Król Lear. William Shakespeare

Чтение книги онлайн.

      Natury mojej strzaskałeś podstawy,

      Wyrwałeś miłość z serca, na jej miejsce

      Żółć wlałeś gorzką. Learze! Learze! Learze!

      Uderzając się w głowę.

      Bij drzwi, którymi szaleństwo się wkradło,

      A rozum uciekł! Jedźmy!

      ALBANY

      Wierzaj, panie,

      Jestem niewinny, ani mogę pojąć,

      Co mogło takie oburzenie zbudzić.

      KRÓL LEAR

      Być może, panie.

      Słuchaj mnie, droga bogini, naturo!

      Zmień myśl, jeżeli twym było zamiarem

      Stworzeniu temu dać płodność w udziale,

      A do jej łona ponieś jałowiznę!

      Wszystkie płodzenia wysusz w niej organa!

      Z jej niegodnego niechaj nigdy ciała

      Syn nie wyrośnie, co by ją uzacnił!

      Lub, jeśli z twojej począć musi woli,

      Stwórz dziecię z żółci, aby dla niej było

      Przez ciąg żywota wyrodną męczarnią,

      Okryło młode jej czoło marszczkami,

      Lica jej gorzkich łez orało strugą,

      Płaciło miłość, troski macierzyńskie

      Śmiechem i wzgardą, by i ona czuła,

      Że głębiej dziecka przenika niewdzięczność

      Niż żmii zęby! Precz stąd, precz, co prędzej!

      Wychodzi.

      ALBANY

      Przez Boga! Powiedz, jaki tego powód?

      GONERIL

      Nie troszcz się o to; zostaw wolną drogę

      Zdziecinniałego starca przywidzeniom!

      Wraca król Lear.

      KRÓL LEAR

      Co? Pięćdziesięciu na raz mych rycerzy?

      Po dwóch tygodniach?

      ALBANY

      Co się stało panie?

      KRÓL LEAR

      Powiem ci. Do Goneril:

      Na śmierć i życie! Wstyd mi, że w twej mocy

      Do tego stopnia męskość moją wstrząsnąć,

      Że łzy gorące, które z moich oczu

      Gwałtem tryskają, robią cię ich godną.

      Niech mgły i burze zwalą się na ciebie!