Spowiedź Hitlera 3. Szczera rozmowa o zaginionych skarbach. Christopher Macht

Чтение книги онлайн.

      – Chce się pan teraz wybielić?

      – Niekoniecznie. Uważam, że nie muszę już tego robić. Sam, na głos, staram się sobie wytłumaczyć, dlaczego tłumy tak mnie kochały. Strach przed represjami to zapewne jedna przyczyna. Druga to typowe dla Niemców szacunek i posłuszeństwo wobec przywódcy narodu, najwyższej władzy. Trzecia zaś to wiara we mnie i w mój program polityczny, który konsekwentnie realizowałem. Ale to nie koniec. No bo przecież relacje o tym, że byłem przemiłym szefem, traktującym swoich współpracowników z ojcowską troską, skądś się wzięły? Jesteśmy grubo po drugiej wojnie światowej i sam czytałem co najmniej kilka ich wypowiedzi na mój temat. Opowiadali z nutą sentymentu, a przy tym bardzo serdecznie.

      – Rzeczywiście. Były miliony Niemców, które pana kochały. Ba, tysiące niemieckich kobiet chciało dla pana rodzić dzieci! Pytanie, czy był to efekt tak dobrej propagandy? A może jednak zyskiwał pan przy bliższym poznaniu?

      – Kiedyś ktoś z otoczenia Winstona Churchilla doniósł mi, że w Anglii jestem nazywany fighterem. Być może ktoś, kto stoi z boku, może mnie tak nazywać. Ale w rzeczywistości nie zawsze taki jestem. Każdy musi mieć jakąś oazę spokoju. Widocznie niezbyt świadomie uznałem, że takim azylem będzie miejsce, do którego ciągle wracam. Człowiek z natury nie jest stworzony do tego, by z każdym walczyć. Z ludźmi jest jak z wojną. Trzeba walczyć, ale również zawierać sojusze. Stare powiedzenie mówi bowiem, że wrogowie naszych wrogów są naszymi przyjaciółmi. I tego trzeba się trzymać. Jak widać, nie tylko w polityce, ale i w życiu.

      Ludzie, którzy widzieli przyszłość

      Prawdziwa twarz Adolfa Hitlera jest zupełnie odmienna od tej, którą przyszło nam poznać. Co więcej, wizerunek kreowany przez nazistowską propagandę również nie miał wiele wspólnego z rzeczywistością. Führer, kanclerz Rzeszy, był zupełnie inną postacią niż w oficjalnych przekazach, ale o tym mogło się przekonać niewiele osób. Dlatego ta książka jest wyjątkowa. Zapewniam, że przedstawia ona mało znaną twarz Hitlera, a do tego wyjawia sekrety, o których nie śniło się nikomu z nas.

      Datownik w zeszycie wskazywał, że przenosimy się do momentu, w którym druga wojna światowa trwa w najlepsze, a Sowieci są coraz bliżej oblężenia Berlina. Jednak nie przeszkadza to Hitlerowi, by być myślami zupełnie gdzie indziej. Lekko spóźniony pospiesznym krokiem wszedłem do wskazanego pomieszczenia. Na środku stał stół. Niezbyt ekskluzywny. Lekko polakierowane drewno nadawało mu chropowatą powierzchnię. Hitler na mój widok wstał i wskazał mi drugie krzesło przy przeciwległym rogu stołu. Kazał mi usiąść, co też uczyniłem. Starałem się unikać jego spojrzenia. Jednak co rusz widziałem, jak pod jego charakterystycznym wąsikiem pojawiał się uśmiech. Akurat mnie zbytnio to nie bawiło. Wkrótce bunkier mógł wpaść w ręce dyszących żądzą zemsty Rosjan, a Hitlerowi w to graj!

      Chwilę później kanclerz Rzeszy otworzył usta. Już wiedziałem, że będę musiał wysłuchać monologu wodza. Jak zwykle, gdy już zaczynał mówić, to paplał jak opętany.