Do kina czy na film?. Blythe Roberson

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ je do opisu swoich przemyśleń na temat literatury, filozofii i innych spraw związanych z tematem. Czytając niektóre fragmenty, czułam się jak oskarżona: „Pytając siebie obsesyjnie, dlaczego nie jest kochany, podmiot zakochany żyje jednocześnie w przekonaniu, że obiekt miłości w istocie kocha go, lecz mu tego nie mówi”^[1]. Oszczędźcie sobie kłopotu i nie czytajcie moich wcześniejszych tekstów – ten cytat streszcza je wszystkie! Połknęłam książkę Barthes’a, ale pragnęłam czegoś więcej. Barthes nie odnosi się do specyficznych cech mnóstwa interesujących mnie spraw, jak na przykład próba pocałowania przedstawiciela płci, która cię aktywnie uciska, albo pułapki związane z SMS-owaniem. Poza tym autor rozpisywał się o Cierpieniach młodego Wertera – nigdy ich nie polubię!

      Oto zatem książka, której dotąd nie było mi dane przeczytać, traktująca nie tylko o randkowaniu, lecz także o miłości w ogóle: Fragmenty dyskursu miłosnego, tyle że z uwzględnieniem patriarchatu i technologii, a także tego, jak zmieniające się role płciowe, gospodarka i urbanizacja wpływają na sposób, w jaki dwoje ludzi postanawia się kochać i kształtuje tę miłość – na dokładkę dorzucam dowcipy. Podobnie jak Fragmenty dyskursu miłosnego, moja książka składa się przede wszystkim ze słów i z pojęć – „luz”, „zawodowo niepewni oświeceni chłopcy”, „subtweety” – oraz z kilku stron przemyśleń i definicji związanych z każdym z nich, które zaczerpnęłam ze swojego życia, z telewizji, literatury i z możliwych wersji przyszłości, jaką wyobrażam sobie u boku Timothée Chalameta. Przeplatam to wszystko żartobliwymi wstawkami. Nie służą żadnemu konkretnemu celowi, ale dorzuciłam je dla zabawy oraz dlatego, że świat powinien się w końcu dowiedzieć, że czarnym charakterem w Masz wiadomość jest Tom Hanks.

      Czy ta książka jest poradnikiem? Nie. Szczerze mówiąc, randkowanie idzie mi kiepsko i wszyscy mężczyźni nienawidzą mnie równie mocno jak ja ich (choć z mniej systemowych powodów), więc nie mam do przekazania żadnych rad. Z ręką na sercu: w liceum i w college’u w ogóle nie randkowałam. Nigdy oficjalnie nie miałam chłopaka, w związku z czym bardzo się martwiłam, że coś jest ze mną nie tak. Teraz już się tym nie przejmuję. Jasne, może i rzeczywiście coś jest ze mną nie tak, tylko co z tego? Mam zbyt duży niedobór żelaza, żeby zaprzątać sobie głowę takimi problemami. Poza tym i tak siebie kocham, więc może to po prostu zmiana pokoleniowa, tak jak fakt, że my, milenialsi, nie kupujemy domów, bo jesteśmy zbyt zajęci kupowaniem tostów z awokado, a także dlatego, że gospodarka jest w fatalnym stanie. Sporadycznie umawiam się z facetami, czasami przez jakiś czas, ale na długim dystansie też idzie mi słabo. Niedawno dostałam kosza w zatłoczonym wagonie metra. Regularnie daję mężczyznom do zrozumienia, że mi się NIE podobają, aż staje się zupełnie jasne, że nie są mną zainteresowani, i wtedy przystępuję do wielkiej deklaracji Uczuć, robiąc to w taki sposób, że wynika z tego Poważna Sprawa.

      Rady dotyczące randkowania są nudne i sama też ich nie lubię. Zresztą poradniki wydają się dziwnie uwarunkowane płciowo – piszące je kobiety mają skłonność do podsuwania dyskretnych rozwiązań i możliwych do opanowania sytuacji, a mężczyźni dzielą się wielkimi filozoficznymi przemyśleniami, które nie zdołają nikomu błyskawicznie pomóc. Na przykład w Uczcie Platona jest opowieść o bratnich duszach: na początku ludzie mieli po cztery nogi, cztery ręce i dwie twarze, dysponowali olbrzymią siłą, przemieszczali się, robiąc gwiazdy, i byli całkiem zadowoleni. Nie chcąc dopuścić do tego, by te silne istoty przejęły władzę nad światem, bogowie podzielili je na pół – i odtąd ludzie błąkają się po ziemi, szukając swojej bratniej duszy. To… najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałam.

