Ena Murray Keur 12. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Katryntjie. Jy is ’n juffrou met voortreflike idees! Jy verdien ’n geskenk. Is daardie klere regtig só erg soos wat Poens sê?”

      “Nog erger,” antwoord sy met oortuiging.

      “Toe maar. Ons sal ’n ander plan maak.” Hy buk vooroor en soen haar op die voorkop. “Nag, Katryntjie. Soet slaap. Môre gee ek vir jou geld, dan kan jy vir jou ander klere gaan koop.”

      Die volgende oggend voel Katryn bitter ongemaklik toe sy ’n rol note in die hand gestop word. Sy wil nie geld van hierdie man aanvaar nie, maar sonder verduideliking kan sy ook nie juis weier nie.

      Hy sien haar ongemak en weer kry sy ’n vaderlike kus op die voorkop. “Gaan koop vir jou mooi klere, kleintjie. Ek wil spog met my dogter.”

      “Ek sal dit eendag teruggee.”

      Hy glimlag, streel oor haar kop, die bekende deernis weer in hom. Sy is ’n oulike kind, hierdie kaalvoet Katryntjie wat hy geërf het.

      Maar van klere koop, kom niks nie. Festus laai hulle in die stad by ’n groot winkel af met die opdrag dat hulle daar moet wag wanneer hulle klaar is. Hy sal ’n motor stuur om hulle te laat haal. Dis net toe hulle die winkel wil binnegaan dat Katryn iets sien wat haar onmiddellik in haar spore laat verstyf. As daar een ding is wat sy nie kan verduur nie, is dit dat ’n dier mishandel word. ’n Donkiekar met ’n vermaerde ou donkie is besig om in die besige straat af te kom. Dis nie eens nodig vir haar om met Poens te praat nie. Toe sy langs die donkiekar tot stilstand kom, staan hy langs haar. “Hoekom slaan jy die dier so? Hy kan nie vinniger nie. Kyk hoe maer is hy. As jy hom beter versorg, sal hy beter kan werk.”

      Die man op die kar kyk hulle parmantig aan, en lig weer die sambok. Die volgende oomblik is Poens langs hom op die kar en gryp sy arm vas, terwyl hy ’n paar “goeies” kwytraak. Terwyl ’n paar verbygangers in hul spore tot stilstand kom om dié vreemde petalje gade te slaan, spring sy ook op die wa.

      “Poens! Los hom!”

      “Ek sal hom goed opdonner.”

      “Poens! Luister, ek wil jou donkie koop. Kyk, ek het baie geld. Kyk, dis ’n hele rol note. Jy kan alles vat, dan gee jy my die donkie. Goed?”

      Die man op die wa kyk onseker na sy donkie, dan gulsig na die rol note in haar hand, en dan vererg na die motoriste wat agter hom begin toet het.

      ’n Verkeerskonstabel kom nader om te kyk wat die opeenhoping veroorsaak. Ook hy kom verbaas tot stilstand. ’n Rooikopseuntjie en ’n witkopdogtertjie is hard besig om sake te doen met die baas van ’n donkiekarretjie. Dan stap hy nader en sê: “Jy kan nie hier stilhou nie. Kry jou ry!”

      Poens kyk hom uit die hoogte aan. “Ag man, kan jy nie sien ons is besig nie?”

      Katryn is bleek van vasberadenheid en haar oë pen vas in dié van die man. “As jy nie ja sê en nou dadelik hierdie donkie uitspan en vir my gee nie, vertel ek die konstabel hoe jy die arme dier mishandel het. Toe! Hier’s jou geld. Span uit!”

      Ten einde raad moet die verkeersman maar eenkant toe staan en die verkeer probeer ontknoop terwyl die transaksie beklink word. Met ’n ingenome glimlag gryp die man die wa en begin dit wegtrek.

      Omstanders en motoriste werp geamuseerde blikke na die twee kinders wat nou half verlore in die middel van die straat staan met die donkie aan die hand. Katryn besef dat sy weer te impulsief opgetree het. Wat gaan Festus sê?

      Festus se sekretaresse kry byna ’n oorval toe die verkeerskonstabel half hulpeloos aan haar beduie dat die optog voor haar baas se kantoor sý verantwoordelikheid is.

