Ena Murray Keur 12. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ hy glimlaggend op haar af.

      “Ons is tuis. Die dag geniet, kleintjie?”

      “Ja, dankie. Dit was ’n wonderlike dag . . . die wonderlikste . . .” Hy voel haar hand om sy nek kruip. “Dankie, oom Festus.”

      Vir die eerste keer voel hy haar lippe teen syne druk en hy soen haar teer. Dan is dit of haar lippe skielik meer dringend teen syne druk en ’n oomblik lank voel hy verward. Maar dan is sy besig om uit te klim en hy hoor haar sê: “Ek weet nie hoe ons vir Poens bo gaan kry nie. Hy slaap soos ’n klip.”

      “Ek sal hom bring. Kry solank sy bed reg.”

      Festus is weer peinsend toe hy later in sy bed lê. Iets in verband met Katryntjie se soen hinder hom. Natuurlik glo hy nie vir een oomblik sy het iets daarmee bedoel nie, maar dit het hom ontstig, want dit het ’n baie belangrike feit duidelik by hom tuisgebring. Katryntjie het ryp geword, groot genoeg vir die dinge wat deel van die grootmenswêreld is. Sestien is nog baie jonk, maar nie té jonk nie. Sy is al amper groot. Tog kan hy nie help om hartseer te voel nie. Hy sou haar graag vir nog ’n rukkie kind wou gehou het – sy kaalvoet Katryntjie van die plaas.

      Wat gaan hy doen as sy op ’n dag skielik met kêrels begin lol? Hy roer onrustig. Een ding is seker – hy sal nie elke Jan Rap en sy maat hier toelaat nie. O nee! Hulle sal gekeur word. Maar al is dit ook wié se seun wat hier kom vlerksleep, bloot die gedagte ontstel hom, en hy wens in alle opregtheid sy was maar nog net so oud soos Poens. Dan het daar nog járe van suiwer, onbekommerde vreugde vir hom voorgelê. Maar nou . . .

      Die volgende oggend voel Katryn dadelik iets in die atmosfeer aan. Dis al of oom Festus hulle vanoggend nie in die oë wil kyk nie, en sy stem klink half kortaf.

      “Katryntjie, jy sal Poens se klere moet regkry en inpak. Oom Pieter het gister laat weet Johann – dis sy seun – sal môre die donkie vir ons terugneem plaas toe. Dis ’n ideale geleentheid vir Poens om terug te gaan. Kyk dus dat sy goedjies bymekaarkom.”

      Doodse stilte heers. Hy hou hom besig met sy koffie, maar sien hoe Poens se blou oë smekend na die onderpunt van die tafel draai. Ook Katryn lyk bleek en gespanne. Net vlugtig lig haar pleitende oë na die bopunt van die tafel. Dan antwoord sy gedemp: “Goed, oom Festus.”

      Daar word egter meer as Poens se klere ingepak, hoewel alles in ’n swaar, doodse stilte geskied. Later kan Katryn dit nie meer uithou nie.

      “Poenie, asseblief, moenie so na doodgaan lyk nie. Ons het mos geweet die vakansie kan nie vir ewig duur nie.”

      “Maar ek moet alleen teruggaan . . .”

      “Jy gaan nie alleen terug nie. Hier sien jy dan ek pak my klere ook in.”

      Maar Poens is nie onder ’n kalkoen uitgebroei nie. “Oom Festus het niks van jóú klere gesê nie. Hy het net van myne gepraat.”

      Katryn pers haar lippe opmekaar. “Dit maak nie saak nie. Ek sê ek gaan saam met jou terug. Wat moet ek langer hier maak? Ek moet teruggaan plaas toe.”

      “Oom Festus sal nie dat jy teruggaan nie,” sê hy met oortuiging, want hy weet wie is eintlik die baas.

      Katryn probeer haar stem so beslis moontlik hou. “Oom Festus is nie my baas nie. Ek gaan saam met jou terug en basta.”

      Maar Festus wil nie kopgee nie.

      Haar oë staan stokstyf in haar kop. “Ek wil teruggaan plaas toe. Ek gáán terug plaas toe môre.”

      Festus probeer geduldig wees. Hy voel self ontstig en ontsenu en nou moet Katryntjie dinge vir hom nog moeiliker maak. Hy probeer verduidelik. “Kindjie, luister, dis nie wat jý wil en nie wil nie. Jy kan nie teruggaan plaas toe nie. Jy kan nie alleen daar gaan woon nie. En moenie vir my sê Poens sal snags by jou kom slaap nie, want dit beteken niks nie. Jy gaan nie terug plaas toe nie en dis finaal.”

