Obserwując. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

      ROZDZIAŁ III

      Oficer Frisbie mocno trzymała ramię Riley, przez całą drogę korytarzem. Przeszły przez parę podwójnych drzwi i ostatecznie stanęły na dole schodów. W końcu kobieta puściła ją. Riley potarła ramię, które nieco ją bolało.

      Oficer Frisbie powiedziała:

      — Przepraszam, że tak ostro cię potraktowałam. Trochę nam się spieszy. Po pierwsze, jak się nazywasz?

      — Riley Sweeney.

      — Kojarzę cię z okolicy. Na którym roku studiów jesteś?

      — Ostatnim.

      Jej srogi sposób bycia odrobinę złagodniał.

      — Cóż, na początku chciałam cię przeprosić za to, jak Oficer Steele zwrócił się do ciebie. Biedak, naprawdę nie umie inaczej. Chodzi o to, że on jest… Jak by to ujęła moja córka? A tak — dupkiem.

      Riley była w zbyt dużym szoku, by się zaśmiać. Zresztą Oficer Frisbie też się nie uśmiechała.

      — Szczycę się całkiem niezłą intuicją — cóż, przynajmniej lepszą niż faceci, z którymi pracuję. I w tej chwili ta intuicja podpowiada mi, że to właśnie ty jesteś osobą, która będzie w stanie powiedzieć mi dokładnie to, co powinnam wiedzieć. Riley poczuła kolejną falę paniki, gdy kobieta z poważnym wyrazem twarzy wyciągnęła notes i przygotowała się do pisania.

      — Proszę pani, ja naprawdę nie mam pojęcia… — powiedziała.

      Policjantka przerwała jej.

      — Możesz się zdziwić. No dalej, po prostu opowiedz mi, jak wyglądała twoja noc.

      Riley była zdezorientowana.

      Jak wyglądała moja noc?

      Co to ma do rzeczy?

      — Zacznijmy od początku. — rzekła Frisbie.

      — Siedziałam w moim pokoju i próbowałam się uczyć, bo mam zajęcia jutro rano, ale moja współlokatorka, Trudy, i moja przyjaciółka, Rhea…

      Riley nagle zamilkła.

      Moja przyjaciółka Rhea.

      Przypomniała sobie, jak siedziała na swoim łóżku, podczas gdy Trudy i Rhea w drugim kącie pokoju malowały sobie paznokcie, puszczały Glorię Estefan na cały regulator, i natrętnie próbowały namówić Riley do wyjścia z nimi. Rhea tętniła życiem — śmiała się i wygłupiała.

      Ale już nie.

      Już nigdy więcej nie usłyszy śmiechu Rhei ani nie zobaczy jej uśmiechu. Pierwszy raz od tego makabrycznego zdarzenia Riley czuła się bliska płaczu. Oparła się o ścianę.

      Nie teraz, powiedziała do siebie stanowczo. Wyprostowała się, wzięła głęboki oddech i kontynuowała.

      — Trudy i Rhea namówiły mnie do wyjścia do Nory Centaura.

      Oficer Frisbie kiwnęła zachęcająco głową i spytała:

      — Około której to było?

      — Wydaje mi się, że około wpół do dziesiątej.

      — I wyszłyście tylko we trzy?

      — Nie — odpowiedziała Riley. — Trudy i Rhea namówiły też inne dziewczyny. Łącznie było nas sześć.

      Oficer Frisbie notowała szybko.

      — Podaj mi ich nazwiska — poprosiła.

      Riley nie musiała się zastanawiać.

      — Byłam tam ja, Trudy Lanier i Rhea, oczywiście. Były też Cassie DeBord, Gina Formaro i współlokatorka Rhei, Heather Glover.

      Stała przez chwilę w milczeniu.

      Musi być coś jeszcze, pomyślała. Powinna być w stanie przypomnieć sobie coś więcej, co mogłaby opowiedzieć policji. Ale jej umysł był w stanie przywołać jedynie najbliższy krąg osób, z którymi tam była. Oraz obraz martwego ciała Rhei. Riley miała zamiar wyjaśnić, że nie spędziła z innymi za dużo czasu w Norze Centaura. Jednak zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, Oficer Frisbie nagle odłożyła swój ołówek i notes z powrotem do kieszeni.

      — Dobra robota — podsumowała rzeczowym tonem. — Właśnie takie informacje mi były potrzebne. Chodźmy.

      Gdy Oficer Frisbie prowadziła ją z powrotem do korytarza, Riley zastanawiała się…

      „Dobra robota”? Co ja w ogóle narobiłam?

      Sytuacja w holu miała się tak samo jak przedtem: niewielki tłum oszołomionych i przerażonych studentów stał wkoło, podczas gdy Oficer White rozglądał się. Były tam też jednak dwie nowe osoby. Jedną z nich był był Dziekan Angus Trusler, drobiazgowy i nerwowy mężczyzna, który zaczepiał teraz studentów, by mu wyjaśnili, co się działo, mimo zakazu rozmawiania. Drugą osobą był wysoki, silny mężczyzna w garniturze. Riley od razu go rozpoznała. Był to komisarz policji Lanton, Allan Hintz. Riley zauważyła też, że Oficer Frisbie nie wydawała się zaskoczona jego przybyciem — nie była też z tego powodu specjalnie zadowolona. Podparłszy się pod boki, powiedział do Frisbie:

      — Może nam łaskawie wyjaśnisz, dlaczego każesz nam czekać, Frisbie?

      Oficer Frisbie rzuciła mu spojrzenie pełne pogardy. СКАЧАТЬ