Król Lear. William Shakespeare

Чтение книги онлайн.

      Scena II

      Przysionek w zamku hrabiego Gloucestera.

      Wchodzi Edmund z listem.

      EDMUND

      Ty jesteś moją boginią, naturo,

      I tylko twoim prawem chcę się rządzić.

      Dlaczegóż mam być ofiarą zwyczajów,

      Dać się narodów dziwactwom obedrzeć?

      Dlatego, żem się o kilka miesięcy

      Za bratem spóźnił? Bękart! Upodlony!

      Czemu? Gdy kształty moje równie piękne,

      Myśl równie wzniosła, rysy regularne,

      Jak u potomka uczciwej matrony?

      Bo i dlaczegóż świat nas ma piętnować

      Plamą bękarta, upodleniem rodu,

      Nas, co w gorącej kradzieży natury

      Czerpiemy więcej ognia i dzielności,

      Niźli potrzeba w zimnym, nudnym łożu

      Na pokolenia całe wiercipiętów,

      Poczętych między snem a przebudzeniem?

      Prawy Edgarze, muszę mieć twe ziemie!

      Ojciec nasz równie bękarta Edmunda,

      Jak i prawego swego syna kocha.

      Prawego syna, co za piękne słowo!

      Dobrze, mój prawy! Jeśli plan się uda,

      A pożądany skutek list osiągnie,

      Spodlony Edmund prawego przeskoczy,

      Urośnie w szczęście. Więc błagam was teraz,

      Stańcie, o bogi, po stronie bękartów!

      Wchodzi Gloucester.

      GLOUCESTER

      Kent tak wygnany! Francuz rozgniewany!

      Król zrzekł się władzy i w nocy odjechał,

      U swoich dzieci na rocznym jurgielcie!

      Wszystko tak nagle! Edmund! Co nowego?

      EDMUND

      chowając list:

      Nic nowego, milordzie.

      GLOUCESTER

      Czemu ten list chowasz tak skwapliwie?

      EDMUND

      Nie wiem nic nowego, milordzie.

      GLOUCESTER

      Co za pismo czytałeś?

      EDMUND

      Nic, milordzie.

      GLOUCESTER

      Nic? Dlaczego więc z tak strasznym pośpiechem chowałeś list do kieszeni? Nic nie potrzebuje tak się chować. Zobaczmy; pokaż! Jeśli to nic jest, obejdę się bez okularów.

      EDMUND

      Błagam cię, panie, daruj! To list od mojego brata, którego jeszcze nie przeczytałem w całości, a o ile go przebiegłem, nie zdaje mi się odpowiedni twoim oczom.

      GLOUCESTER

      Daj mi ten list, mopanku!

      EDMUND

      Równie cię obrażę, czy go dam, czy zatrzymam. Treść, o ile mogłem zrozumieć, jest naganna.

      GLOUCESTER

      Zobaczmy, zobaczmy!

      EDMUND

      Spodziewam się, na usprawiedliwienie mojego brata, że list ten pisał jedynie, żeby wziąć na próbę moją cnotę.

      GLOUCESTER

      czyta:

      „To poszanowanie, ta cześć oddawana starości, zaprawia nam życie goryczą w najlepszych latach naszej młodości, pozbawia nas dostatków aż do czasu, w którym starość nie pozwoli nam ich używać! Zaczyna mi się to wydawać głupią i nieznośną niewolą pod jarzmem zgrzybiałej tyranii, która nami rządzi nie dlatego, że ma siłę, ale dlatego, że ją cierpliwie znosimy. Przyjdź do mnie, żebyśmy się w tym przedmiocie porozumieli. Gdyby nasz ojciec chciał spać, póki go nie obudzę, używałbyś połowy jego dochodów na zawsze, a żył kochany przez twojego brata Edgara”. Hm, spisek! „Chciał spać póki go nie obudzę, używałbyś połowy jego dochodów”. Syn mój, Edgar! Miałże on rękę, aby coś podobnego napisać? Serce i mózg coś podobnego pomyśleć? Jak dawno list ten odebrałeś? Kto ci go przyniósł?

      EDMUND

      Nikt mi go nie przyniósł, milordzie, w tym właśnie sztuka; list ten znalazłem na oknie mojego mieszkania.

      GLOUCESTER

СКАЧАТЬ