Najmilszy prezent. Agnieszka Krawczyk

Чтение книги онлайн.

      Jolanta Cieplik wytarła dłonie w ściereczkę, którą starannie rozwiesiła przy kuchennym oknie, a potem wyjrzała na zewnątrz i pokręciła z niesmakiem głową.

      Ten biedny Seweryn Zięba wracał właśnie do domu. Jak zwykle przejechał do końca ulicy samochodem i zawrócił pod bramą Flory, jakby starając się odwlec moment, zanim przestąpi własny próg. Po chwili światła jego auta omiotły okna Jolanty, żeby ostatecznie przygasnąć dwa domy dalej, już na swoim podjeździe.

      – Nie zazdroszczę – rzuciła w kierunku salonu, a właściwie pokoju, który pełnił rolę jadalni i czegoś w rodzaju warsztatu robótek artystycznych, gdzie siedziała nad książką Weronika.

      – O co chodzi, ciociu? – odkrzyknęła posłusznie siostrzenica, bo wiedziała, że ciotka chce w ten sposób nawiązać rozmowę i oczekuje reakcji.

      – O tego nieszczęsnego Seweryna, wiesz, z sąsiedztwa.

      Nika skinęła głową, ale zorientowała się, że ciotka nie mogła tego widzieć, więc natychmiast się odezwała:

      – Ach, tego, co ma tę dziwną żonę.

      – Otóż to, moja droga.

      Jola jeszcze raz obrzuciła taksującym wzrokiem kuchnię, uznała, że jest posprzątana jak należy, a potem zajrzała do pieca, w którym dochodziło ciasto. Istniała szansa, że Flora wpadnie dzisiaj na podwieczorek i pani Jolanta uważała za punkt honoru poczęstować ją czymś pysznym.

      Biedna Flora, tak się tym wszystkim przejmuje – przemknęło jej jeszcze przez myśl, zanim usłyszała głos siostrzenicy:

      – Przyznam, że trochę się jej boję.

      – Kogo, kochanie? – zdumiała się ciotka.

      – No, tej jego żony, Ewy. Kiedyś mnie zaczepiła i tak natarczywie wypytywała o wszystko, że aż się przestraszyłam.

      – Za bardzo się martwisz takimi ludźmi. Ewa Zięba jest po prostu wścibska, tyle ci powiem. Na osoby jej pokroju skutkuje tylko jedno – ignorowanie ich – oświadczyła ciotka z całą mocą, wchodząc z rozmachem do pokoju. Rozejrzała się wokół siebie, sprawdziła, czy wszystko jest na swoim miejscu, a potem zasiadła w fotelu i wzięła na kolana swoją robótkę. Dziergała na szydełku ozdobną poduszkę dla Flory, która tak bardzo ceniła jej prace.

      Ninka spoglądała na ciotkę spod oka. Nie znały się zbyt dobrze. Może to zabrzmi dziwnie, bo łączyły je przecież więzy krwi, ale do tej pory miały słaby kontakt. Zmieniło się to stosunkowo niedawno, gdy matka Weroniki, jednocześnie siostra cioteczna Jolanty, uznała, że ciotce przydałaby się pomoc.

      – Jola dziwaczeje – orzekła po jednej z rozmów telefonicznych z krewną. Choć sama była już starszą osobą, od dawna na emeryturze, wciąż starała się zarządzać życiem bliskich. Nika nie mogła się oprzeć wrażeniu, że niewiele się różni od swojej kuzynki, osoby także apodyktycznej, w dodatku obdarzonej ciętym językiem.

      Matka zwołała rodzinną naradę i wszystkie ciotki, siostry oraz powinowate (tak się złożyło, że w tej familii przeważały kobiety) doszły do wniosku, że je także ostatnio coś zaniepokoiło w zachowaniu Joli.

      – Bez przerwy sprząta. Kiedyś nie była taka pedantyczna – rzuciła ciocia Ala, która sama zbytnio nie przykładała się do obowiązków domowych.

      – To prawda. A jednocześnie znosi do domu jakieś podejrzane graty. – Zmarszczyła nos matka Niki.

      Cioci Jolanty nie można oczywiście było nazwać zbieraczką, ale faktycznie coraz to przynosiła jakiś dziwny przedmiot. W większości były to różne sprzęty domowe, które starała się naprawiać. Być może wydawało się to dziwne, ale przeważającą część urządzeń dawało się zreperować, zatem ciotka uzyskiwała tanim kosztem pożyteczny gadżet lub odstępowała go innym po umiarkowanej cenie, co również ratowało jej emerycki budżet, nadwątlony koniecznością utrzymywania sporego domu. Niestety, pewna część sprzętów – i to wcale nie znikoma – była tak mocno uszkodzona, że ciotka nie potrafiła znaleźć na nie sposobu. Nie poddawała się jednak, nie wyrzucała ich, tylko trzymała w nadziei, że coś jednak da się zrobić. W ten sposób w jej garażu rosła kolekcja znalezisk.

      – Słyszałaś o Walcie Disneyu? – zagadnęła kiedyś siostrzenicę, która, wyedukowana przez matkę, zapytała nieśmiało, czy nie lepiej tych kalekich rzeczy się pozbyć.

      – Nie… – z wahaniem odrzekła Nika, bo nie wiedziała, do czego tak naprawdę СКАЧАТЬ