Przegrane zwycięstwo. Andrzej Chwalba
Чтение книги онлайн.
Читать онлайн книгу Przegrane zwycięstwo - Andrzej Chwalba страница 19
Название: Przegrane zwycięstwo
Автор: Andrzej Chwalba
Издательство: PDW
Жанр: Документальная литература
Серия: Poza serią
isbn: 9788381910804
isbn:
Piętą achillesową Armii Czerwonej były logistyka i zaopatrzenie. Służby sanitarne nie mogły sprostać potrzebom, przeto stale wybuchały epidemie, a liczba chorych na tyfus, cholerę, czerwonkę była wysoka. Poziom śmiertelności z powodu chorób zakaźnych przewyższał ten w obozach jenieckich na terenie Polski. Ustawicznie pojawiały się problemy z łącznością, brakowało materiału telefonicznego, aparatów i kabli. Uzbrojenie, wyposażenie i umundurowanie żołnierza to istna pstrokacizna. Z braku mundurów noszono ubrania cywilne. Niemniej pracowano nad unifikacją wyposażenia i uzbrojenia, dzięki czemu w 1920 roku wojsko prezentowało się już lepiej niż rok wcześniej. Wzrosła produkcja sprzętu zbrojeniowego, między innymi w Tule, Symbirsku, Piotrogrodzie, Moskwie, Briańsku. Kampania kijowska 1920 roku pozytywnie wpłynęła na wielkość produkcji zbrojeniowej. Miesięczna produkcja karabinów maszynowych podniosła się ze 121 sztuk w kwietniu 1920 roku do 500 w maju, karabinów z 17 649 w kwietniu 1920 do 33 994 w czerwcu, dział z 39 w kwietniu 1920 do 94 w maju. Mimo wzmożonej produkcji poprawa nie mogła przyjść szybko. W lipcu 1920 roku generał Jan Romer pisał o bolszewikach, że byli ubrani gorzej od żołnierzy polskich, „w znacznej mierze bez broni, zwłaszcza przy taborach, połowa bez butów, konie bardzo dobre, ograniczone środki transportu – mało artylerii. Porządek i karność bez zarzutu”. Podobnie jak w wojsku polskim tematem numer jeden stały się buty, które w pierwszej kolejności otrzymywali dowódcy, komisarze, oddziały wyborowe, kawalerzyści oraz bohaterowie. Pozostali maszerowali boso albo w łapciach ze słomy.
Sprzęt i broń własnej produkcji uzupełniały carskie zasoby, które były odnawiane dzięki wojennym zdobyczom. Pobicie aliantów i białych oznaczało przejęcie dużych ilości sprzętu wojennego i broni, na skutek czego żołnierze byli wyposażeni niejednokrotnie w ten sam sprzęt co Polacy. Alianci, hojnie zaopatrując białych, faktycznie przekazywali broń, amunicję i ekwipunek żołnierza czerwonym – i to nieodpłatnie. Polscy obserwatorzy stale to podkreślali, nie ukrywając zaskoczenia skalą przezbrojenia bolszewików w aliancką broń. Niemniej droga do zaspokojenia potrzeb była daleka, gdyż z kolei poważna część sprzętu po przegranych walkach w 1919 roku i wiosną 1920 dostała się w polskie ręce. Trocki po latach pisał: „toczyliśmy wojnę, nie posiadając zupełnie zapasów. W 1919 roku centralne składy były zupełnie opróżnione […]. Najgorzej było z karabinami i nabojami. Nie wolno było dysponować ani jednym wagonem nabojów, nie uzyskawszy podpisu naczelnego wodza”.
Armia Czerwona posiadała stosunkowo niewielką liczbę samolotów. Sprzęt lotniczy był bardzo wrażliwy na uszkodzenia i wiele samolotów uległo zniszczeniu. Inne czekały na części zamienne, a nowych maszyn budowano niewiele. Na skutek tego podczas walk frontowych najczęściej to polskie lotnictwo panowało w przestrzeni powietrznej.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.