      “Ek het hom belowe ek sal by hom bly.”

      “Ja, ek weet. Ek het gehoor toe jy daardie belofte gemaak het, maar jy het geen reg gehad om so iets te belowe nie. Dis net nie moontlik dat jy en Poens altyd bymekaar sal kan wees nie, Katryntjie. Die kind moet teruggaan na sy ma toe en skool toe gaan. Oor jóú toekoms sal ons binnekort besluit, maar ek kan jou nou al sê jy sal hier in die stad bly.”

      Haar blik sak voor syne. Dan kyk sy weer op. “Ek kan darem seker saamry . . .”

      “Nee.”

      Ook sy moet nou haar humeur met alle mag beteuel. “Hoekom nie? Ek wil maar net saamry.”

      “Nee. Ek laat nie toe dat jy saamry nie – nie met daardie Johann nie. Hy is ’n klein windlawaai wat nie weet hoe om hom agter ’n voertuig se stuurwiel te gedra nie. Hy sal jou verongeluk.”

      “Maar Poens ry dan saam!”

      “Dis iets anders.”

      “Hoe kan dit iets anders wees? Poens se –”

      “Katryn, ek het nou klaar gepraat!” Hy bring sy vuis met geweld tussen hulle op die tafel neer. “Jy ry nie môre saam nie en Poens gaan terug huis toe. Uit en gedaan.”

      Soos dit so baie keer in die verlede al gebeur het, kom lê Poens die nag styf in Katryn se arms. Hulle hou mekaar vas soos twee bang, hartseer kinders.

      “Jy het belowe!” kom die gedempte verwyt.

      “Ek sal my belofte nakom, Poenie. Luister, ek het aan ’n plan gedink.”

      Festus, diep ongelukkig, sit en speel rusteloos met ’n pen tussen sy vingers in die studeerkamer. Hy kon vanaand die vyandigheid van die twee kinders duidelik aanvoel en met die gemompelde leuen dat hy werk het om te doen, het hy maar liewer gemaak dat hy in sy studeerkamer kom. Die hele tyd sit en beraam hy planne, maar nêrens sien hy ’n ligstraal nie. Poens moet huis toe en daar sal oor Katryn se toekoms besluit moet word. Sy kan nie vir ewig by die huis rondsit nie. Sy gaan net allerhande duiwels wakker maak. Ledigheid is die duiwel se oorkussing, sê Bes altyd. En Johann het ’n hele lang universiteitsvakansie waarin hy geselskap sal soek. Nie dat die seun onaardig is nie. So ’n bietjie groot vir sy skoene en pronkerig soos alle tweedejaarstudente maar is. Tog . . .

      Die donkie staan rustig op die bakkie en wag. Johann kyk na oom Festus en die kinders. Oom Festus lyk besonder streng, maar hy kan sweer hy is meer ongemaklik as streng. Die dogter . . . Sy oë vernou. ’n Dekselse oulike meisiekind, daardie poniestert ten spyt. Sy lyk soos ’n wasbleek feetjie. Die seuntjie, rooi kuif omhoog en elke sproet afgeëts op sy gesig, staan asof hy ’n laaistok ingesluk het. Johann glimlag effens. Die kannetjie probeer baie moedig wees, maar hy gaan die stryd verloor. Hy steek ’n bewende handjie uit en Festus neem dit stewig in syne. Met die ander hand druk hy ’n geldnoot in die bosak van die kind se baadjie.

      “Totsiens, Poens. Ons sien jou weer volgende vakansie as jou ma sal toelaat dat jy kom. Soet leer, hoor?”

      “Ja, oom. Dankie, oom . . . vir alles. Totsiens, oom.” Hy kyk met betraande oë na Katryn, draai dan om en hardloop na die bakkie toe. Festus knik vir Johann en dié spring agter die stuurwiel in. Toe Festus omdraai, is Katryntjie al die huis in en hy besluit om maar liewer dadelik kantoor toe te gaan. Dis nie nou die tyd vir gesels nie.

      Toe hulle net ’n entjie daarvandaan ’n lap bome bereik, sê Poens iets wat Johann dadelik van die pad af laat swenk.

СКАЧАТЬ