Świat Stali. B.V. Larson

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Lot wydłużała dodatkowo potrzeba uzyskania odpowiedniego kąta podejścia, by zmniejszyć tarcie. Obranie kursu prosto na powierzchnię skończyłoby się stopieniem kapsuły.

      Dwie minuty to niewiele, ale kiedy pędzi się na spotkanie śmierci w jakiejś polimerowej tubce, czas mija powoli. W końcu zabrzmiał ostatni sygnał ostrzegawczy i kapsuła wywinęła pół salta, żebym wylądował na nogach, a nie na głowie. Przygotowałem się na zderzenie.

      Samo lądowanie było zaskakująco łagodne. Szarpnęło nieprzyjemnie, ale osłona pochłonęła większość siły uderzenia – tyle że potem przewróciła się i jakby zaczęła się toczyć, aż w końcu uderzyła w coś twardego i znieruchomiała. Trochę mną potrzęsło, ale byłem cały.

      Leżałem na plecach w polimerowej rurce pośrodku obcego świata. Nie miałem zielonego pojęcia, co mnie czeka na zewnątrz.

      Zagryzłem zęby i mocno ścisnąłem kolbę karabinu. Na koniec wziąłem głęboki oddech i wreszcie uderzyłem przycisk zwalniający.

      To była chwila prawdy. Mogło się okazać, że wylądowałem na dnie jeziora albo w środku wrogiego obozu, a może po uszy w lawie – często spotykanej atrakcji w krajobrazie Cancri-9. Nie pozostawało jednak nic innego, jak zaryzykować. Grzanie dupy w kokonie nie pomogłoby na długo w żadnej z tych sytuacji.

      Kapsuła rozpadła się na dwa kawałki. Zerwałem się na równe nogi i prawie wyrżnąłem prosto na twarz. Musiałem złapać się drzewa, by odzyskać równowagę…

      We wszystkich symulacjach, w jakie grałem, na Cancri-9 nie widziałem jeszcze ani jednego drzewa. A jednak: stała przede mną wysoka, bujna roślina, która zdecydowanie odpowiadała tej definicji. Fakt, że wyglądała dosyć dziwnie. Z korony sterczały paprociowate łodygi i w zasadzie nic więcej. Żadnych gałęzi ani zwykłych liści. Z wyglądu przypominało palmę z okazałym, rozłożystym pióropuszem.

      Oderwałem wzrok od ciekawostki botanicznej i rozejrzałem się dookoła. Głupio byłoby dać się ustrzelić przy podziwianiu widoków.

      Nigdzie w pobliżu nie widziałem naszych, ale za to zauważyłem kolejne kapsuły. Spadały z nieba i lądowały z hukiem, niekiedy łamiąc drzewa.

      Uświadomiłem sobie, że zagrożenie wcale nie minęło. Gdyby jedna z tych kapsuł przypadkiem wylądowała na mnie… cóż, przyszłaby pora na pierwsze wskrzeszenie.

      W poszukiwaniu jak najlepszego schronienia przylgnąłem do drzewa, na którym zatrzymała się moja skorupa. Nie ruszałem się z miejsca, dopóki nie zobaczyłem kilku innych żołnierzy.

      Nie wszyscy dotarli w jednym kawałku. Podszedłem do kobiety, która najwyraźniej objęła dowodzenie nad grupą – identyfikator wskazywał, iż była to biospecjalistka Anne Grant. Miała ciemne, bardzo krótko obcięte włosy i drobne rysy. Była ładna, choć miała udręczone spojrzenie kogoś, kto żyje w nieustannym pośpiechu i stresie. Mogłem sobie tylko wyobrazić, jak ciężko całymi dniami przywracać trupy do życia.

      Grant przykucnęła, żeby otworzyć leżącą na uboczu nieruchomą kapsułę. Z wierzchu wyglądała na nadpaloną. Jej powierzchnię pokrywał jakiś brązowy osad, trochę jak plama spalonego cukru albo oleju.

      Okazało się, że to spieczona krew. Wewnątrz tkwił rekrut, kobieta – brakowało jej kawałka głowy.

      – Musiała coś spieprzyć podczas plombowania – stwierdziła specjalistka. – Zawsze trafiają się kleksy.

