Sobotwór. Tess Gerritsen

Чтение книги онлайн.

      Rozdział czwarty

      Gdy Rizzoli weszła do lokalu J. P. Doyle’a, ujrzała stałych bywalców zgromadzonych wokół baru. Byli to w większości policjanci, dzielący się przy piwie i orzeszkach opowieściami z pola walki. Bar Doyle’a, usytuowany tuż przy posterunku bostońskiej policji w Jamaica Plain, był zapewne najbezpieczniejszą knajpą w mieście. Jeden fałszywy ruch, a kilkunastu gliniarzy rzucało się na awanturnika jak drużyna futbolistów. Znała ich wszystkich, a oni ją. Rozstąpili się, by przepuścić ciężarną kobietę. Dostrzegła kilka uśmiechów, gdy przeciskała się między nimi z brzuchem przypominającym dziób okrętu.

      – Jezu, Rizzoli – zawołał któryś. – Utyłaś czy co?

      – Tak. – Zaśmiała się. – Ale w przeciwieństwie do ciebie w sierpniu znów zeszczupleję.

      Podeszła do detektywów Vanna i Dunleavy’ego, którzy machali do niej z baru. Wszyscy mówili o nich Sam i Frodo. Gruby i chudy hobbit byli partnerami od tak dawna, że funkcjonowali jak stare małżeństwo i spędzali zapewne więcej czasu ze sobą niż ze swoimi żonami. Rizzoli rzadko widywała ich osobno i sądziła, że jest tylko kwestią czasu, kiedy zaczną się tak samo ubierać.

      Uśmiechnęli się szeroko i pozdrowili ją, unosząc identyczne kufle guinnessa.

      – Cześć, Rizzoli – odezwał się Vann.

      – …spóźniłaś się – dodał Dunleavy.

      – Kończymy już drugą kolejkę…

      – Przyłączysz się?

      Chryste, jeden dokańczał nawet zdanie drugiego.

      – Za głośno tutaj – odparła. – Chodźmy do drugiej sali.

      Przeszli do jadalni, w kierunku boksu pod irlandzką flagą, gdzie zwykle siadała. Dunleavy i Vann zajęli miejsca naprzeciw niej, przywierając do siebie. Pomyślała o swoim partnerze, Barrym Froście, który był miłym, a nawet atrakcyjnym facetem, ale z którym nie miała absolutnie nic wspólnego. Pod koniec dnia każde z nich szło swoją drogą. Lubili się wystarczająco, ale nie sądziła, by mogła spędzać z nim więcej czasu. Z pewnością nie tyle, ile spędzali ze sobą ci dwaj mężczyźni.

      – A więc trafiła ci się ofiara black talon – zaczął Dunleavy.

      – Zeszłej nocy, w Brookline – przytaknęła. – Pierwszy taki przypadek od czasu waszego. Kiedy to było, ze dwa lata temu?

      – Mniej więcej.

      – Sprawa zamknięta?

      Dunleavy się zaśmiał.

      – Jak wieko trumny.

      – Kto był sprawcą?

      – Niejaki Anton Leonow. Ukraiński emigrant, drobny gracz o wielkich ambicjach. Zajęłaby się nim w końcu rosyjska mafia, gdybyśmy go pierwsi nie aresztowali.

      – Cholerny dupek – prychnął pogardliwie Vann. – Nie miał pojęcia, że go śledzimy.

      – Jaki mieliście powód? – spytała.

      – Dostaliśmy cynk, że oczekuje dostawy z Tadżykistanu – odparł Dunleavy. – Heroiny. Dużej partii. Deptaliśmy mu po piętach prawie tydzień i nas nie zauważył. Dotarliśmy za nim do domu jego wspólnika, Wasilija Titowa. Titow musiał go czymś wkurzyć. Obserwowaliśmy, jak wchodzi do jego domu, a potem usłyszeliśmy strzały i zobaczyliśmy, że Leonow wybiega.

      – Czekaliśmy na niego – oznajmił Vann. – Mówiłem, że to dupek.

      Dunleavy wzniósł toast kuflem guinnessa.

      – I sprawa zamknięta. Sprawca złapany z bronią w ręku. Byliśmy świadkami. Nie wiem, po co wnosił o uniewinnienie. Przysięgli wydali werdykt w niecałą godzinę.

      – Zdradził wam, skąd miał te pociski? – chciała wiedzieć Rizzoli.

      – Żartujesz? – odparł Vann. – Nic nam nie powiedział. Prawie nie mówił po angielsku, ale cholernie dobrze umiał upominać się o swoje prawa.

      – Ściągnęliśmy ekipę, żeby przeszukała jego dom i firmę – dodał Dunleavy. – Znaleźli w magazynie chyba z osiem pudełek tych pocisków. Uwierzysz w to? Nie wiem, skąd je zdobył, ale miał spory zapas. – Dunleavy wzruszył ramionami. – To tyle o Leonowie. Nie widzę, jaki może mieć związek z twoją sprawą.

      – W ciągu pięciu lat mieliśmy tu tylko dwa przypadki użycia takich pocisków – wyjaśniła Rizzoli. – Wasz i mój.

      – Cóż, pewnie na czarnym rynku znalazłoby się ich jeszcze parę. Do diabła, sprawdź w sieci. Wiem tylko, że Leonowa przyskrzyniliśmy na dobre. – Dunleavy odstawił kufel. – Masz do czynienia z innym sprawcą.

      Sama doszła już do tego wniosku. Sprzeczka podrzędnych rosyjskich gangsterów sprzed dwóch lat nie wydawała się mieć nic wspólnego z zabójstwem Anny Jessop. Black talon stanowił martwy trop.

      – Pożyczycie mi akta Leonowa? – spytała. – Mimo wszystko chcę je przejrzeć.

      – Jutro będziesz je miała na biurku.

      – Dzięki, chłopcy. – Wysunęła się zza stołu i z wysiłkiem wstała.

      – Kiedy termin? – zagadnął Vann, wskazując głową na jej brzuch.

      – Jeszcze nie tak szybko.

      – Chłopaki robią już zakłady na temat płci dziecka.

      – СКАЧАТЬ