Ena Murray Keur 12. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      “Wel, al die nate was nog nie eens toegestik nie. Ek het dit gesien. Onder die tafel was haar hele been kaal tot . . . bo.”

      Pieter Cilliers moet na ’n stoel soek en Festus vind dit moeilik om sy mond in toom te hou. Sy stem klink minder kwaai. “Of dit klaar was of nie, Poens, sy wil tweeduisend rand vir haar rok hê en saam met die geld vir die donkie is dit nou al meer as tweeduisend seshonderd rand, en . . .”

      ʼn Vrou, baie deftig geklee, stap nader, en terwyl sy nader kom, maak hulle die kring wyer.

      “Is jy die baas van hierdie kantoor, meneer?”

      Festus knik.

      Die woedende vrou gil onbeheers: “Ek sal jou hof toe vat, verstaan jy? Kyk hoe lyk my handgemaakte skoene van egte volstruisleer! ’n Mens kan nie eens die paadjie na jou kantoor gebruik nie.”

      “Mevrou, ek is baie jammer. Dit was ’n . . . ongeluk.” Net ’n oomblik draai sy blik na die verskrikte Poens. Sy stem is uiters beleef, maar langs sy sye kan almal sien hoe sy hande tot vuiste saambal. “Ek sal natuurlik vergoed vir die skade, mevrou.” Hy wend hom tot sy sekretaresse. “Help die dame om haar skoene skoon te kry en teken die skade aan, asseblief. Ek sal . . . betaal,” voeg hy by met sy blik weer vlugtig op Katryn.

      Met die half histeriese vrou aan die arm verdwyn die sekretaresse na die kleedkamer toe.

      Festus is rooi in die gesig. Hy wend hom boos tot sy vriend. “Sal jy nou ophou met lag en my sê wat ek moet doen? Met die donkie, bedoel ek? Die ding kan nie van my kantoor ’n stal maak nie!”

      Pieter Cilliers vee die trane met sy sakdoek af en staan op. “Bedaar, my vriend. Ek moet eerlik sê ek weet nie wanneer laas ek so lekker gelag het nie. Ek voel gans ’n ander mens!”

      “Ek ook . . . Dis die eerste keer in my lewe dat ek moorddadige neigings in my ontdek. Wat gaan ons met die donkie maak?” Hy kyk kwaai na die twee paar pleitende oë en spring hulle voor: “O nee! Vergeet dit! Ek sal nie nog ’n donkie ook op my erf toelaat nie! Ek sê nee!”

      “Hy kan plaas toe gaan,” bied Katryn vinnig aan.

      “En hoe kom hy daar? Sal jy hom lei tot daar?”

      “Ons kan ’n bakkie kry om hom . . .”

      “Dit klink of jy baie geld in die bank het?” sê hy sarkasties. Hy wend hom tot die vrou wat weer verskyn het en al buigend en verskoningmakend help hy haar by die deur uit, ’n papiertjie in sy hand. “Hm . . . Hierdie dame se rekening is ook tweeduisend rand. Laat ons sien . . . Dit bring nou jou totale skuld op ’n aardige bedrag te staan . . . En ’n bakkie sal jou nie minder nie as . . . laat ek sien . . .”

      Pieter Cilliers kom vinnig tussenbeide. “Ek het ’n bakkie wat julle kan leen. Bedaar nou, Festus. Die kind het dit goed bedoel.” Hy kyk Katryn goedig aan. Dis belaglik dat ’n oujongkêrel soos Festus hierdie kind se voog moet wees. Wat weet hy van kinders grootmaak af? Hy stap nader en sit sy arm om Katryn se skraal skouertjies. “Toe maar, meisietjie. Ek sal alles reël. Dis oor ’n week universiteitsvakansie en dan kan my seun ou Vaaltyn vir jou terugneem plaas toe. Tensy jy hom wil verkoop. Die dieretuin sal hom dalk koop . . .”

      “Om wat mee te maak?” wil Poens weet.

      “Hulle koop ou donkies vir kos vir die leeus . . .”

      “Nee! Dis óns donkie! ’n Leeu sal hom nie kry nie!”

      Katryn druk Poens se skouer gerusstellend en kyk pleitend op na die gawe, ouerige man. “Sal u my kan help, asseblief, oom?”

      “Goed, my kind. Moenie bekommerd wees nie.” Hy glimlag skuins vir Poens. “Ek sal nie toelaat dat die leeus jou donkie opvreet nie.”

