Król Lear. William Shakespeare

Чтение книги онлайн.

      Scena III

      Sala w pałacu księcia Albany.

      Wchodzą: Goneril i Oswald.

      GONERIL

      Czy prawda, że mój ojciec uderzył mojego dworzanina za to, że łajał jego błazna?

      OSWALD

      Prawda, pani.

      GONERIL

      We dnie i w nocy krzywdzi mnie, co chwila

      Jakichś się nowych dopuszcza wybryków,

      Które porządek domu wywracają.

      Ale nie myślę dłużej tego znosić.

      Jego rycerze co dzień niesforniejsi,

      On sam o lada fraszkę nas strofuje.

      Nie chcę go widzieć, gdy z łowów powróci,

      A zapytany, powiedz, żem jest chora.

      Gdybyś się trochę w twej służbie zaniedbał,

      Dobrze byś zrobił: za wszystko odpowiem.

      Słychać rogi za sceną.

      OSWALD

      Już wraca, pani, słyszę odgłos rogów.

      GONERIL

      Ty i dworzanie byle zbyć mu służcie,

      Bo pragnę, żeby skargę na was zaniósł.

      Jeśli mu pobyt u nas nie po myśli,

      Niech jedzie do mej siostry; wiem ja dobrze,

      Że tam, jak tutaj, równy znajdzie opór.

      Zabawny starzec, który chce używać

      Tej władzy, której zrzekł się dobrowolnie.

      Na honor, stare głupcy dziecinnieją,

      Trzeba też z nimi surowo postąpić,

      Gdy zaczynają pieszczot nadużywać.

      Pamiętaj o tym, co mówię.

      OSWALD

      Pamiętam.

      GONERIL

      Traktujcie jego rycerzy z większą oziębłością, mniejsza, co z tego wypadnie. Uprzedź o tym twoich towarzyszy. Chciałabym na tej drodze znaleźć sposobność wytłumaczenia się i znajdę ją. Napiszę bez zwłoki do mojej siostry, aby poszła za moim przykładem. Przygotujcie wszystko do obiadu.

      Wychodzą.