      Chcę zatem przywłaszczyć sobie męski przywilej i nie być zmuszona do pomocy. Szczerze mówiąc, siłą rzeczy prawdopodobnie przydam się o wiele bardziej niż Platon. Na tę książkę składa się taka mnogość opinii upchniętych w jednym miejscu, że równie dobrze mogą okrzepnąć, stając się swego rodzaju światopoglądem. Traktujcie to więc jako książkę filozoficzną i proszę, dopiszcie mnie do swojego sylabusa na studiach.

      Do kina czy na film? tworzyłam z nadzieją, że przepracuję wszystkie swoje uczucia, poukładam wszystkie przemyślenia i nigdy więcej nie będę musiała pisać ani myśleć o randkowaniu. Chciałam napisać tę jedną książkę o miłości i mieć to z głowy, tak żebym w przyszłości, gdy ktoś mnie spyta, co sądzę na temat mężczyzn albo randkowania, mogła po prostu odpowiedzieć: „Przeczytaj moją książkę!”. Owszem, bałam się, że to, co robię, jest w pewnym sensie przykładaniem ręki do gnębienia samej siebie, że będę pisała o tak frywolnym temacie, zamiast zająć się czymś ważniejszym, na przykład… proliferacją broni jądrowej? Zadawałam sobie pytanie: czy kobiety nie potrafią pisać o niczym innym niż randkowanie i ich zaburzenia lękowe? A potem… zostałam autorką książki o randkowaniu.

      Poza tym uważam jednak, że kobiety wychowuje się w taki sposób, by nieustannie myślały o miłości! Dorastając, oglądałam co lepsze komedie romantyczne Nory Ephron i czytałam co lepsze powieści Jane Austen o intrygach małżeńskich, w których siłą napędową jest miłość, wszyscy są zabawni, a mężczyźni zawsze trochę dają ciała, nawet jeśli w wersji filmowej gra ich Colin Firth. (Tyle tylko, że przez bite dziesięć lat nie miałam pojęcia, że mężczyźni trochę dają ciała – ta świadomość to ważny punkt zwrotny w procesie przebudzenia współczesnej feministki). W moim wypadku na nieustanne myślenie o miłości wpływ miały też magazyny dla kobiet. Oraz telewizja i kino (oglądam mnóstwo telewizji: moja praca w ciągu dnia polega na prowadzeniu badań naukowych dotyczących celebrytów, którzy występują w wieczornych talk-show). Każdy, kogo znam, ciągle mnie pyta, czy w moim życiu jest jakiś wyjątkowy mężczyzna. (WSZYSCY mężczyźni są wyjątkowi, wy liberalni rogacze!)

      Dlatego powiedzmy to sobie otwarcie: myślę dużo o miłości, ponieważ TAK MNIE UKSZTAŁTOWALIŚCIE. I moje przemyślenia związane z nią są pozytywne. Zauważyłam, że rozmawianie o miłości przypomina dzielenie się informacjami na temat wysokości swoich zarobków albo organizowanie sesji poszerzania świadomości. Musimy rozmawiać o własnych doświadczeniach, żeby wiedzieć, co jest normalne, umieć rozpoznać schematy ucisku i znaleźć sposoby, aby je obalić. Poza tym nigdy nie zrozumiem ŻADNEGO SMS-a przesłanego przez JAKIEGOKOLWIEK mężczyznę i POTRZEBUJĘ kolektywnego wsparcia umysłowego kobiet żyjących na tym świecie, by wykombinować, jak należy na nie odpisywać.

      1

      Podkochiwanie się

      Radość

      Wydaje mi się, że sens życia polega na okazywaniu ludziom dobroci i na tym, by czuć jak najwięcej radości. Albo na kupowaniu mnóstwa jachtów.

      Radość to bez wątpienia jedyny wartościowy, czy wręcz możliwy do zniesienia, sposób doświadczania miłości, romansów i [przez piętnaście minut pluje na ziemię] RANDKOWANIA. Ale z powodu natłoku narracji kulturowych połączonego z brakiem równowagi w systemie patriarchalnej władzy oraz ze względu na pochrzaniony mit piękna otaczający miłość funkcjonowanie w takim trybie może być BARDZO TRUDNE. Zupełnie jakbyś próbowała pocałować faceta, który ci się podoba, a betoniarka obsługiwana przez Woody’ego Allena bombardowała cię szopami praczami. Jeśli potrafisz istnieć w takiej chwili, wydarza się pewna piękna rzecz (pocałunek). Szaleństwem jest jednak oczekiwać, że ktokolwiek potrafi się na niej skupić, skoro społeczeństwo serwuje nam te wszystkie niestworzone historie o tym, w jaki sposób powinna przydarzać się miłość, a do tego przyznaje jednemu z partnerów władzę, dając mu przewagę nad drugim, i jednocześnie powtarza partnerowi mającemu mniej władzy, że POWINIEN zabiegać o uczucia tego, który ma jej więcej. (W mojej analogii to wszystko przybiera postać szopów praczów metodycznie plączących ci włosy i wykazujących СКАЧАТЬ