sterre lyk anders, dowwer. En dit was laas op sy oupa se plaas dat hy sulke stilte ervaar het. Sy lewe in die stad voel so ver weg . . . en so onwerklik. Hy wens hy kon langer as die naweek hier bly.

      Hy luister na die gesprek en geniet dit tot sy verbasing. Dit gaan oor koeie en skape en hoenders en telkens voel СКАЧАТЬ