      Odwróciła się w moją stronę i zmierzyła mnie wzrokiem.

      – Na oko masz chyba formę. Wleź na ten badyl, do którego się tak przyssałeś, i sprawdź, czy nie widać gdzieś oficera. Muszę zgłosić tego kleksa. Jeśli uda się im szybko przesłać jej dane, będziemy ­mogli ją wskrzesić tu na dole. Przynajmniej się na coś przyda.

      Przytaknąłem i zacząłem wspinać się na swoje drzewo. Chociaż w normalnych warunkach nie wchodzili w skład pierwszoliniowych oddziałów bojowych, biospecjaliści oficjalnie przewyższali stopniem rekrutów… w sumie, jak wszyscy inni. Zazwyczaj nie wydawali nam rozkazów, ale kiedy w pobliżu nie było weterana ani oficera, przejmowali dowodzenie. Tak czy inaczej, rozkaz specjalistki wydawał mi się rozsądny.

      Wgramoliłem się na to samo drzewo, przy którym wcześniej wylądowałem, i przykucnąłem w pierzastej koronie. Na wysokości około dziesięciu metrów widoczność nie była dużo lepsza. Baldachim otaczających nas paprociowych pióropuszy był bardzo gęsty i skutecznie zasłaniał najbliższą okolicę.

      Udało mi się za to dojrzeć okazałe pasmo górskie. Skaliste urwiska były czarne i naprawdę imponujące – po zboczach wspinała się bujna dżunglowa roślinność. Od razu przypomniał mi się krajobraz ziemskich terenów wulkanicznych. Tutejszy widok prezentował się bardzo podobnie.

      – Brak wroga w zasięgu wzroku, naszych też nie widać – zawołałem na dół.

      – Ekstra – odparła specjalistka Grant. – Pewnie nas zniosło od celu. Skąd jesteś, rekrucie?

      – Należę do Trzeciej.

      – Trzeciej? – powtórzyła, mrużąc śliczne oczy. – Ja jestem z Trzeciej, a jakoś cię nie poznaję.

      Wkrótce doszliśmy do tego, że należymy do zupełnie innych kohort. W sumie w najbliższej okolicy znaleźliśmy ludzi z trzech różnych jednostek – słowem, rzuciło nas na cztery wiatry.

      – No dobra – powiedziała specjalistka, po tym jak podała już nasze namiary i poprosiła o rozkazy z centrum dowodzenia. – Mam odpowiedź ze sztabu. Mamy dojść do podnóża tego urwiska. Kompleks górniczy, którego bronimy, jest wydrążony w tej czarnej górze. Dołączymy do naszych i przegrupujemy się na miejscu.

      Zacząłem obserwować otaczającą nas roślinność w poszukiwaniu jakichkolwiek oznak wroga.

      – Specjalistko Grant? – zacząłem.

      – O co chodzi, rekrucie?

      – Dlaczego rzuciło nas tak daleko od celu? To normalne?

      Wzruszyła ramionami. Podobnie jak ja nie miała na sobie ciężkiego pancerza. Biosy mieli łatać ludzi, a nie zajmować się wojaczką. Nosiła za to sporej wielkości plecak, z pewnością wypełniony sprzętem i środkami medycznymi.

      – Cóż – stwierdziła – bywa. A to nagły podmuch wiatru, a to ostrzał przeciwlotniczy, błąd w synchronizacji zrzutu… Różnie może się zdarzyć. System grupuje wszystkie zagubione kapsuły z danego obszaru i próbuje posadzić je blisko siebie, żeby nie pozostawić nikogo zupełnie samego.

      Policzyłem naszą ekipę. Była nas siódemka – plus pechowy kleks. Dwaj zawodowcy z lekkiej piechoty, bombardier, Anne Grant jako dowódca i trzech rekrutów, ze mną włącznie.

      Grant utkwiła we mnie wzrok.

      – Idź na szpicy.

      Usłyszałem dobiegający zza pleców śmiech bombardiera. Rzuciłem mu brzydkie spojrzenie i dopiero wtedy uświadomiłem sobie, że to nie kto inny, jak specjalista Sargon z mojego oddziału. Nie poznałem СКАЧАТЬ