Do kina czy na film?. Blythe Roberson

Чтение книги онлайн.

      Dokument chroniony elektronicznym znakiem wodnym

      This ebook was bought on LitRes

      Wstęp

      O mężczyznach myślę na okrągło. O tym, jak dobijają mnie indywidualnie (Donald Trump) i grupowo. Oraz o tym, że zarówno indywidualnie (Timothée Chalamet), jak i grupowo są bardzo pociągający. A także o tym, że poświęcanie tylu godzin na rozmyślanie o tym, że są bardzo pociągający… prawdopodobnie powoli mnie wykańcza. Nie wiedząc, co z tym wszystkim zrobić, napisałam książkę.

      Do kina czy na film? to dowcipna, filozoficzna opowieść o tym, co randkowanie i miłość oznaczają w dzisiejszych czasach: w epoce, którą uważałyśmy za kres patriarchatu (ale już wiemy, że brakuje nam do tego jeszcze co najmniej pięciuset lat), i zarazem na początku wieku, w którym całe randkowanie załatwiają za nas roboty. Szczerze mówiąc, w tej materii na ogół idzie mi marnie i trudno powiedzieć, co można winić za taki stan rzeczy: moją osobowość, osobowość faceta, czy też tysiące lat braku równości mającego korzenie w czasach orki sprzężajnej. Struktura tej książki odzwierciedla z grubsza etapy ewolucji związku: od podkochiwania się i flirtu przez randkowanie i napotykanie problemów, budowanie poważnej relacji, rozstanie, singlowanie aż po… tworzenie związanej z tym wszystkim sztuki! Tak, tak: to cały przekrój ludzkiego życia.

      „NAPRAWDĘ NIENAWIDZISZ WSZYSTKICH MĘŻCZYZN???” – pyta mnie Bill Maher. Nie! Część moich najbliższych przyjaciół to mężczyźni! Mam (i kocham) wielu krewnych płci męskiej: całe moje rodzeństwo to chłopaki i czasami wydaje mi się, że są ich tysiące (w rzeczywistości jest pięciu). Poza tym oczywiście zdarzali się mężczyźni, których całowałam i na których mi zależało – albo tacy, na których bardzo mi zależy i których chciałabym całować. W zasadzie wciąż myślę z sympatią o wszystkich facetach, w których kiedykolwiek się podkochiwałam albo z którymi byłam związana. To zabawni, interesujący mężczyźni. Część jest naprawdę miła! Mnóstwo jest sexy! Wielu z nich do dziś bardzo szczodrze lajkuje moje wpisy w mediach społecznościowych. Parafrazując sufrażystki z Mary Poppins: choć uwielbiam mężczyzn jako jednostki, uważam, że jako grupa systemowo uciskają kobiety.

      Znaleźliśmy się w punkcie, w którym stało się jasne, że patriarchat istnieje, a stereotyp ról płciowych – nawet samo pojęcie płci (ang. gender) – został zupełnie zburzony. Nie zamierzam tu UDOWADNIAĆ istnienia patriarchatu. Kiedyś zażądał tego ode mnie chłopak, w którym podkochiwałam się w liceum (a konkretniej kazał mi podać więcej danych statystycznych i mniej się tym emocjonować – ale o tym później!). Szczerze mówiąc, nie należy wymagać od uciskanych, żeby ciągle wyjaśniali uciskającym, w jaki sposób są przez nich uciskani – zresztą gnębiciele mają dostęp do tego samego Google’a co cała reszta ludzkości. Poza tym myślę, że osoba, która sięga po książkę opowiadającą między innymi o nienawiści do mężczyzn, już na starcie jest na bieżąco z wszechobecnością seksizmu i toksycznej męskości. Młodzi mężczyźni przynoszą do szkoły broń, a potem strzelają do kolegów i koleżanek z klasy. W ostatnim czasie okazało się, że niezwykle wysoki odsetek mężczyzn znanych z telewizji plasuje się na skali gdzieś między odrażającymi typami a przestępcami seksualnymi. Nasz prezydent bez przerwy mówi o wielkości swojego penisa! Jestem pewna, że już wkrótce naczelny lekarz Stanów Zjednoczonych opublikuje СКАЧАТЬ