      Festus staan en kyk hulle met vernoude oë aan en sê sarkasties: “Pragtig! Maar wat gaan julle met hom doen tot tyd en wyl hy plaas toe gaan? In my sitkamer hou?”

      “Ek bly mos op ’n kleinhoewe en ou Vaaltyn kan maar eers vir die week by my kom loseer. Ek sal geen losies vir hom vra nie.”

      Katryn en Poens oorweldig hom byna met hul vreugde. Festus snork. Dis ’n mooi grap! Hulle kry al weer hul sin in plaas van die afgedankste pak slae wat hulle verdien! Kinders grootmaak! Nee dankie. Hy het finaal besluit trou is nie vir hom nie.

      Pieter Cilliers kyk geamuseerd na sy jong vriend. Arme Festus! Hy het nog baie te leer, al dink hy hy is so wêreldwys!

      “Ek sal die bakkie stuur om die donkie te kom oplaai. As Johann van die universiteit af kom, moet jy Katryntjie ’n bietjie na ons toe laat uitkom, Festus. Jongmensgeselskap, jy weet. Die kind is seker maar baie alleen.”

      Festus grom net iets en sien sy vriend by die deur weg. Pieter praat twak. Wat sal ’n universiteitstudent in Katryntjie se geselskap belangstel? Sy is ’n skone kind en daardie Johann is juis te groot vir sy skoene.

      Hy beveel kortaf: “Gaan sit en gedra julle. En kyk dat jul donkie hom ook gedra! Juffrou, bring my tjekboek dat ek solank vir al die skade kan betaal.”

      Maar ’n rukkie later, terwyl hy tjeks sit en uitskryf, verander sy bui en begin hy glimlag. Dis min genoeg om te betaal om van ’n klouende vroumens ontslae te raak. Hy sou dubbeld ook betaal het. Sy ore suis nog van die tirade wat in sy oor ontplof het toe hy die aktrise gebel het om, ter wille van goeie maniere, weer eens verskoning te vra vir wat gisteraand gebeur het. Sy het baie te sê gehad, maar die belangrikste was dat hy van haar kan vergeet solank daardie “wilde barbare” in sy huis is. Daar en dan het hy haar meegedeel dat hy dit sterk oorweeg om die “wilde barbare” formeel aan te neem. Met ’n gelukkige en spontane glimlag kon hy die telefoon neersit. Al wat nou nog nodig is, is die tjek vir haar beskadigde rok, en dan kan hy Zelda Duval in gister se kabinet liasseer . . . en van haar vergeet.

      Hy teken die tweede tjek. Sy glimlag verdiep en sy blik versag. Arme kaalvoet Katryntjie! Sy het ’n hart van goud; het selfs meegevoel vir ’n mishandelde ou donkie. ’n Liewe kind . . . die soort dogter wat hy graag sou wou gehad het.

      En ou Poens . . . Hy lag saggies. Daar is baie ruwe puntjies wat reggeskaaf sal moet word, maar die knaap is ’n seun so na ’n man se hart. Hy gaan die klein rakker mis as hy ná die skoolvakansie moet teruggaan. Katryntjie gaan haar doodtreur oor hom. Hy frons effens. Ná die skoolvakansie sal hy ’n definitiewe plan moet maak met Katryntjie. Daar sal oor haar toekoms besluit moet word. Maar hy wil nie nou al daaraan dink nie. Die gedagte dat hierdie twee kinders op ’n dag nie meer deel van sy daaglikse bestaan sal wees nie, staan hom meteens nie aan nie. Hy kan hom sy huis nie meer sonder hulle voorstel nie.

      Vir die eerste keer in jare voel hy hom weer deel van ’n huisgesin. Dis lekker om te weet daar is iemand by die huis as jy ná werk tuiskom. Dis lekker om te luister na alles wat hulle te vertelle het. Dis lekker om te weet daar is iemand wat van jou afhanklik is, wat jou werklik nodig het. En dis lekker om weer te lag . . . soos hy gisteraand gelag het – en soos Pieter netnou. Sy grinnik verdiep. Daardie dame met die klomp donkiemis op haar skoene het darem komieklik gelyk. Skielik gooi hy sy kop agteroor en lag.

      Katryn vertel haarself sy is vreeslik kinderagtig en onverantwoordelik. Festus het alle rede om woedend te wees. Dis deur haar en Poens dat hy sy een nooi verloor het. En nou het sy sy swaarverdiende geld op ’n donkie gaan spandeer. Hy verwens seker die dag dat sy pad hare gekruis het!

      Maar dan verskyn hy laggend in die deur en steek sy hand in sy sak. “Daar СКАЧАТЬ