Versamelde poësie. D.J. Opperman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Omdat jy so my siel met hoë kragte laai,

      weet ek as hierdie rype liggaam van hom stort

      in rooi herfswinde om met nuwe lus te waai

      tot dit die diep gevlam van krotonblare word,

      sal ek alreeds met vreugde styg bo verre

      stede en die fosforsome van die oseane,

      verby die witgevlerkte sterre

      en silwer trosse van jong mane . . .

      totdat die opgegaarde kragte

      uiteindelik my keer

      na waar dryfveer en gedagte

      oopruim tot ’n selfbeskore sfeer.

      Slapende vrou

      My flikkerende vuurhoutjie was ’n weerligstraal

      skuins oor die slapende landskap van jou liggaam.

      Was jy dié oomblik ’n eiland

      met vlegsels water langs jou slape,

      onder bome en sluitende vlerke van voëls

      die ovale kalmte waarteen my onrus breek?

      Of was jy tussen steierende bosse

      versonke tot ’n kuil

      met die skaarse roering van visse teen riete,

      en die geheime lokking van jou vroulikheid

      onder die spanninglose loslê van water

      deur ’n oerbron gevoed?

      Seesoom

      Terug gly

      die watervoue oor die strand

      en op die kaalte bly

      die nat klip met sy gleufie sand

      waarin die seekomkommer groen en blink

      een oomblik rus

      voor dit vanaf die wit heup van die strand

      op wyer golwe van die vreugde sink.

      Dank

      Ek bring aan jou die eerste vrugte van die land

      met ingehoue vreugde en met dankbaarheid:

      ’n mieliekop, lemoen of roos op skurwe hand

      gedra as nuwe huldes van seisoen en tyd;

      jaarliks die eerste piesangtros uit die vallei

      waar gramadoelas was, omdat ek nou nog voel

      sonder jou liefde is die graaf te swaar vir my

      en val die geil reëns van die berge sonder doel.

      Twee stede

      Onmagtig moes ek met gespanne drade

      uitgryp oor die skeiding tussen my en jou,

      gryp met die swart draf van pale

      teen die heuwels uit,

      die wit vlug

      van briewe deur die lug

      en treine wat deur tonnels fluit.

      Uiteindelik is ons nouer aan mekaar verbonde,

      maar tussen my en jou ruis altyd nog

      riviere, stiltes en afgronde.

      Vrees van die arbeider

      Bitter dwaal ek met die skande

      dat my moeë en vereelte hande

      nie die dinge bring aan jou

      wat jy van my kan eis as vrou;

      jou oë wat in stiller ure wys

      jy droom oor ’n “verlore paradys”!

      In my groei die grou vermoede

      jy het my in my groot armoede

      sonder liefde, sonder haat

      al maande, jare reeds verlaat.

      Echo en Narcissus

      Vol tere liefde het haar hart gebrand

      waar sy stil langs hom werk en deur die vrees

      en vroue-skroomte heen ’n warm hand

      aanskuif dat hy van haar bewus kan wees;

      maar hy, teen die vertedering bestand,

      het rustig in sy boek nog voortgelees,

      langs verder heuwels, bosse en ’n strand

      gedwaal, geslote in sy eie gees.

      Dit was hul bitter lot dat sy van hom

      afhanklik was soos weerklank in ’n kloof

      is van ’n stem; dat hy deur late nagte

      by lamp en boek bly sit en met sy hoof

      gebuig oor eie beeld, net soos ’n blom

      wegkwyn langs helder waters van gedagte.

      Daphne en Apollo

      Die jong Apollo het skaars weggespring

      en in die bos haar dun-groen rok geraak

      toe elkeen tot ’n stroewe boom verwring

      met takke na mekaar, verstar en naak.

      So sal hul ewig na mekaar verlang

      sonder verwesenliking, want die mens

      word gou in harde vorms vasgevang

      en strak in bas en bloeisel afgegrens.

      Maar eindelik, gestriem deur reëns en wind,

      raak hulle met dié grense ook versoen

      en СКАЧАТЬ