      “Hierdie twee kinders sê hulle behoort aan . . . ek bedoel is familie van meneer Dumas. Ek het hulle en hul donkie toe maar hierheen gebring.” Hy wag nie langer nie, maar maak spore.

      Ná nog ’n ongelowige blik deur die venster, verdwyn die deftige vrou by ’n deur in: “Meneer, hier buite staan twee kaalvoet kinders met ’n donkie. Hulle sê hulle is familie van meneer.”

      6

      Festus en sy vriend blik mekaar vinnig aan en kom tegelyk orent. Hulle kom verslae in die deur tot stilstand. Soos ’n toneeltjie uit ’n ander wêreld staan die drie daar: Poens, Katryntjie en die donkie in die middel.

      Pieter Cilliers kan ’n glimlag nie bedwing nie. Hy het al gehoor van die twee wat Festus onder sy sorg geneem het. Daar is ’n hele spottery onder Festus se vriende hieroor. Hy lag hardop. Die drie lyk so onvanpas in die luukse tuin voor die kantoor in die spogbuurt van die stad dat hy net nie sy lagspiere kan bedwing nie.

      Maar Festus vind niks lagwekkends nie. “Poens! Kry daardie ding uit die tuin uit! Dadelik!”

      Poens vlieg om, kyk desperaat om hom rond en probeer die steeks donkie na die inrit lei. Sy besproete gesig is naderhand rooi gespook, sy hakke sak weg in die gras, maar ou Vaaltyn beweeg nie. Skielik balk die donkie vererg en Poens roep verskonend uit: “Moenie skrik nie! ’n Donkie maak maar so.”

      Pieter Cilliers probeer nie eens meer om die lagbuie te keer nie. Poens lê plat soos hy aan die donkie rem en Katryn staar hulpeloos op in die man se oë wat afgemete nader kom.

      “Wat gaan hier aan, Katryn? Waar kom jy aan die donkie?”

      Sy sluk. “Ek het hom in die straat gekoop. Sy baas het hom geslaan en . . . ek kon dit nie aanskou nie! Kyk hoe maer en verniel is hy en . . .”

      “En waarmee het jy hom gekoop?”

      “Met die . . . met die geld wat jy . . . wat oom my gegee het . . .”

      “Om klere mee te koop. En hoeveel het jy vir hierdie dierasie betaal?”

      “Ek . . . e . . . ek het hom alles gegee,” adem sy dit skaars hoorbaar uit.

      Vir die tweede keer binne ’n paar minute is Festus Dumas sprakeloos. “Maar dit was . . .! Katryn, wil jy vir my sê jy het dit alles vir hierdie . . . hierdie . . . donkie betaal?”

      Haar kop sak, en Poens kry dit sowaar reg om die donkie te laat beweeg.

      “Poens! Gee pad met daardie ding hier onder my neus. Gaan maak hom vas!”

      “Waar?”

      “Enige plek, maar gee net pad met hom!” Hy wend hom woedend tot Katryn. “Ek weet nie wat ek met jou moet maak nie, Katryn. Het jy dan geen begrip van geld nie? Honderde rande vir ’n doodgaandonkie! Is jy dan waansinnig?”

      “Ek . . . ek is jammer. Ek . . . sal dit eendag teruggee. Ek sal die plaas verkoop . . .”

      Festus sluk, voel skielik skaam oor sy uitbarsting. Die arme kind! Hoe kan sy ook ’n begrip van die waarde van geld hê? Sy het seker nog nooit geld gehanteer nie. En hy weet hoe lief sy vir diere is.

      Sy gesig verstreng weer. Hy gaan nie toelaat dat sy hart wéér sag word nie! O nee! Katryntjie móét leer. Dis sy plig om haar te leer. Hy maak sy stem doelbewus koud: “As jy só aanhou, sal jy meer as een plaas nodig hê om jou skuld mee te delg. Jy skuld juffrou Duval alreeds tweeduisend rand vir haar geruïneerde rok . . .”

      “Tweeduisend rand vir ’n rók!” Poens het die donkie aan ’n boomstam vasgemaak en is nou weer vol bravade. “Sy СКАЧАТЬ