Versamelde poësie. D.J. Opperman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nag alles vervreem

      tot die naspel van gesprekke en heuwels,

      en daarna tot beweging alleen,

      dan sou ek U ken; maar my hart

      met al sy aardse beelde, bly

      in verbeide verstard.

      See in die nag

      Buite my venster dreig en tier

      deur die nag die gekettingde dier

      met sy honger na some

      sand en rots en wildepiesangbome.

      Dan lê hy stil, asof hy nie meer

      die wykende aarde begeer;

      spring skielik weer op, ruk daarna

      die nag in, kap en kla, kap en kla.

      Kind van die aarde

      Ten spyte van verdrukking en die pyn

      het hy die aarde, see en die sonskyn

      so lief gehad, hy kon dit nie verlaat

      met sy verlede in verval en kwaad

      vertak, in swaarkry en verdriet; sy hart

      is met die aardse dinge so verward

      hy sou in hemele as ’n gevange gees

      ewig aan hulle nog verbonde wees.

      Hy is met wilde golfslag skielik deur

      die dood van hierdie aarde losgeskeur

      en in koel waterwindsels toegewoel

      op verre strande eensaam uitgespoel,

      maar in die krampgreep van sy vingers was

      die laaste tart: groen, afgeskeurde gras.

      Absalom

      Vergeefs het vergesigte

      voor sy gevange hoof geblink,

      al het die muil nog lank

      gestaan en water drink.

      In na-doodnagte roer sy lippe

      roepend en verstar

      tussen hemel en die klippe,

      met sy denke in die takke

      van ’n afgestorwe wêreld

      nog verwar.

      Na die myninstorting

      Ons wat gedurig moes verdien,

      het nooit met kommerlose oë

      U daggeel lig gesien;

      ons moes soos sonnelose gras verkwyn

      in klamme skaduwees van die masjien.

      Met pletterende klippeval

      het U ons skielik afgesluit

      van kinders, tuine en die vyfuurfluit

      om rond te swerf deur U heelal.

      Maar ons kan klippe net vergruis,

      in hierdie vreemde glans van U

      is ons nie tuis.

      Gestorwene

      Wanhopig het hy óm en óm die donker streek

      wat oor die aardse heuwels en die stede vou,

      gesoek na openinge waar die son deur breek

      om die verlore mooie plekke te aanskou.

      Toe Tonjenani by die kiepersol haar kruik

      een middag borrelend deur die basbruin waters sleep

      en eenkant plaas, het hy haar oë kon gebruik

      om weer te sien: die papkuil in die donker streep

      groen biesies; hoe die son oranje poeier stuif

      oor doringkruine, en ’n ribbok uit die gras

      opstaan, lui rek en aan die middagluggie snuif,

      maar toe begin sy met ’n skurwe klip haar was.

      En deur ’n grysaard het hy weer die stad gesien

      met nat teerstrate waar ’n duisend skoene haas

      in alle rigtings na die slapende masjien

      nog voor die beuel om sewe-uur sy wit veer blaas;

      hoe swerms duiwe om die torings en die mark

      rondvlieg, ’n haag asaleas wat gloei, ’n strook

      laat mis op die rivier, ver bloekoms in die park

      en hoe skoorstene in die môreson weer rook.

      En so was hy die tiermot van die duisternis:

      die aarde het soos ’n geheime vlam hom uit

      oerwoude van die nag gelok, getrek met lis

      tot teen die harde mure en bedekte ruit.

      Nagskip langs Afrika

      Moes ek as rustige skipper vaar

      met opgelegde doel,

      het ek verby die ewenaar

      dit as ’n onreg aangevoel

      om só ’n andereen te bind;

      U kompas en U kaart verstoot,

      die swartvlag van my eie wil

      laat opskiet in die wind

      met die gevreesde tekens van die dood.

      Ons is geswore vriende, nie geboei

      aan kettings, maar die skipper is ons maat,

      ons buig die rûe na gesang en roei

      die skip na nuwe liefdes, СКАЧАТЬ