Versamelde poësie. D.J. Opperman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ het die ander skepe Gods beroof

      van eie goud en reg; geen vrou kon lank

      ons hongerende hart verdoof

      met tenger arms om ons lyf gerank.

      Ons is geswore vriende, nie geboei

      aan kettings, maar die skipper is ons maat.

      In hierdie skriklike na-doodnag

      weet ek my trots was jeug, my wil was waan,

      U het my uitgeborste seil, my vlag

      gedruk tot waterborrels op ’n oseaan;

      en onder U wind en weerlig gly

      net stukke rots of ’n kaap verby.

      O God! verlos my van die teruggevaarde

      skip, van my bemanning en hul hunkering na die aarde.

      Ons is geswore vriende, nie geboei

      aan kettings, maar die skipper is ons maat;

      ons ruk in elke wind wat spring en groei

      die volle seile oop met groter haat . . .

      Skenk ons bevrediging van luste!

      Ons laveer ons moeg en toornig

      maar immer, immer wyk die kuste.

      Shaka

      LANGENI

      Langsaam het die lede van die kraal

      op Langeni haar verstoot soos Witfoloos

      ’n stukkie bas vanuit sy binnewaters

      kantwaarts spoel; en eensaam en verneder

      in ’n donker stroois moes Nandi lê,

      want buite huwelik en wet het sy

      en Senzangakona van die Zoeloe-stam

      mekaar geneem. Die verlore pit

      wat eenkant stoel, is sy, maar weeldrig

      met wilde hartstog en sku onder blare

      die klein kalbassie aan haar vasgerank.

      Die daad van ouers was ’n klip wat in

      stil waters val en hom voortdurend uit

      die stam met kring na kring van nyd verstoot:

      wanneer die vure by die beeskraal brand

      en seuns agter hul vaders soms ’n reep

      gebraaide vleis ontvang en luister

      na verhale van jagtogte en geveg,

      het elke kind waar Shaka stilletjies

      hom voeg, met luide stem gevra of dit

      sy vader is; en almal het geswyg

      tot hy van hulle sluip vol skaamte

      na die geknoopte gras waar hy die vlakvoël

      op haar nes bekruip en vang; so het hy

      die bessies en die bolle van die veld

      leer ken, die uintjies en die wildepruim,

      die sakaboela wat swaar flap oor die vlei,

      die gespikkelde patrys wat voor

      sy kierie knak, die sterre in hul stand

      en gang van die getye; so het hulle

      hom gehard as hy die duikertjie moes dra,

      boodskappe loop en beeste soek. Wanneer

      die wagters in die veld ’n bol uitgrawe

      en gooi, het hy met skerpgemaakte kierie

      eerste die lobbe van die ui deurklief;

      en in kleingevegte baiemaal gewen

      met oë stip op elke roering

      in ’n spel van mik en skielik elders slaan.

      As die potte vol pampoenpap koud is

      en die geel velletjies word afgetrek

      en omheen vir honde op die grond

      gesmyt, word smalend ook na hom geroep.

      Saans moes hy die mans se voete voor

      die kraal afspoel en, lê die ander, lank

      die stif tamboekiegras wat stadig gloei

      vir hulle hou; die gloed was dan sy wraak

      wat oor die lywe brand, die stif sy kierie

      waarmee hy nog sou veg, die koppe slaan,

      die bene breek, sy assegaai wat in

      die sagte vlees ingly, oorwinning

      oor elke man, oor elke opperhoof,

      sy assegaai wat blink oor elke stam.

      DINGISWAYO

      By Dingiswayo, hoof van die Mtetwa

      en kleiner stamme, is sy vlug voltooi;

      en in die vrede van die kraal het hy

      met woordspelinge en ratse dans

      van witgekwaste bene op die blad,

      veel guns gewen; wanneer sonbesies

      uit die doringbome om die strooise sens

      en meidjies in die skadu’s matjies vleg,

      of met kambas op die kop afsak

      na die fontein, is in ’n nuwe lied

      al meer sy dade en sy durf besing:

      “Almal het die besetene gevrees

      wat tussen klowe woon, sy dagga rook

      en beeste steel; almal was bang, net Shaka

      het alleen bly staan, hom in sy assegaai

      laat loop . . .” СКАЧАТЬ